Door de jaren heen hebben videogames me een hele hoop emoties laten voelen. Ik heb gehuild bij Muv Luv, schreeuwde van geluk toen ik Disgaea 5 uitspeelde en staarde in spanning naar mijn scherm in L.A. Noire. Maar Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don’t Dry is het eerste spel dat me oud liet voelen.
In het nieuwste avontuur van Larry ontwaakt de vunzige verleider in een donkere kamer zonder herinneringen van hoe hij daar gekomen is. Als een rasechte optimist laat hij zich echter niet door zo’n klein detail tegenhouden, waardoor hij erin slaagt te ontsnappen. En wat blijkt? Hij zat onder de straten van het oude vertrouwde Lost Wages, dat in zijn afwezigheid is omgedoopt tot New Lost Wages.
Midlife crisis
De naam van de stad is niet het enige dat is veranderd in de decennia dat Larry weg was. Mensen lopen nu met gloeiende doosjes (smartphones), zijn voortdurend bezig met hun online identiteit en hebben het over voor Larry nieuwe concepten als veganisme, online daten en travestieten, waar het regelmatig de draak mee steekt. Politieke correctheid is een concept dat Larry al net zo onbekend is als subtiliteit, tact en charme en is een bevrijding om te zien. Immers is een familievriendelijke versie van de game zonder ranzig- en vunzigheid weinig meer dan een dertien in een dozijn point and click adventure. Gelukkig besefte CrazyBunch zich dit ook.
Daar Larry nog altijd Larry is, denkt hij maar aan een ding: van bil gaan. Ditmaal heeft hij zijn oog laten vallen op een blondine die werkzaam is voor het prestigieuze Prune. Helaas voor hem doet ze echter enkel aan online daten met de heren met de hoogste scores op Timber. En zo begint een avontuur dat je van date naar date sleept in New Lost Wages.
Oudbollig
Zoals eerder benoemd is Wet Dreams Don’t Dry een traditioneel point and click-spel zonder fratsen. Maar aangezien dat precies is wat veteranen van de serie zoeken, ga ik daar niet over klagen. In plaats daarvan vind ik het belangrijker om te zien of het spel goed gevonden logische puzzels bevat of enkel de levensduur oprekt door de oplossingen zo vergezocht te maken dat je er enkel met een combinatie van verdovende middelen, overal klikken en engelengeduld bij uitkomt.
Leisure Suit Larry valt voor het overgrote deel in de eerste categorie. Zo nu en dan is er een oplossing die uit een met kaas-condooms gevulde rattenaars moet worden getrokken, maar doorgaans heb je het gevoel dat de obstakels die je moet overwinnen genomen kunnen worden door simpelweg goed op te letten en je opties af te wegen. Al is er een horde die je als speler niet genomen gaat krijgen:
Bugs
Voor deze review namen we de Nintendo Switch-versie van de game onder handen, welke gebukt ging onder een behoorlijk grote hoeveelheid bugs. In totaal heb ik zestien uur nodig had om het spel te voltooien, waarvan ik twee á drie uur kwijt ben geweest met het herspelen van secties door crashes.
Verdere glitches die me dwongen om stukken te herspelen kwamen wanneer dialogen niet doorliepen, wanneer menu’s zichzelf bleven openen en / of sluiten en wanneer de game weigerde om me naar een andere locatie te laten reizen. En voor een game wiens voornaamste verkooppunt platte, politieke incorrecte humor is, is herhaling iets wat gemist kan worden als kiespijn. Want zelfs al landen de punchlines en is de voice acting tegen de verwachting in erg sterk, een mop die herhaald wordt is niet meer grappig.
Conclusie
Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don’t Dry is een game zoals ze tegenwoordig nog maar weinig gemaakt worden: simpel, maar tevens heerlijk fout. Daarmee weet het niet te imponeren, maar ook niet teleur te stellen. De vele technische mankementen drukken echter wel de pret behoorlijk.