Hold Me Tight All Night, Onii-chan

Wat niet lastig is, is het leven in het Onami-huishouden. Dit gezin, bestaande uit één oudere broer en zijn vier jongere zusjes, loopt namelijk opvallend soepeltjes. De man des huizes en het jongste zusje doen om verschillende gezondheidsredenen aan thuisstudie, maar buiten dat is het een gezin zoals je overal kan zien, buiten het feit dat er geen ouders te bekennen zijn. De reden hiervoor is broerlief, die op jonge leeftijd aan bed gekluisterd was door zeer ernstige astma. In een poging hem te helpen, besloten hun ouders niet meer de dokters af te wachten en zelf aan het studeren te slaan. En nu zijn ze wereldberoemde wetenschappers met een specialisme in dit onderwerp.

Een klein verschil met grote impact

Het Onami-huishouden weet het prima te regelen zonder supervisie. Er wordt gezond gekookt, schoongemaakt, gestudeerd en zelfs wetenschappelijk onderzoek gedaan op afstand door middel van de zoon zijn bloedwaardes. Het is een ietwat ongebruikelijke, maar comfortabele sleur. Daar komt echter verandering in eens hun moeder belt met een opdracht: ga knuffelen!

Omdat een recent onderzoek heeft uitgewezen dat knuffelen een positief effect heeft op mensen, verzoeken hun ouders dat ze aan het knuffelen slaan om te zien of dit invloed heeft op zijn bloedwerk. En dit zorgt voor enige consternatie in het huishouden. Niemand is er expliciet op tegen, de vijf zijn erg close met elkaar, maar het intieme fysieke contact zorgt wel voor een shift in hun dynamieken. Gezien dit een visual novel voor volwassenen is, kun je wel raden waar dit toe leidt, vooral omdat sowieso een van de zusters elke nacht in zijn kamer slaapt om in te kunnen grijpen bij een astma-aanval.

Kiss Me Onii-chan

Allicht heb je bij het lezen van deze omschrijving een vreemd gevoel van déjà vu. Begrijpelijk. Twee jaar geleden schreef ik een review van Onii♥Kiss: Onii-chan, Where’s My Kiss?, de voorganger van Hold Me Tight All Night, Onii-chan!. En de twee spellen hebben nogal wat overeenkomsten. Zo zijn er wederom vier jongere zusjes, is er een intieme daad die centraal komt te staan in het plot en is het ouderfiguur in de praktijk grotendeels afwezig. De gelijkenissen stoppen echter niet daar.

Ik zal niet zeggen dat de vier zusters van dienst kopieën zijn van de vorige game, maar er zijn wel een aantal opvallende overeenkomsten. De oudste zussen zijn in beide gevallen verantwoordelijk en dom tegelijk, het tweede duo is meer stil en verantwoordelijk, het derde stel is wat meer terughoudend met hun affectie tonen en de jongste zusters zijn enorm aanhankelijk. Er zijn natuurlijk verschillen als je de game echt gaat spelen, maar het valt niet te ontkennen dat beide games zijn opgebouwd vanuit dezelfde template of dat men niet te ver durfde af te wijken van hun vorige, goed ontvangen, titel. En daarmee komen we terug bij de inleiding en het dilemma of dit kwalijk is of niet. De twee games staan op de serie na los van elkaar, dus er is geen garantie of verplichting dat je Hold Me na Kiss Me speelt. Daarom ga ik in dit geval de vergelijkingen verder zoveel mogelijk vermijden.

Voorstelrondje

Ik had de zussen al even aangehaald, maar laten we ze na dit besluit maar alsnog even voorstellen, beginnende met Sora, de oudste van het stel. Zij is in veel gevallen de kalme factor in het huishouden en kan met haar intuïtie soms enorm verrassend uit de hoek komen. Dit lijkt echter niet zo goed te werken als het om haar zelf gaat, waardoor ze pas nadat ze beginnen te knuffelen tot de realisatie komt dat haar liefde voor haar broer verder gaat dan familiale banden.

Akane, zuster nummer twee, is zich al meer van dit feit bewust en raakt met name opgewonden door de geur van haar broer. Dus wanneer ze zich dicht tegen elkaar drukken, duurt het niet lang voor haar hormonen een kookpunt bereiken en ze datgene doet wat ze altijd al heeft proberen te voorkomen. Niet dat ze het erg vindt wanneer haar gevoelens worden beantwoord, maar ze worstelt hierna wel met het feit dat dingen veranderen.

Kohaku is degene die het knuffelen het moeilijkste vindt. Ze is meer verlegen dan de andere drie, maar heeft een nogal persoonlijk probleempje: een opgewonden blaas. Als ze te blij wordt, loopt ze spontaan leeg, wat nogal makkelijk gebeurt in de armen van haar broer. Maar wanneer die hier geen punt van maakt, kan ze eindelijk eerlijk tegenover hem zijn en zelfs haar eigen trauma onder ogen komen.

Sumi is een aandoenlijke knuffelbeer die de kamer oplicht met haar aanwezigheid. Doordat ze pleinvrees heeft, komt ze nog maar zelden buiten en is haar eveneens thuiszittende broer het focuspunt van haar leven geworden. Dus wanneer ze zijn geheime stash vindt en ziet hoe gelukkig de mannen erin zijn, besluit ze dat dit hetgeen is waar ze naar zocht om haar geliefde broer blijer te maken. Men are weak, dus je kunt wel raden hoe dit loopt.

Ethiek

Natuurlijk is elk van deze romances taboe. Een broer en zus mogen in de meeste culturen zich niet in het echt verbinden, wat het juist zo interessant maakt als onderwerp in een verhaal. Helaas doet Tinkle Position er hier maar weinig mee. In drie van de vier routes is het iets wat aan bod komt, maar de dames maken zich meer druk om hoe de andere zussen zullen reageren, dan over wat de wereld ervan vindt. Dit is ergens een bewonderingswaardige kijk op zaken, maar niet heel realistisch voor jongvolwassenen en al helemaal niet voor drie stuks. Bovendien zorgt het ervoor dat de drie routes nogal veel overeenkomsten hebben.

Nu moet ik sowieso zeggen dat ik de meeste routes niet heel memorabel vond. Enkel die van Kohaku sprong er echt tussenuit door haar unieke omstandigheden. En hoewel ik dat een nogal smerig probleempje vindt, is het tenminste iets unieks in een game die verder een prima ervaring is, waarin het ontbreekt aan daadwerkelijke hoogtepunten.

Over hoogtepunten gesproken!

Natuurlijk moeten we het nog wel hebben over die andere hoogtepunten. Ook daar is het grotendeels nogal een eenheidsworst. Eens ze hun eerste ervaring hebben gehad, gaan de remmen bij alle vier de dames er direct vanaf en krijg je minimaal een scène in een love hotel, in de woonkamer en op de knieën, maar enkel in de route van Akane krijg je iets meer variatie. Wederom heb ik niets te klagen, de art is uitstekend en de voice acting is feilloos, maar het mist iets om het écht naar een hoger niveau te tillen, zoals je kunt zien in de score.

Conclusie:

Een veilige en nogal op diens voorganger lijkend vervolg op Kiss Me Onii-chan, dat is wat Hold Me Onii-chan is geworden. De focus ligt daarbij bovendien veel meer op ‘’dat ene’’, dan op daadwerkelijk het uitdiepen van de karakters en hun problemen, waardoor het spel er niet in slaagt op positieve wijze eruit te springen. Een prima visual novel voor fans, maar ook niet meer dan dat.