Als gamende Nederlander met een PlayStation is het een ongeschreven regel dat je Killzone in je verzameling moet hebben. Het succesverhaal van Nederlandse bodem diende immers als inspiratie voor veel aspirerende ontwikkelaars in de lage landen. Ook ik heb Killzone 1 tot 3 en het PSP-deel in mijn collectie, maar om tal van redenen nog nooit gespeeld. Mercenary was dus mijn eerste echte kennismaking met de serie.
Om eerlijk te zijn was ik een beetje huiverig om te beginnen aan Killzone: Mercenary. Na het teleurstellende Resistance: Burning Skies en het gedrocht dat Call Of Duty: Black Ops – Declassified heette, zat ik namelijk niet bepaald te wachten op nog een FPS op de Vita. Na tien minuten spelen waren deze zorgen echter al verdwenen want wat speelt Killzone ontzettend lekker.
Het Vita-deel van Killzone is in tegenstelling tot de hoofddelen niet ontwikkeld door het in Amsterdam gevestigde Guerrilla Games. In plaats daarvan besteedden de heren het uit aan hun dochteronderneming in Cambridge. Als onderdeel van dezelfde studio was er echter sprake van een innige samenwerking, waardoor Guerrilla Cambridge helemaal los kon gaan in de wereld van Killzone.
De ‘’held’’ van dienst is ditmaal Danner, een huurling zonder moraal kompas. Of het nu de ISA of de Helghast zijn, zolang ze betalen is hij bereid om te vechten. Gelukkig is geld geen probleem in Killzone: Mercenary, want voor zo’n beetje alles krijg je harde pegels. Of het nu een kill, een headshot of het hacken van een terminal is, alles draagt eraan bij om je bankrekening te spekken.
Met dit geld zul je regelmatig een bezoekje brengen aan Blackjack, een wapenhandelaar met een ‘’Roessisch’’ accent. De man is je beste vriend wanneer je vuurkracht nodig hebt tegen een overweldigende vijandelijke strijdmacht, je munitie bijna op is of als je eens zin hebt om te om los te gaan met de gloednieuwe VAN-Guards.
Deze speciale power-ups staan Danner toe de opperhand te krijgen in een uitzichtloze situatie. VAN-Guards komen in acht varianten, waaronder mijn persoonlijke favoriet: een robot die je vanuit de lucht vijanden laat bestoken.
Met al deze high tech speeltjes tot je beschikking is het niet verwonderlijk dat je je in maximaal zes uur door de singleplayer heen hebt gewerkt. Aan de korte kant? Zeker, maar gelukkig heeft het spel een hoge replaywaarde. Elk van de levels heeft een aantal bonusopdrachten die je kunt volbrengen voor extra centjes. Deze opdrachten lopen erg uiteen: bescherm, dood of ondervraag doelwit X, maak X aantal (stealth-) kills of voltooi de opdracht binnen een bepaalde tijd. De opdrachten zijn verre van makkelijk en zullen je nog uren zoet houden voor je in de multiplayer duikt.
Deze multiplayer splitst uit in drie verschillende modi. De eerste twee, deathmatch en team deathmatch, behoeven geen uitleg. Wat wel prettig is om te weten, is dat beiden voorzien zijn van een redelijk breed gamma aan uitgebreide levels. Houdt wel in het achterhoofd dat niet elke load-out even geschikt is voor elk level, een gevarieerde loadout in elk van de drie beschikbare lege sets is daarom geen overbodige luxe voor de slimme gamer.
De derde mode heet Warfare en is een deathmatch met dynamische objectives. Het is spannend en houdt je constant bezig. Als je online speelt is Warfare dan ook overduidelijk de favoriet onder de gamers Waar je bij de eerste twee modi zelden een volledige party samenkrijgt kun je in Warfare vrijwel altijd aan de slag met acht spelers.
Het nadeel hieraan is wel dat de acht spelers zich vaak allen naar hetzelfde stuk van de map verplaatsen, iets waar de PlayStation Vita niet echt vrolijk van lijkt te worden. Vanaf het moment dat er vijf á zes spelers op je scherm zijn heeft de framerate namelijk hieronder te lijden met haperingen, beeldverlies of lag als gevolg. Je ziet spelers dan meer teleporteren dan rennen, wat het spelplezier niet bepaald ten goede komt. Gelukkig is dit slechts een klein euvel in een verder geweldige game.
Conclusie
Met Killzone: Mercenary krijgt de PlayStation Vita (eindelijk) de First Person Shooter waar het voor gemaakt lijkt te zijn. Op enkele kleine technische mankementen na loopt de game vloeiend en is het een genot voor eenieder die het genre een warm hart toedraagt. Sony! Meer van dit!