Op Gamescom 2018 speelde ik tientallen games, variërend van triple A releases tot mobiele spin-offs van bestaande franchises. De titel die mij het meeste bijbleef was echter niet te vinden in de grote zalen, maar zat verstopt op de booth van indie-ontwikkelaar TurtleBlaze.
De game waar ik het over heb is Kunai, die recent dan toch eindelijk verscheen op Steam en Nintendo Switch. In deze schattige platformer speel jij als een robotje dat gered wordt door een groep rebellen. Om de een of andere reden denken zij dat jij een soort uitverkorene bent, die een halt toe kan roepen aan de terreur van mede-robot Lemonkus, die eerder al de mensheid uitroeide. Maar nog voor ze je gedag kunnen zeggen, worden ze met de grond gelijk gemaakt, waardoor jij moederziel alleen ontwaakt.
Tot aan de chips bewapend
Dat deze wereld ook jou niet gunstig gezind is, wordt al snel duidelijk. Want vanaf het moment dat je een zwaard aanraakt, wordt de aanval op je geopend. Vijandelijke computers nemen je onder vuur en dwingen je om te schuilen in een verlaten fabriek, waar je een tweetal Kunai vindt die de rebellen al jaren tevergeefs probeerden te bemachtigen. Hmm, misschien zit er toch iets in dat uitverkorene gebeuren?
Daar de game Kunai heet, zou je denken dat deze een heel belangrijke rol gaan spelen in jouw avontuur. En gedurende de eerste helft van de game klopt dat zeker. Deze messen aan touwen dienen als grappling hooks en staan je toe om als een soort metalen Tarzan door jungles, gebouwen en bergen te zwaaien. Hierdoor kun je, met een beetje oefening, door de meeste gebieden heen vliegen zonder ooit een voet op de grond te zetten. En geloof me als ik zeg dat dat fantastisch voelt. Maar toch loont het om met beide benen op de grond te staan.
In hoeken en gaten
In mijn preview uitte ik al het vermoeden dat Kunai zich onder de Metroidvanias zou gaan scharen en nu ik de game voltooid heb, kan ik dat eindelijk bevestigen. De game is niet zo uitgebreid als de spellen waar het genre zijn naam aan ontleent, maar de grondige gamer kan zeker de nodige (helaas veelal cosmetische) geheimen vinden als die goed rondkijkt, al betekent dat natuurlijk niet dat je direct ook de schatkist kan openen. Want zoals het een Metroidvania betaamd, zal je met regelmaat moeten concluderen dat je nog niet het benodigde werktuig tot je beschikking hebt. Soms is dat een kwestie van simpelweg vijanden omleggen om valuta te verzamelen, zodat je de benodigde upgrade kan kopen, maar doorgaans is het enige dat je kunt doen een mentale notitie maken zodat je later in de game terug kan keren nadat je een nieuw wapen hebt gevonden. In Kunai heeft elk wapen namelijk ook een praktische toepassing voor het overwinnen van obstakels naast zijn functie in gevechten.
Nu we het toch over combat hebben: gevechten in Kunai zijn nogal een wisselvallig geheel. De actie is vlot en bevredigend dankzij heerlijke sound effects en een optionele screen shake die activeert als je de genadeklap uitdeelt, maar soms ook ontzettend frustrerend. Sommige vijanden lijken wel gemaakt om de speler te jennen en de moeilijkheidsgraad piekt enorm wanneer je de tweede helft van de game bereikt. Met een beetje oefening en trial and error ga je er wel komen – en het maakt de toch al pittige boss fights des te bevredigender –, maar wees gewaarschuwd dat Kunai een boek is dat zich niet op zijn kaft laat beoordelen. Want wie na het zien van de schattige screenshots denkt een makkelijke platformer gevonden te hebben, gaat van een ijskoude kermis thuiskomen. Is dat een nadeel? Dat is heel persoonlijk natuurlijk, maar ondergetekende heeft toch best kleurrijk taalgebruik genuttigd tijdens het spelen van de game. Al had dat lang niet altijd te maken met de moeilijkheidsgraad.
Het nadeel van indie
Als een indie-ontwikkelaar is TurtleBlaze slechts een klein bedrijfje met beperkte middelen. Dit is de zien in de visuele stijl, die doet denken aan iets tussen de originele GameBoy en de Gameboy Color in, maar ook op het technische front. Met enige regelmaat ervaarde ik kleine ongemakken zoals een vijand die door de grond zakte, mijn kunai die uit het niets losliet of dat ik vast kwam te zitten in een animatie. Deze ongemakken kwamen stuk voor stuk slechts twee of drie keer voor gedurende mijn speelsessie, maar het waren er genoeg dat zelfs met zulke kleine aantallen het een domper op de ervaring was. Er is echter maar zoveel playtesting mogelijk als je maar een klein team bent en dat is nu eenmaal een inherent nadeel van een indie-ontwikkelaar zijn. Maar dat verklaart niet waarom men je zo vaak dezelfde stukken laat doorkruisen terwijl je daar eigenlijk niets meer te zoeken hebt. Er zijn al vaste save points, dus was het dan zoveel moeite om je daarmee ook te laten fast travelen? Dan was mijn speelsessie misschien zes uur geweest in plaats van zeven, maar het was tevens een stukje aangenamer geweest.
Conclusie
Als een Metroidvania is Kunai zeker geen slechte titel, maar ook niet van het niveau van de games waar het genre zijn naam aan ontleent. Voor een klein stuk is dit te wijten aan technische mankementen, maar het gebrek aan fast-travel, de teleurstellende meerwaarde van de veelal cosmetische beloningen die je krijgt voor verkenning en de soms frustrerende vijanden spelen daar een veel grotere rol in. Dat de game desondanks een dikke voldoende krijgt is vooral te wijten aan de sterke eerste helft van de game, waarin de titulaire Kunai ook nog daadwerkelijk de hoofdrol hebben.