Hell Let Loose

Shooters zijn over het algemeen games die ik graag speel, zeker als deze ook nog een beetje realistisch zijn. Over het algemeen speel ik deze het liefst in first-person. Als het thema dan ook nog eens de Tweede Wereldoorlog is, dan ben ik al helemaal verkocht. Al deze ingrediënten lijkt Hell Let Loose te hebben. Voor mij een goede reden om deze game eens aan de tand te voelen.

Hell Let Loose is een tactische first-person shooter, die enkel in multiplayer te spelen is. Als speler beleef je hierbij diverse veldslagen uit de Tweede Wereldoorlog, aan zowel het oost- als westfront. De matches bestaan uit maximaal honderd spelers, waarbij je het in teams van vijftig tegen elkaar opneemt. Het ene team vertegenwoordigd de Duitsers en het andere team de Amerikanen of Sovjets. De Australische studio Black Matter heeft echter al bekendgemaakt dat de Engelse strijdkrachten spoedig aan de game worden toegevoegd.

Het spel kent twee gamemodi, Warfare en Offensive. In Warfare strijden de teams om vijf sectoren, welke je uiteraard in je bezit moet zien te krijgen. In Offensive is één team de aanvallende partij, zij moeten diverse locaties zien te veroveren. Als verdedigend team moet je dit uiteraard proberen te voorkomen.

Communicatie

Hell Let Loose draait vooral om tactiek en dit kan natuurlijk niet of nauwelijks goed worden uitgevoerd zonder communicatie. Zoals gezegd bestaat een team uit vijftig spelers, maar met vijftig mensen communiceren eindigt hoogstwaarschijnlijk in een groot kippenhok. Daarom is ervoor gekozen om de teams weer op te delen in rifle squads. Deze squads bestaan uit zes personen, waarmee jij dient te overleggen. Dit is an sich een heel interessant idee, maar in de praktijk kom je er al snel achter dat lang niet iedereen bereid is om zijn headset te gebruiken en daarmee het nodige overleg te plegen. Dit zorgt ervoor dat het al snel kan veranderen in een nachtmerrie en een keiharde nederlaag. Zonder goede communicatie verdwijnt de lol al heel snel. Het is dan ook raadzaam om een match aan te vangen met spelers die je al kent; dat maakt het communiceren in elk geval een stuk makkelijker.

De avondvierdaagse

Momenteel heeft de Tweede Wereldoorlog-shooter negen maps. Deze locaties zijn tot stand gekomen door satellietfoto's en luchtfoto’s. Hierdoor liggen de gebieden waarin je ten strijde zo dicht mogelijk bij de echte situatie in de jaren ‘44 en ‘45. De maps zijn tevens van een enorm formaat, zo is het in Normandië gelegen Sainte-Marie-du-Mont op een één op één schaal overgenomen. Hier zit ook gelijk één van de grote minpunten van Hell Let Loose. De grote maps zorgen ervoor dat je minuten kan lopen zonder vriend of vijand tegen te komen. Zelf heb ik letterlijk meer dan tien minuten rond gerend in niemandsland om de map te doorkruisen op zoek naar actie.

Als je eenmaal bij de actie bent aangekomen en je nog niet zo ervaren bent, dan is de kans groot dat je binnen enkele tellen het loodje legt. Dat kan uiteraard gebeuren, maar dit betekent wel dat je vervolgens terug naar één van de drie spawn plekken aan het begin van de map mag. Vervolgens is het (als je weet waar de actie is) vaak weer een wandelingetje van enkele minuten. Dichtbij de actie beginnen zoals in games als Battlefield en Call of Duty is er niet bij. Dit kan enorm frustrerend zijn, zeker als beginnende speler. Voor mij voelde het vaak meer als een avondvierdaagse dan dat het als een oorlog aanvoelde.

Pracht en praal.. of toch niet..

Zoals vermeld bestaat het spel uitgegeven door Team17 uit enorm grote maps die zijn nagemaakt van de werkelijkheid. Dit geeft net dat extra tintje aan Hell Let Loose. Er zijn echter ook negatieve kanten aan het grafische aspect. Loop je bijvoorbeeld door een graanveld, dan loop je ook letterlijk door het graan heen. Het graan beweegt geen millimeter terwijl jij er met je leger laarzen doorheen banjert. Het voelt een beetje alsof ik een game speel uit het vorige decennia.

Dat gevoel wordt versterkt door pop-up. Kijk je naar een rij met bomen, dan verdwijnen of verschijnen er tijdens het lopen ineens bladeren. Hetzelfde kan gezegd worden over muren en daken. Het ene moment zijn ze er en het volgende moment lijken de textures verdwenen. Daarnaast voelt ook de manier waarop jouw soldaat beweegt wat vreemd aan en zien voorbij rennende teamgenoten en vijanden er bijzonder ongemakkelijk uit. Zelf heb ik Hell Let Loose op de PlayStation 5 gespeeld, maar ik heb ook gameplay van de PC-variant gezien. Dat is al een verschil van dag en nacht. Dat deze game echter met deze kwaliteit is opgeleverd op de PlayStation mag in mijn ogen een schande worden genoemd.

Conclusie

Hell Let Loose is op alle vlakken voor verbetering vatbaar. De enorme hoeveelheid tijd die je kwijt bent aan lopen zonder enige actie tegen te komen kan voor saaie momenten zorgen. Als je eenmaal bij de actie bent aangekomen en direct wordt neergeschoten en daardoor je wandeling mag overdoen, dan kan dit al snel voor irritatie en frustratie zorgen. Daarnaast laat Hell Let Loose op grafisch vlak heel wat steken vallen, in ieder geval op de console. Op gameplay-beelden opgenomen van een PC lijkt dit echter iets beter. Het concept is veelbelovend en ik keek erg naar deze game uit, maar het liep uit in een teleurstelling. Hell Let Loose zal dan ook weer snel van mijn console verdwijnen.