Dat RPG’s lange games zijn, is gezien de aard van de spellen niet vreemd. Een episch avontuur dat je zelf vormt en je tot grote hoogtes en diepe dalen brengt, vertel je immers niet in een uurtje of vier. De intern ontwikkelde RPG’s van NIS duren echter wel wat langer dan de veertig uur die de meeste genregenoten van je vragen. Labyrinth of Refrain: Coven of Dusk is daar geen uitzondering op.
Refrain vertelt het verhaal van Madam Dronya, een heks die in het stadje Refrain arriveert nadat diens leider om hulp vraagt. Dit kleine dorpje gaat namelijk gebukt onder de dreiging van monsters, die in het holst van de nacht de straten onveilig maken en diens inwoners omleggen. En dit alles is te danken aan een mysterieuze put in het midden van het dorp.
Letterlijk in de put zitten
Deze put is waar je het leeuwendeel van je tijd zal doorbrengen in Coven of Dusk. Dat klinkt waarschijnlijk niet aanlokkelijk, maar vrees niet, je zal niet hoeven zwemmen voor je leven. Deze put is in werkelijk de toegang tot het titulaire labyrint dat Dronya moet verkennen. Omdat het echter gevuld is met voor mensen dodelijke miasma, daalt ze niet zelf af. In plaats daarvan maakt ze gebruik van poppen.
Deze poppen zijn de karakters die jij bestuurt en vormen je persoonlijke legertje dat je naar smaak kunt samenstellen. In Dronya’s caravan maak en repareer je poppen, waarbij je zaken als hun uiterlijk, klasse, vaardigheden en zelfs geluksnummer zelf kunt kiezen. Vervolgens stop je ze in een van vijf covens, groepen van maximaal drie aanvallers en vijf supporters, welke afhankelijk van het gekoppelde pact bepaalde boosts of juist nerfs krijgen die hun unieke kwaliteiten nadrukken of juist afzwakken. Zo passen je personages altijd bij je speelstijl en kun je je goed voorbereiden op je queeste in het doolhof onder de put. Maar wat doe je daar nu eigenlijk?
Fijn in het midden
Labyrinth of Refrain: Coven of Dusk is een turn-based first-person dungeon crawler RPG van hetzelfde soort als Stranger of Sword City, Demon Gaze, Operation Abyss en Etrian Odyssey, hetgeen waarschijnlijk de nodige alarmbellen zal laten afgaan bij fans van RPG’s. Deze spellen zijn namelijk berucht en geliefd om hun onvergeeflijke moeilijkheidsgraad, waarbij enkel de Etrian: Untold-games als een hele relaxte uitzondering gelden. NIS besloot echter dat het zich in geen van beide kampen wou scharen en situeerde zich ergens fijn in het midden. Dit resulteert in een game die, tenminste op de reguliere moeilijkheidsgraad, behoorlijk uitdagend is, maar nooit dwingt tot een ellenlange grind om verder te komen. En dat is maar goed ook, gezien enkele van diens mechanieken anders niet goed uit de verf zouden komen.
Een voorbeeld hiervan is stockpiling, waarbij jij als speler kunt kiezen om je ervaring na een gevecht niet te claimen, maar in plaats daarvan op te sparen met een steeds hogere bonus. Het is verleidelijk om dit voortdurend te doen, aangezien de extra XP heel rap kan oplopen, maar natuurlijk is het niet zo makkelijk. Je kunt opgespaarde ervaring namelijk ook verliezen. Een voorbeeld van hoe dit gebeurt, is door het wegrennen van een gevecht, het verliezen van een gevecht of het verlaten van een gebied; drie dingen die je makkelijk zou kunnen voorkomen zou je denken. Maar dit is waar NIS laat zien dat ze niet voor niets namen als Disgaea, Phantom Brave en The Witch and the Hundred Knight op hun naam hebben staan.
Tijdens het verkennen van een dungeon en verslaan van monsters verzamel je mana. Hiermee kun je in de caravan nieuwe skills kopen, wapens ontgrendelen en meer, waardoor het een waardevolle valuta is. Wat het echter ook is, is een magneet voor zowel geluk als ongeluk. Hoe meer mana je bij je draagt, hoe groter de kans dat je zeldzame schatten vindt, maar ook dat je named monsters tegenkomt; : wezens die ogen als reguliere vijanden, maar vele malen sterker zijn. Bovendien kun je, als je een zekere grens overschrijdt, ook nog eens oog in oog komen te staan met de angstaanjagende reaper. En dan kan je je langzaam gespaarde XP in een klap verliezen, zoals ik meermaals aan den lijve ondervond. Toch voelde het nooit alsof de game me een oor aan had genaaid. Ik had gegokt en verloren en werd gestraft voor het feit dat ik teveel in een keer wilde hebben. Dat houdt het juist spannend!
Slechtste van het beste
Wat deze spanning met regelmaat onderbreekt is het verhaal. Te vaak was ik lekker aan het verkennen, enkel om mijn voortgang geblokkeerd te zien door de melding dat ik terug moest keren naar Dronya voor een nieuw verhaalsegment. Begrijp me niet verkeerd, het verhaal van Dronya en de rest van de cast is de moeite waard, alleen al vanwege de humor, maar het zou de game ten goede zijn gekomen als het door zou lopen terwijl jij gewoon in de dungeon verbleef. De Tractatus de Monstrum, het magische boek waar jij de controle over hebt en die de poppen aanstuurt, is immers van slechts een fractie van de verhaalsegmenten een daadwerkelijk onderdeel. Waarom kon ik niet enkel voor die stukken terugkeren naar het oppervlak?
Het is mede hierdoor dat Labyrinth of Refrain een bijna intimiderend grote game is. Voor het uitspelen van de main story line mag je op de normale moeilijkheidsgraad minimaal tachtig uur uittrekken, al loopt dit heel snel verder op als je daadwerkelijk alles wilt zien wat het spel te bieden heeft. Net zoals in bijvoorbeeld Disgaea ligt de echte uitdaging namelijk in de end-game waarbij je jouw poppen kunt resetten om ze tussen klassen te laten switchen en de ultieme hybride te maken, de beste schatten te ontdekken en optionele bazen om te leggen. Voor deze review had ik echter niet langer de tijd om dat nog volledig door te spitten, maar ik heb genoeg gezien om te weten dat de échte hardcore-fans van dit specifieke genre daar ook hun heil zullen vinden.
Conclusie
Labyrinth of Refrain: Coven of Dusk is een game zoals enkel NIS het kan maken. Uitdagend genoeg om leuk te zijn en met voldoende diepgang, maar desondanks niet te intimiderend om als nieuweling in te stappen. Combineer dit met het verslavende risk vs reward-systeem, de uitgebreide customization-opties en het ouderwets dungeons verkennen in first-person en je hebt een spel dat je op momenten maar moeilijk weg kunt leggen…behalve als je voor de zoveelste keer terug moet naar Dronya of je vindt dat tachtig uur toch echt teveel is voor een game.