Wanneer je een spel opstart met de titel ‘Little Hope’, weet je dat je jezelf waarschijnlijk niet de meest comfortabele avond hebt gegund. Dat mag overigens geen excuus zijn, want eenieder die Little Hope opstart weet allang wat hij/zij in huis heeft gehaald. De game maakt onderdeel uit van The Dark Pictures Anthology, een reeks aan games die je de stuipen op het lijf moeten jagen. Vorig jaar verscheen Man of Medan in de zomer, waarin een spookschip je uiterst oncomfortabel laat voelen. Nu verplaatsen we het nieuwe avontuur naar het vaste land, waarin het dorpje Little Hope het toneel is.
Ontwikkelaar SuperMassive Games is het brein achter de serie. Nadat ze hoge ogen gooiden met Until Dawn op de PlayStation 4, hebben ze besloten zich helemaal op dit genre te richten: interactieve verhaalvertelling. In de games ben je eigenlijk de regisseur van je eigen film. Je neemt op gezette momenten de controle over van de personages en maakt keuzes die invloed hebben op de rest van het verhaal. Daarom is geen enkele speelsessie in deze game hetzelfde, tenzij je natuurlijk een fotografisch geheugen hebt en dezelfde keuzes blijft maken.
Burn the witch!
Little Hope vertelt het verhaal van een groep studenten die onder begeleiding van docent John op een veldtrip gaan. De bus kan echter niet direct naar de gewenste locatie en moet omrijden via het stadje Little Hope, wat niet erg geliefd is. Het wordt niet snel duidelijk waarom, maar de buschauffeur van dienst zit er in ieder geval niet erg op te wachten. Wanneer de bus richting Little Hope rijdt, gaat het helemaal mis. De bus kantelt en de groep overleeft het ternauwernood. Het is tijd om hulp te zoeken, zo snel mogelijk, maar dit loopt niet zo soepel.
Little Hope is gebaseerd op de Salem Witch Trails uit 1692-1693, waarin verschillende mensen werden beschuldigd van hekserijen. Middels flashbacks krijgen de groep studenten en hun docent ook te maken met deze Witch Trails en is de vraag wat hun rol kan zijn in dit hele schouwspel. Want niets is wat het lijkt in Little Hope en het bovennatuurlijke lijkt de macht te hebben!
Dit alles wordt net als in Man of Medan aan elkaar gepraat door The Curator. Deze kan gezien worden als de oorspronkelijke regisseur van het verhaal. Hij reageert op de keuzes die je hebt gemaakt en blikt stiekem ook vooruit. Af en toe is hij zelfs in voor een cryptische hint waar je je voordeel uit kunt halen. Een ijzersterke acteerprestatie en grafische presentatie maken deze Curator een genot om naar te kijken en luisteren. Het is een perfect evaluatiemoment van een hectisch avontuur.
Jumscares to the max!
Wie wel vaker een horrorfilm op het scherm tovert, weet dat jumpscares een belangrijk ingrediënt zijn van hedendaagse horrorfilms. Even een hard geluidje om je de stuipen op het lijf te jagen, vergezeld door een snel, onverwacht beeld. Little Hope staat bol van deze momenten. Het gros ervan zie je ook van ver aankomen, alhoewel het spel enkele malen onverwachts uit de hoek kan komen. Little Hope is overigens minder eng dan Man of Medan. Tenminste, dat is mijn ervaring.
Net als Man of Medan kun je ook deze titel weer met z’n vijven spelen. Ieder neemt dan één personage voor zijn of haar rekening en krijgt vanzelf te horen wanneer hij of zij aan de beurt is. Je krijgt dan de controller in je handen en moet keuzes maken die het verhaal en het lot van jouw eigen personage beïnvloeden. Houd er rekening mee dat een ander ook eens een belangrijke rol kan spelen in jouw overlevingskansen. Er kunnen momenten zijn dat de speler in kwestie een keuze tussen twee personages moet maken. Hoe dat uitpakt, is dan maar de vraag natuurlijk!
Isoleren is gruwelen
Wie Little Hope alleen met een koptelefoon op een verlaten zolderkamertje speelt, is misschien zo rijp voor een flinke therapiesessie. De game combineert een sterke audiovisuele presentatie met een boeiend verhaal, waardoor je geboeid blijft van begin tot eind. De multiplayermodus is een erg vermakelijke toevoeging, maar spellen zijn nu eenmaal minder eng wanneer je met z’n vijven een spel over de speakers speelt. Wie dus echt Little Hope wil ervaren, raden we aan om het alleen te spelen. Door de vele keuzes die je kunt maken is een tweede speelsessie geen straf. Nodig dan je vrienden uit om het nog eens te ervaren.
Conclusie
Little Hope is een succesvol tweede deel van The Dark Pictures Anthology. Het spel is misschien niet zo eng als zijn voorganger, maar zorgt al met al wel voor genoeg enge momenten en jumpscares. Het spel scoort goed op audiovisueel gebied en heeft een boeiend verhaal met een vleugje geschiedenis. Het spel is logischerwijs het engst wanneer je alleen met een koptelefoon speelt, maar stiekem het leukst als je met een vriendengroep bent. Wij kijken in ieder geval uit naar het volgende deel, genaamd House of Ashes!