Wie een beetje door mijn recensies bladert, zal opvallen dat ik een sterke voorkeur heb voor RPG’s van Japanse makelij en visual novels. Een andere, minder duidelijk af te bakenen, categorie kan het beste worden omschreven als ‘’vreemde games’’, waar Katamari Damacy: Reroll ook onder valt.
Als het op vreemde games aankomt, is de originele Katamari Damacy misschien wel hét voorbeeld waar het meest naar gerefereerd wordt. Het in 2004 verschenen spel vertelt het verhaal van de King of All Cosmos, die in een jolige bui vrijwel het gehele universum met de grond gelijk maakt. Enkel de Aarde blijft gespaard en omdat zij te goed zijn om te werken, krijg jij als hun zoon de opdracht om papa’s rommel op te ruimen.
Rolling
De manier waarop je dit doet is met de titulaire Katamari. King of All Comos, in hun oneindige wijsheid, stuurt objecten naar de Aarde die jij met een plakkerige bal moet oprollen om een klont aan objecten te maken. Hierbij is het belangrijk dat de bal enkel dingen kan oprollen die een stuk kleiner zijn dan hemzelf, waardoor je voortdurend bezig bent met uitzoeken hoe je jouw kleverige compagnon het beste kunt benutten. Het doel is om in de gestelde tijd genoeg objecten aan elkaar te rijgen om een zeker doel te halen, zodat zijne grootsheden de Katamari – op de een of andere manier – kan omvormen tot een van de vele hemellichamen die zijn verdwenen.
Op papier klinkt dit concept niet enkel absurd, maar ook als iets wat geen recht heeft om zo belachelijk leuk te zijn als dat in de praktijk is. Het oprollen van gummetjes, muizen, dobbelstenen en waterpistolen is al dolle pret, puur door de chaos die je veroorzaakt en de puinzooi die je voor je uitduwt, maar wanneer je op het punt komt dat je mensen, auto’s en zelfs kaiju gaat oprollen, krijgt het een bijna catharsisch effect, hetgeen wordt versterkt door de upbeat en bovenmatig vrolijke J-pop-deuntjes.
Schimmen uit het verleden
Hoe leuk de gameplay ook is, het feit is dat Reroll een remake is van een zestien jaar oude game. En dat ga je op alle fronten merken. De besturing, hoewel bewust eigenzinnig in lijn met de rest van de game, is lang niet zo soepel als dat we tegenwoordig gewend zijn van zelfs indiegames. Hetzelfde kan worden gezegd van art assets, die zelfs ten tijde van de PS2 al achterhaald oogde, en de hit collision die op sommige momenten een doorn in het oog kan zijn. Maar voor een groot gedeelte is dat geen probleem. Katamari Damacy, evenals latere delen in de serie, hebben altijd geoogd alsof iemand een PS1-game van een nieuw laagje verf heeft voorzien. Je moet er immers niet aan denken dat je realistisch ogende (of zelfs getekend in anime-stijl) mensen en dieren al gillend in je bal hebt zitten. Dat maakt grappig heel rap creepy.
Ook de besturing is op die wijze te verklaren. Prince is immers maar vijf centimeter groot, maar rolt aan het einde van het spel een bal van honderden meters rond. Zelfs wanneer King of All Cosmos hun krachten zijn overgedragen op Prince, is dat een flinke opgave, waardoor enig gehannes juist als logisch overkomt. De hit collision blijft echter wel een issue, maar wel een die er op het geheel nauwelijks toe doet.
Snel voorbij
Als ik al een probleem moet aanwijzen bij Katamari Damacy: Reroll, dan is het wel diens lengte. Want net als de Prince die je bestuurt is de game wat aan de korte kant. Het voltooien van alle levels zal je vier á vijf uur van je leven kosten, waarna je hooguit nog enkele cadeaus moet verzamelen die je hebt gemist om de Platinum Trophy te halen. Al met al hoef je dus echt niet op meer dan zes uur speeltijd te rekenen. Dat is misschien wat kort voor € 30,-, maar gelukkig staat Black Friday om de hoek.
Conclusie
Katamari Damacy is visueel achterhaalt, bestuurt nukkig en is behoorlijk kort van stof. Maar ondanks dit alles is het een game die je simpelweg gespeeld moet hebben, al is het maar om te zeggen dat je deze bizarre ervaring hebt mogen meemaken. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de soundtrack.