Hoe het precies is gebeurd durf ik niet te zeggen, maar op een bepaald moment zijn Tower Defense games een veelal kleurrijke aangelegenheid geworden. Spellen als Plants VS. Zombies, Orcs Must Die en Bloons Tower Defense zijn het gezicht van het genre, dat snel aan populariteit won bij jonge en casual spelers. Maar zo nu en dan komt er ook iets heel anders voorbij.
Hell Warders is precies dat: iets heel anders. Het is een duistere Tower Defense game, waarin demonen uit de hel het domein van de mensheid zijn binnengevallen om dood en verderf te zaaien. Het is nu aan de Hell Warders, een oude orde van begaafde krijgers, om de invasie af te slaan en de zoete wraak te nemen voor alle verloren levens. En alsof dat nog niet erg genoeg is, moet je dit ook nog eens vernemen middels de slechtste voice acting die ik in jaren heb gehoord!
Wie? Wat? Waar?
Mijn begin in Hell Warders was een van de meest verwarrende die ik in lange tijd heb gehad. Niet vanwege het verhaal, dat niet ingewikkelder wordt dan hierboven beschreven, maar omdat je zonder enige vorm van uitleg direct in het eerste level wordt gedropt. Het wordt weleens gezegd dat ervaring de beste leermeester is, maar een uitleg van de besturing had niet misstaan. Gelukkig heeft een Dualshock slechts een beperkt aantal knoppen, waardoor je snel uitgetest bent en klaar bent om het duivelsgebroed te lijf te gaan.
In elk level dien je een kristal te beschermen tegen meerdere golven vijanden. Je kunt voorafgaand aan de strijd en tussen de golven door met punten units aanschaffen, upgraden en plaatsen, welke je automatisch assisteren tijdens het gevecht. Van deze units kun je maximaal zes soorten meenemen naar het slagveld, waardoor je keuzes moet maken. Wil je veel units tegen lage kosten? Neem dan de Pikeman, Conjurers en Archers met je mee. Wil je liever ruwe kracht? Dan zijn de Ballista en Gunner logische keuzes.
Elke unit is beter geschikt voor bepaalde situaties dan voor andere, waardoor vasthouden aan een vaste poel geen goed plan is. En wat dat betreft is Hell Warders een uitstekende Tower Defense game. De locaties en vijanden wisselen regelmatig en je speelt voortdurend nieuwe units vrij, waardoor je alsmaar meer opties hebt om een volgend level tot een goed einde te brengen of eerdere levels met een betere score te voltooien. Het spijtige is enkel dat je maar zelden hoeft te peinzen over deze opties.
Uitgestippeld pad
Het toffe aan een goede Tower Defense game, is dat je jouw eigen intellect moet gebruiken om de vijanden die de game op je afstuurt te overwinnen. In Hell Warders is echter meestal een duidelijk pad voor je uitgestippeld die naar de overwinning leidt. Soms is het de lay-out van de map die duidelijk gericht is op een bepaald soort units en andere keren zijn het units die reeds voor je geplaatst zijn en de funderingen voor je leggen. Meestal is echter een combinatie van beiden, waarmee het beeld van de overwinning vrij duidelijk wordt geschetst.
In tegenstelling tot de meeste van zijn genregenoten, laat Hell Warders je meer doen dan een verdedigende linie opbouwen. Je kiest voor de strijd één van drie helden, waarmee je actief deelneemt aan het gevecht. Dit karakter is vele malen sterker dan de soldaten die je kunt oproepen en hou je daarom meestal als troef achter de hand voor het geval dat er toch vijanden door de mazen glippen. Maar ook hiervoor geldt dat je het eigenlijk maar zelden echt nodig hebt.
Een voorbeeld dat ik me nog helder voor de geest kan halen, was te vinden in het begin van mijn vijftien uur durende avontuur. Mijn kristal bevond zich in een kerker en was benaderbaar via twee gangen. In deze gangen waren vallen geplaatst, die zowel demonen als mijn krijgers in lichterlaaie zetten, met aan de weerszijden een verhoging waarop je veilig was.
De vallen waren duidelijk bedoeld als een mechanisme dat jij dient te gebruiken, daar je units er niet bij in de buurt durven te komen. Ik plaatste daarom op de verhogingen Conjurers, magiërs die vijanden vertragen, welke werden ondersteund door Archers voor flinke schade. Tenslotte plaatste ik bij de mond van de vallen een viertal Pikeman om degene die er met meer geluk dan wijsheid doorkwamen af te maken en begon ik de missie. En dat is ook het enige dat ik heb hoeven doen. Het hele level lang wist geen vijand mijn kristal te naderen, waardoor ik de controller rustig op mijn schoot kon laten liggen terwijl de cijfertjes over mijn scherm rolden. Gelukkig was dit een uitzondering, maar tot op drie kwart van de game wordt het in veruit de meeste gevallen niet héél veel uitdagender dat dit. Achteraf gezien is dat misschien maar goed ook!
Pijnlijk
Levels in Hell Warders duren best wel lang – vijftien á twintig minuten is zeker niet zeldzaam op de hogere moeilijkheidsgraad – waardoor het frustrerend kan zijn als je opnieuw moet beginnen. Vooral als dat niets te maken heeft met jouw vaardigheden, maar met de game die besluit lastig te doen. In ongeveer 10% van de matches bleef mijn game zonder reden hangen, laadde de volgende golf vijanden niet of verloor ik omdat de framerate zo’n duik nam dat ik niet meer kon volgen wat er gebeurde. Opvallend genoeg gebeurde dit echter enkel in de singleplayer. In de online multiplayer, die je exact dezelfde levels laat doorspelen met vreemden, presteerde de game feilloos, al doet dat natuurlijk niets af aan de andere zwakke punten. Maar ook niet aan diens goede punten!
Ik heb heel wat geklaagd over Hell Warders in deze recensie. Over de voice acting, over de voor de hand liggende strategieën en over de technische problemen. Maar ondanks dit alles is het geen verschrikkelijk spel. Het heeft heel wat schoonheidsfoutjes, dat zeker, maar in essentie is het wel een game die oprecht leuk is om te spelen. Honderden monsters achter elkaar neermaaien terwijl je weet dat elke fout je het leven kan kosten is niet iets dat snel gaat vervelen en het is dan ook jammer dat een hoop potentie niet benut is. Laten we daarom maar hopen dat ook voor het team achter Hell Warders ervaring de beste leermeester is.
Conclusie
Hell Warders is één van de interresantste Tower Defense games van de afgelopen jaren, die nooit helemaal goed uit de verf weet te komen. Het verhaal is flinterdun en niet om aan te horen, de game gaat gebukt onder technische problemen en de lay-out van de levels spreekt niet bepaald tot de verbeelding. Ondanks dit alles is het echter een game die oprecht leuk is om te spelen, met een multiplayer die opvallend genoeg beter werkt dan de singleplayer, en meer dan genoeg content heeft om het prijskaartje te kunnen verantwoorden.