Ik zit er doorheen. Het tempo waarin er nieuwe Hyperdimension Neptunia games verschijnen heeft ervoor gezorgd dat ik geen leuke, originele inleiding of anekdote meer heb om de recensie voor te gaan. Je zou kunnen zeggen dat de stortvloed aan HDN-games mijn inspiratie heeft opgedroogd. Het grappige is dat bij de ontwikkeling van Hyperdevotion Noire: Goddess Black Heart precies hetzelfde gebeurd lijkt te zijn.
De locatie voor deze spin-off is Gamarket, een alternatieve versie van de wereld waarin de vorige Hyperdimension games zich afspeelden. In deze wereld zijn Lastation (PlayStation), Lowee (Nintendo), Planeptune (Sega) en Leanbox (Xbox) en hun godinnen nog altijd met elkaar in een strijd verwikkeld over absolute soevereiniteit over het land. En Lastation’s Noire is aan de winnende hand.
Het pad minst bewandeld
Wie enigszins bekend is met de Hyperdimension games weet dat Noire het schoolboekvoorbeeld is van een tsundere-karakter. Tsunderes zijn koel en afstandelijk, soms zelfs gewelddadig, van buiten, maar zijn eigenlijk maar zachte eitjes die niet eerlijk kunnen zijn over wat ze voelen. Noire worstelt hierdoor constant met morele bezwaren over de strijd die ze moet leveren. Wanneer een mysterieuze vrouw genaamd Eno een manier aandraagt om de strijd zonder verdere conflicten in Lastation’s voordeel te laten eindigen, grijpt Noire die kans dan ook met beide handen aan.
Wanneer iets te goed lijkt om waar te zijn, dan kun je er op tellen dat het dat ook daadwerkelijk is. En als Noire haar ogen opent, ziet ze dan ook niet de geünificeerde wereld waar ze op hoopte. In plaats daarvan zijn de straten van Lastation vrijwel verlaten, is het vertrouwen van haar volk nagenoeg verdwenen en overspoelen monsters de steden. Noire is klaar om op te geven, tot jij langskomt en haar nieuwe moed in praat.
Samen sta je sterk
Al snel blijkt dat de problemen veel verder reiken dan Lastation. De godinnen van Planeptune (Neptune), Leanbox (Vert) en Lowee (Blanc) melden soortgelijke problemen in hun gebieden, nu het heilige sharicite is aangetast. Onderling gekibbel is dan ook in niemands belang en de dames besluiten samen te werken onder Noire’s leiding.
Zelfs al zijn ze godinnen, vier meisjes zijn verre van genoeg om een volledig land weer eensgezind te krijgen. Ze besluiten daarom de generals, leiders van verschillende steden, om hulp te vragen om het dreigende gevaarte hoofd te kunnen bieden. Die hebben echter ook niet stil gezeten tijdens dit machtsvacuüm. En dus reis je van stad naar stad om dezelfde repetitieve procedure te doorlopen. Je ontmoet een generaal, verslaat haar en dan voegt ze zich bij je.
Ten Aanval!
Met Gamarket verwikkelt in een gigantische burgeroorlog, ga je niet ver komen door een diplomatiek debat aan te gaan. Er zal dus flink wat geknokt moeten worden voor de rust in Gamarket hersteld is. En dan te bedenken dat de oorzaak hiervan een manier was om meer gevechten juist te voorkomen.
Voor Hyperdevotion Noire hebben ontwikkelaars Compile Heart en St!ng gekozen voor een grid type turn-based gevechtssysteem zoals we die kennen van games als Fire Emblem, Disgaea en sommige Shin Megami Tensei-delen. Concreet betekent dit dat het veld waarop je speelt in vakjes is verdeeld, vergelijkbaar met een schaakbord. En net zoals bij schaken heeft elk karakter op het veld zijn eigen speciale vaardigheden en bereik.
Zo kan elk karakter een beperkt aantal vakjes lopen per beurt en kunnen sommige aanvallen grotere afstanden overbruggen of meerdere vakken raken. Dit geldt echter ook voor de vijanden, waardoor je constant moet puzzelen wat de best mogelijke volgende zet is.
Wie wilt een kusje?
Wat ik hierboven beschreef, is de basis van dit specifieke subgenre. Het is door op dit systeem voort te bouwen en er een eigen draai aan te geven, dat games zich onderling onderscheiden. Of niet natuurlijk.
Het enige unieke wat Hyperdevotion namelijk te bieden heeft in het gevechtssysteem, is het Lily Rank-principe. Door karakters naast elkaar te plaatsen wanneer ze skills gebruiken, kussen ze elkaar om hun vriendschap te verhogen. Het gevolg is een sterkere aanval tegen lagere kosten. Hoe elkaars wangen bevochtigen dat bewerkstelligt wordt echter nooit uitgelegd. Gelukkig hoef je geen genie te zijn om de reden te achterhalen….
Fanservice!!
Kijk maar eens naar de oorsprong van de game. Dat vertelt je alles wat je moet weten. In Japan is een populariteitswedstrijd uitgeschreven over de vele karakters in het Hyperdimension-universum. Niet Neptune of Nepgear, de twee vorige hoofdpersonen, wonnen, maar Noire ging met ruime voorsprong aan kop. En dus kregen hongerige Noire-fans een game met hun favoriete godin in de hoofdrol.
Dat Hyperdevotion als een handreiking aan de fans is ontwikkeld, is in mijn ogen een prachtig gebaar, ware het niet dat het er wel heel dik op ligt. De game bevat namelijk één mannelijke speler in de vorm van jou als gamer, die ‘’toevallig’’ samenkomt met Noire en hier langzaam een romantische relatie mee opbouwt. Voor het zover is krijgen we echter een klein album aan seksueel getinte plaatjes en gesprekken om degene die op Lastation’s godin gestemd hebben te plezieren.
One Trick Pony
De focus op Noire is Compile Hearts antwoord op de fans van het karakter, maar tevens hetgene waar de schoen knelt. Buiten de scenes waarin Noire een prominente rol speelt, is het allemaal wat simpeltjes. We bespraken al het gebrek aan innovatie bij het gevechtssysteem, maar de kracht van Hyperdimension-games lag altijd in diens dialogen.
De dialogen waren namelijk scherp geschreven komische boekwerken, doorspekt met slimme verwijzingen naar games, animes en memes en prachtige anime graphics. Nu zijn het folders in je brievenbus die met gigantische kleurrijke letters het enige interessante wat erin staat moeten benadrukken zodat je het wellicht nog leest, maar wel nog steeds met prachtige anime graphics tijdens de dialogen en geinige chibi animaties tijdens de gevechten. En daar kan geen disc development, sim noire of andere inwisselbare functie van de game iets aan veranderen.
Conclusie
Je fans plezieren is een goed doel om als bedrijf te hebben, vooral in de entertainmentsector. Maar dan dient het product wel voldoende inhoud te hebben om hun honger te stillen. Helaas is inhoud iets waar Hyperdevotion Noire nogal te kort schiet. Het verhaal is niet meer dan een slap aftreksel van de eerdere delen en de humor is van subtiel naar over de top gegaan. De gameplay doet weinig meer dan de basis dekken en de game als geheel wordt door fanservice bij elkaar gehouden. En fanservice alleen is niet genoeg om een goede game te maken.