Lilycle Rainbow Stage!!!

De discussie of visual novels wel of niet daadwerkelijk videogames zijn, is er een die ik vaker heb moeten voeren dan mij lief is. Uitzonderingen als Danganronpa en Zero Escape daargelaten, is het immers een genre dat (nagenoeg) geen gameplay-elementen bevat, hetgeen een game feitelijk een game maakt. Persoonlijk zie ik VN’s meer als de middenweg tussen de traditionele videogame en anime, waardoor het in de unieke positie zit dat het zich puur kan focussen op verhaalvertelling. En na het spelen van Lilycle Rainbow Stage!!! is deze mening alleen maar versterkt.

Daar een visual novel 90% verhaal is, begint elke recensie erover met een uitgebreide analyse van diens opzet, de karakters en de manier waarop de gebeurtenissen zich ontvouwen. Maar die vlieger gaat in dit geval niet op. In LRS hoeft de wereld niet gered te worden, hoef je geen date te scoren en heb je geen romance die geheim moet worden gehouden. Sterker nog: het past niet eens in een genre zoals we die kennen van videogames. In plaats daarvan schuurt het spel veel dichter tegen de anime-zijde aan.

Ook een stukje?

Als we LRS voor het gemak in een hokje stoppen, laat het zich het beste kwalificeren als slice of life. Dit niche genre draait niet om spannende gebeurtenissen, maar om het volgen van het alledaagse leven van de hoofdpersonen, waarvan Lilycle er maar liefst vijftien heeft opgetrommeld! Zoals je allicht kon verwachten, is het volgen van al die karakters in eerste instantie nogal chaotisch, vooral omdat ze allen in de eerste scène verschijnen én het allemaal schattige jongedames zijn die dwars door elkaar heen praten. Maar gelukkig is dit niet indicatief voor de rest van het spel.

Rainbow Stage vertelt de verhalen van zeven stelletjes (en een die single blijft) en doet dit middels dialogen tussen de twee helften van zo’n setje. Gaandeweg raken de verschillende dames echter met elkaar bevriend en als gevolg hiervan worden hun levens steeds meer elkaar verweven, waardoor je uiteindelijk moeiteloos alle meisjes uit elkaar kan houden. Wat hierbij helpt is dat elk karakter haar eigen kleur heeft bij de ondertiteling én dat alle zeven storylines voorzien zijn van voice acting van het hoogste niveau!

Kawaii!

Om wat die storylines nou precies inhouden zijn we nu al enige tijd heen aan het draaien en dat is omdat het heel moeilijk is om het onder woorden te brengen zonder dat het overweldigend negatief klinkt. Je doet namelijk maar bar weinig in LRS. Het zijn gewoon schattige meisjes die schattige dingen doen in hun alledaagse leven. Er zit een element van liefde in, maar daar de stelletjes (op een na) van tevoren vaststaan en je geen invloed hebt op hun dynamiek, maakt dat maar weinig uit voor jouw beleving. Geef toe: dat klinkt niet bijzonder interessant. Toch valt er wel wat lol te beleven aan deze game.

Anime-series als Hidamari Sketch en Lucky Star zijn de enige gelijkaardige ervaringen aan Lilycle Rainbow Stage!!! die ik heb kunnen vinden. Ook deze series draaien om meisjes in de tiener jaren, die naar school gaan, snoepen, roddelen, grappen en shoppen. Maar waar de twee anime-series opteren voor een simpele tekenstijl met niet al te veel detail, daar gaat Particle helemaal los met de visuele presentatie van LRS. Karakters en omgevingen zijn kleurrijk en vol detail en kunnen zich moeiteloos meten met bijvoorbeeld de Atelier-serie, die meermaals geprezen is om diens visuals. Anderzijds schiet het juist tekort als het aankomt op diens karakters.

De vijftien heldinnen van ons verhaal zijn allen verschillend genoeg om op zichzelf te kunnen staan en hun verhalen hebben voldoende nuance om ze allen bestaansrecht geven. Toch had het de game allicht goed gedaan om er een of twee te schrappen. Niet omdat die minder interessant zijn, maar wel zodat die tijd gebruikt had kunnen worden om de andere verhalen van wat meer inhoud te voorzien.

Pootjebaden

Het grote probleem dat ik heb met Lilycle, is dat het een compleet vergeetbare ervaring is. Alle zeven koppeltjes hebben een ander soort relatie, van een relatie gebaseerd op gelijkheid en vriendelijke rivaliteit tot een tussen een bediende en haar werkgever, maar geen een hiervan wordt echt uitgediept. Je ziet genoeg om de karakters van elkaar te onderscheiden, maar er zijn geen emotionele momenten of grote karakterontwikkelingen te vinden in dit tien á vijftien uur durende boekwerk. En de momenten waarop wel iets gebeurt, zoals een bekentenis of kus, voelen vaak abrupt omdat er amper een opbouw is geweest.

Eerdergenoemde anime waren natuurlijk ook niet bijzonder diepgaand, maar toonden in ruil hiervoor veel meer over de drijfveren en de gedachten van diens karakters, waardoor ze interessant bleven. Bovendien werd dit alles gekruid met een flinke dosis humor en zelfspot. Maar ook dat ontbreekt in LRS, waardoor de beleving aan het eind van de dag nogal smakeloos is. En dat is jammer, want aan de productiekwaliteit heeft het echt niet gelegen, daar ik daar maar een kanttekening bij te plaatsen heb: de onlogische indeling.

Evenementen in de game selecteer je middels een kalender en niet zelden speel je daarop dingen vrij die zich op een eerdere datum afspelen dan waarop je bent. Wat daar de logica van is weet ik niet, maar het maakt het volgen van zeven verschillende verhalen alleen maar lastiger.

Conclusie

Lilycle Rainbow Stage!!! is de kawaii-trend van Japan in game-vorm en geeft je zeven verhalen met vijftien aandoenlijke jongedames. Helaas zijn deze verhalen echter enkel onderhoudend, maar niet bijzonder memorabel, waardoor je het spel waarschijnlijk binnen een maand nagenoeg vergeten bent. En dat is zonde, want de voice acting en het artwork geven een glimp van wat voor moois we hadden kunnen krijgen.