Eerder dit jaar werd ik positief verrast door mijn recensie-exemplaar van Inazuma eleven 2: Firestorm. Ik verwachtte een suffe voetbalgame, maar kreeg een interessant verhaal, diepgaande RPG-elementen en brute moves. Nu komt Inazuma Eleven met Strikers naar de Wii, en ik vraag me af: ‘’Waar is het misgegaan?’’
Een akelig gevoel bekruipt me al wanneer ik me door de tutorials werk. Ik zie een systeem dat de sterke kanten van de DS-games aanpakt en zonder pardon overboord gooit. Een goed voorbeeld hiervan zijn de special moves. In het verleden had elke speler er zes, waarvan er vier vast stonden en twee zelf konden worden ingevuld. Dit gaf je de mogelijkheid om je favoriete spelers aan te passen aan je strategie(ën).
In Strikers staan de moves van elke speler vast en zijn ze niets meer dan een nietige druk op de knop. Zonde, maar op zich nog geen enorme ramp. Dit wordt het pas tijdens de wedstrijden zelf. Special moves gebruiken zoals in eerdere games Inazuma- en Technical Points. Nieuw is dat deze zichzelf aanvullen tijdens een wedstrijd, en met een schrikbarend tempo wel te verstaan. Hierdoor worden matches een waar spamfestijn van special moves, waarin jouw enige rol is om ze te activeren.
Vanwege dit nieuwe systeem is het belangrijker dan ooit om nieuw bloed aan te werven voor je elftal. Om nieuwe spelers te krijgen wordt gebruik gemaakt van het scoutsysteem. Inazuma-fans die zich verheugen om deze spelers in een nieuwe, mooi gevormde anime driedimensionale wereld te gaan zoeken, zullen van een koude kermis thuis gaan komen. Ook de open wereld is namelijk samen met de verhaallijn in de prullenbak gegooid. In plaats daarvan worden spelers simpel gekocht met punten die je verdient door wedstrijden en toernooien te winnen.
Deze toernooien vormen dan ook de kern van Inazuma Eleven: Strikers. Het zijn er dertien in totaal en je er in een uurtje of acht doorheen. Acht uur zonder dat je ook maar een seconde het idee hebt dat je werkelijk betrokken ben bij de uitslag van de wedstrijd. Acht uur waarin je je steeds meer zal gaan ergeren aan hoe gebrekkig de camera is. Maar vooral acht uur lang een suffe voetbalgame.
Natuurlijk biedt Inazuma Eleven: Strikers meer dan alleen toernooien. Je kunt spelers een bond op laten bouwen door ze samen te laten spelen. Dit levert beter samenspel op en in sommige gevallen zelfs krachtige co-op moves. Het probleem met deze moves is echter dat ze te lastig zijn om te activeren en qua kracht en kosten hier totaal niet mee in verhouding staan. Je kunt je bond ook opbouwen door een vijftal minigames, maar zelfs die zijn gewoon te slecht uitgewerkt om meer dan een keer uitproberen te rechtvaardigen.
Wat je dan nog rest? Een quick match of multiplayer. Misschien co-op waarin je vrienden de coach of managers rol op zich nemen en daardoor een tijdelijke boost kunnen geven. Toernooien telkens herspelen om de honderden spelers te kopen. Of gewoon Strikers in de kast zetten en Inazuma Eleven 2 weer boven halen.
Conclusie
Inazuma Eleven: Strikers mag nog niet eens in de schaduw staan van zijn kleine broertjes op de Nintendo DS. Op de graphics na is er niets maar dan ook werkelijk niets echt leuk aan deze game. Ik verwachtte een interessant verhaal, diepgaande RPG-elementen en brute moves, maar wat ik kreeg was een suffe voetbalgame…met teveel brute moves.