In 2021 keek ik, net als in voorgaande jaren, naar alles wat de E3 te bieden had, zowel goed als slecht. De show van Koch Media viel ongetwijfeld in de tweede categorie. Toch was het niet volledig verloren tijd, daar dat was waar ik eens goed keek naar King’s Bounty 2. Wat zag dat er goed uit!
Nu ik de game daadwerkelijk onder handen heb gehad, kan ik dat helaas niet meer zeggen. Sterker nog: het audiovisuele aspect van King’s Bounty is zonder twijfel diens zwakste. Al in de eerste vijf minuten voel je dat het niet lekker zit, daar karakters óf onnatuurlijk óf houterig bewegen, symbolen op kleding door de stof heen clippen, haar deels naast de persoon blijft hangen en meer van dat soort ongein. Tel daarbij op dat de voice acting slechts zelden overtuigend overkomt, met mijn kwieke jongedame als grootste stoorfactor, en het was in het begin maar moeilijk om geïnvesteerd te raken in het verhaal.
Geschiedenislessen
Dit verhaal begint met jouw keuze voor een hoofdpersoon. Je kunt een krijger nemen, toveren met een nobele vrouw of een balans tussen de tweede vinden met de jongedame die ik zojuist al benoemde. Dit bepaalt met welke talenten je start en met welke units je meer affiniteit hebt. Vervolgens ontwaak je in een gevangenis, waar je uit wordt gelaten omdat de prins je heeft ontboden in zijn paleis.
Het gebied waar je hierna in wordt vrijgelaten, dient als een soort tutorial. Dit begint met het verzamelen van units en gear, het bestijgen van je paard en natuurlijk babbelen met de NPC’s. Vrij standaard spul voor eenieder die ooit een Westerse fantasy RPG heeft gespeeld. Waar het van de bekende weg afwijkt, is in combat. Want in King’s Bounty 2 betreed je niet zelf het slagveld.
Harde lessen
In plaats daarvan staat jouw held op de achterhoede bevelen uit te delen aan een leger dat je zelf hebt samengesteld. Je begint met een groepje soldaten met speren en een paar aanvalshonden, waarmee je leert dat King’s Bounty 2 een TRPG is. Dit betekent dat jij en vijanden beurtelings elkaar aanvallen, maar meer moeten doen dan enkel een actie kiezen. Karakters moeten gepositioneerd worden om binnen bereik te zijn van hun doelwit of kunnen bijvoorbeeld achter stenen worden geplaatst om beschermd te zijn tegen vijandelijke pijlen. Elke unit, waarvan het spel er tientallen heeft, heeft zijn eigen skills, sterktes en zwaktes en jij als bevelhebber moet deze optimaal benutten om je met zo min mogelijk kleerscheuren van een overwinning te verzekeren. Anders ga je al snel permanent het loodje leggen.
King’s Bounty 2 is namelijk geen typische TRPG, waarin schade en de dood slechts invloed hebben op het huidige gevecht. Karakters die het leven laten op het slagveld kunnen direct na het gevecht worden hersteld tegen een flinke som geld of later worden bijgekocht bij een van de vele recruiters. Legt echter een complete unit het loodje, dan ben je ze gewoon kwijt en moet je een nieuw team ervan aanschaffen, hetgeen vele malen duurder is. Goud is daardoor pertinent schaars en roekeloos te werk gaan bijt je hoe dan ook vroeg of laat in je achterste. ‘’Geweldig,’’ is wat ik zou willen zeggen, maar al snel maakte mijn interesse plaats voor frustratie. Want hoe goed je ook speelt, je zult op den duur troepen verliezen. En die recruiters waar ik het over had? Die reizen niet bepaald met je mee.
Veel te veel tijd is mede hierdoor verloren gegaan aan het backtracken naar recruiters die de specifieke units verkochten die ik nodig had. Want ja, dat is ook nog een dingetje. Nou heb je overigens wel fast travel, maar die kan enkel worden gebruikt vanaf en naar specifieke punten en gaat gepaard met laadtijden die simpelweg absurd zijn als je kijkt naar hoe grafisch ondermaats het spel is. Dit is natuurlijk slechts een kleine ergernis, maar als er daarvan genoeg stapelen wordt de toren behoorlijk wankel. En dat is jammer, want ik werd tegen mijn verwachtingen na het begin in enorm in de game gezogen.
Wijze lessen
Wat de game je niet leert is…veel eigenlijk. Heel veel mechanics worden totaal niet uitgelegd of pas onder woorden gebracht nadat je er letterlijk al herhaaldelijk mee te maken hebt gehad. Maar hetgeen wat ik vooral moest leren, is dat sidequests in dit spel net zo belangrijk zijn als het verhaal. Gevechten in King’s Bounty 2 staan in steen gebeiteld als het neerkomt op locatie en aantal, waardoor je niet kan grinden om een obstakel te overwinnen. De enige manier om jouw karakter te levelen en daarmee een groter leger te kunnen commanderen is dan ook om alle hoeken en gaten af te gaan om te zoeken naar NPC’s in nood. Dit levert broodnodige XP en gold op om je op de been te houden en is feitelijk verplicht om het verhaal tot een goed einde te brengen.
Wie nu al met de ogen rolt, heeft waarschijnlijk al wat Westerse RPG’s doorgespeeld in de afgelopen jaren. Sidequests in die games zijn, met een handjevol uitzonderingen daargelaten, doorgaans weinig meer dan fetch en kill quests. Dat is niet beter in dit spel, maar de aankleding eromheen is goed genoeg om het niet storend te maken. Elke opdracht heeft een degelijke opzet en verhaaltje eromheen, maar wordt niet overdreven breed uitgemeten tot het punt dat de skip-knop aan je duim geplakt zit. Bovendien kun je ze vaak op meerdere manieren oplossen, waardoor je langzaam maar zeker bepaalt wat voor soort held jij wil worden. Vanwege spoilers kan ik er niet dieper op ingaan, maar tel er maar op dat je daar na tientallen uren gamen echt wel gaat merken hoe jouw keuzes eerder je geschapen hebben.
Conclusie
King’s Bounty 2 is een game die met net dat beetje extra een geweldig spel had kunnen worden. In de huidige staat schiet het echter op vrijwel alle fronten nét te kort. Van de gebrekkige uitleg tot aan de manier waarop recruiters werken en de gehele audiovisuele presentatie; bij alles blijf je als speler met het gevoel zitten dat hier meer in had gezeten, maar dat het te snel uit de oven moest worden gehaald om volledig tot zijn recht te komen.