LEGO Voyagers

Tijden zijn echter veranderd en nu zijn er meer studio’s die aan de slag mogen met de blokjes van LEGO. Later deze maand verschijnt bijvoorbeeld LEGO Party. Voor die tijd verscheen echter LEGO Voyagers, een co-op-avontuur wat een beetje mosterd van het merk Hazelight heeft gebruikt. De vraag is echter of die na de maaltijd komt. Daarom doken ik en Natascha samen in het spel.

Natascha

Als je de eerste beelden op je scherm ziet komen, dan denk je meteen: oh, dit ziet er best grappig uit. Twee kleine LEGO-blokjes met een oogje. De een blauw en de ander rood. Al snel komt er een korte tutorial, die je leert hoe je moet bewegen over de 3D-wereld die volledig is opgebouwd uit LEGO. Je begint op het eilandje waar de twee kleine blokjes leven en het is al vrij snel duidelijk dat hun interesse ligt bij de ruimtevaart. Zoals verwacht van een LEGO-game, zijn er een hoop dingen waar je interactie mee kunt hebben en waar je vaak zelfs trophies voor krijgt. Omdat de twee klein blokjes overduidelijk kinderen moeten voorstellen, is hun eiland gevuld met speelgoed waar je mee kunt spelen. Uiteindelijk is het echter tijd voor de lancering van de ruimteraket die je in de verte kunt zien op een ander eiland. Daar begint het verhaal pas echt, aangezien deze lancering fout gaat en de twee blokjes gefascineerd op een afgebroken stuk van de raket gaan staan, hetgeen ze meesleurt over het water naar een nieuwe bestemming. Op dat moment had ik het idee dat ik een heel avontuur voor de boeg had in een typische humoristische LEGO-stijl, zoals ik ook gewend ben van de eerdere LEGO games die ik altijd graag heb gespeeld. Wat zat ik ernaast.

De wereld is vrij lineair, wat ik in principe niet erg vind. Wat ik dan wel verwacht, is meer interactie met de dingen rondom me heen. Er zijn wel zaken waar je iets mee kunt doen, maar in de meeste gevallen is dit om je verder te helpen op je pad. Het echte onderzoeken en grappige dingen ontdekken is er gewoonweg niet echt en dat vind ik jammer. Eerlijk gezegd snap ik ook niet helemaal de reden waarom ze voor LEGO hebben gekozen, buiten de naamsbekendheid. Deze game had ook prima gefunctioneerd als je geen LEGO had gebruikt. Misschien zelfs beter, aangezien je jezelf minder beperkingen op hoeft te leggen. Iets wat duidelijk wordt bij de puzzels die je op moet lossen om verder te komen in het avontuur.

Veel van de puzzels zijn redelijk simpel, maar wel heel erg gefocust op physics. Een voorbeeld hiervan, is dat je samen een boot moet besturen, waarbij de een naar links kan sturen en de ander naar rechts, maar waar je beiden gas moet geven en moet remmen. Dit vergt veel onderlinge communicatie, maar wekt ook frustratie op als je net te ver doorschiet bij dat specifieke stuk waar je moet zijn om een item op te halen. Wat resulteert in dat je weer helemaal terug moet draaien.

Als ik naar het geheel kijk, dan heb ik sterk het gevoel dat deze game meer gericht is op kinderen qua stijl. Met de twee kleine blokjes, de kleurrijke en speelse omgevingen, het verhaal wat door acties en cutscenes zonder woorden wordt verteld en de redelijk makkelijke puzzels, wekt het sterk deze indruk. Dat gevoel kreeg ik vooral toen we op een stuk kwamen waar je je eigen raket vorm mocht gaan geven. Dit deed me dan weer heel erg denken aan sommige point-and-click games die ik vroeger speelde. Echter vind ik sommige puzzels, dan toch weer net te moeilijk of complex hiervoor. Vooral omdat je hier nauw in moet samenwerken. Deze puzzels zijn overigens ook net degene die de game voor mij minder leuk maken, doordat ze onnodig lang duren.

Sil

Puzzels, puzzels. Ik weet niet of je het écht puzzels kan noemen. Het is inderdaad onderling coördineren, maar buiten dat komt het toch vrijwel altijd neer op stapel blokjes om een of ander brugje te vormen. Soms over een krater, soms op je boot, maar altijd zijn het weinig meer dan verlengstukken. Hiernaast hoef je ook maar zelden echt samen te werken om die op te lossen. Het is meer elkaar afwisselen. Waar je in zoiets als It Takes Two regelmatig verschillende skill sets kreeg en op die manier elkaar moest ondersteunen, is het enige verschil hier dat een van de twee spelers op een gegeven moment langer wordt en dan een specifiek soort hendel kan besturen die de kleinere niet kan gebruiken. Het voelt enorm geforceerd en laat totaal de kracht van een co-op-titel niet zien.

Buiten dit is LEGO Voyagers gewoon ook niet zo bijzonder. Zoals mijn collega van het knappere geslacht al beaamde, heeft het LEGO-sausje in die zin meer voor- dan nadelen. Het beperkt wat men kan doen, maar bouwt niet (you get it) op wat LEGO zo bijzonder maakt. Daardoor vlieg je er echt doorheen, waarbij de meeste tijd zit in je van puzzel naar puzzel bewegen. Wij twee hebben nu allebei de platinum trophy en hadden daarvoor minder dan vier uur nodig.

Dit betekent niet dat het spel geen leuke momenten heeft. We hebben ons enorm vermaakt in het training center vol minigames. Maar als je hoogtepunt een beetje sidecontent vlak voor het einde van je spel is, kun je realistisch gezien concluderen dat de game niet zo bijzonder is. En als je er dan toch € 24,99 voor durft te vragen, dan sla je de plank volledig mis, vooral met een speelduur als deze.

Conclusie:

Te kort, te simpel en te duur. Dat is LEGO Voyagers in een notendop. Het is kindvriendelijk in zijn simpliciteit, iets wat je zou willen van een LEGO game, maar zelfs dan zijn de traditionele LEGO-titels de betere opties en kun je voor een dedicated co-op-ervaring de kids prima zoiets als Peak of Snipperclips voorschotelen. We zijn beide niet van mening dat de game verschrikkelijk is, maar het is simpelweg niet bijzonder genoeg om aan te bevelen.