Wanneer je zoveel games gespeeld hebt als ik, kom je er op een gegeven moment niet meer omheen om vergelijkingen te trekken. Het eerste wat ik dan ook dacht toen ik begon met Knytt Underground was: Hé, dit lijkt op Limbo! Deze vergelijking werd echter al snel onderuit gehaald, want Knytt Underground heeft meer dan genoeg persoonlijkheid om een eigen smoel te hebben.
Ons avontuur begint als we Mi Sprocket ontmoeten, een meisje dat niet kan praten en hunkert naar avontuur. Als erfgenaam van een belangrijke familie binnen haar gemeenschap, wordt gepoogd haar beschermd op te voeden. Desondanks spendeert Mi haar dagen klimmend en klauterend, waarbij ze niet zelden gebruik maakt van bloemen die haar speciale krachten geven zoals teleportatie.
Op het moment dat we Mi leren kennen, heeft ze echter een doel. Er is haar een gerucht ter ore gekomen dat een groepje feeën diep in de krochten van het ondergrondse rijk van Knytt Underground leeft. Deze feeën zouden de wens laten uitkomen van eenieder die hun een monetair offer brengt. En laat Mi nu net een beetje geld hebben van het uitgestorven menselijke ras.
Knytt Underground vertelt echter meer dan het verhaal van Mi. Het vertelt ook het verhaal van Bob. Bob is een kleine rode stuiterbal met een gezichtje erop. Eeuwen geleden zou hij een groots kwaad gestopt hebben, waarna hij verdween.
In eerste instantie is het moeilijk voor te stellen dat Bob ook maar iets gestopt heeft, laat staan iets groots. Immers is de enige gave van het ventje een beetje rond stuiteren, waarbij hij zichzelf lichter of zwaarder kan maken. Wanneer hij op vijanden stuit, toont hij echter pas zijn ware kracht. Bob kan namelijk een elektrisch veld genereren die hem in staat stelt om zichzelf naar vijanden toe te trekken of juist zichzelf van hen af te laten stoten. Op deze manier kan hij zich over de meest onmogelijke kloven helpen.
Vanwege een niet nader te noemen gebeurtenis worden Mi en Bob één. Hoewel dit wellicht voor beide geen prettige situatie is, is het voor jou als speler een zegen. Want hoewel Mi goed kan klimmen, is haar sprongkracht verwaarloosbaar. Bob kan daarentegen hoog springen, maar is erg afhankelijk van diens omgeving. Snel wisselen tussen de twee vormt dan ook de sleutel voor het verkennen van nieuwe gebieden. En nieuwe gebieden ga je op dit punt in de game een veel zien. Mi heeft namelijk de taak gekregen om de zes klokken van het lot te luiden. Wanneer deze mystieke ijzeren bellen niet klinken zou de aarde naar verluidt ontploffen. Dat is pas een ruwe religie!
De reis naar de bellen toe is echter net zo min gemakkelijk. Want hoewel de locaties van je doelen netjes op je kaart gemarkeerd staan, heeft de game nogal de neiging je op het verkeerde been te zetten. Stel je voor: je hebt een bel in het vizier genomen en baant je een weg naar de regio waar hij zich begint. Na dik een half uur reizen is je bestemming op steenworpafstand, waarna je op een doodlopend eind stuit.
Bovenstaand scenario is er een waar je vaker op zult stuiten dan je lief is. De level designer van Knytt Underground heeft óf een voorliefde voor games als Metroid en Castlevania óf is een gigantische sadist die zich voedt met de tranen van gefrustreerde spelers. Ik gok zelf een beetje van beide.
Ondanks het feit dat je met grote regelmaat zult falen in je opzet, heeft Knytt Underground een mysterieuze aantrekkingskracht. De mystieke wereld waarin je vertoeft schreeuwt als het ware om verkent te worden en tenzij je een hart van steen hebt, zal je de drang hiertoe dan ook niet kunnen weerstaan. Toch is het einde wat droevig, want de wereld die je dan verkent hebt voelt té leeg. Het gevolg is dat je onbevredigd achterblijft.
Conclusie
Het labyrint dat de wereld van Knytt Underground is, is een paradijs voor liefhebbers van het Metroidvania genre. Met slim, maar ook frustrerend, design weet het spelers aan zich te binden. Toch had ik graag iets meer invulling in deze wereld gezien, want nu kom je uiteindelijk niet helemaal aan je trekken.