Loco Roco 2 is logischerwijs het vervolg op Loco Roco, die twee jaar geleden ontzettend goed werd ontvangen. Zowel het publiek als de pers waren razend enthousiast over het sterke concept dat de game droeg. Met innovatieve gameplay, kleurrijke graphics en humor van een hoog niveau is Loco Roco tot op de dag van vandaag één van de betere PSP-games. Maar biedt dit vervolg genoeg vernieuwing om het een sequel waardig te noemen, rest de vraag?
Die vraag kan ik beantwoorden met een ‘ja’. De ontwikkelaar heeft in Loco Roco 2 immers flinke troeven achter de hand. Om te beginnen is de game zes vermakelijke minigames rijker geworden, die je door het complementeren van levels vrij kunt spelen. Wat dacht je bijvoorbeeld van een minigame gebaseerd op het bekende Whack-a-Mole of een spelletje waarin je je LocoRoco door allerlei tunnels moet lanceren? Allemaal leuke extraatjes die de speelduur van Loco Roco 2 op positieve wijze beïnvloeden.
Ook tijdens het spelen van de levels merk je grote verschillen. Zo is er een nieuw gameplay element waarbij je op de maat van de muziek van je Loco Roco een figuur wakker moet zien te krijgen. Verder heb je nog de mogelijkheid om te zwemmen, te slingeren, te stuiterballen, te vliegen en te schieten. Het springen zijn de LocoRoco’s niet verleerd en dit doe je nog steeds met de L- en R-knop combinatie. De planeet – en dus de gele blobjes – bestuur je eveneens met die twee knoppen.
Je leest dus dat de ontwikkelaar genoeg variatie in de game heeft gestopt. Dit geldt trouwens ook voor het leveldesign, die in dit deel velen malen beter en vrolijker is geworden. Zo bevinden je Loco Roco op het ene moment in de ingewanden van een scheetlatende pinguin, terwijl ze op het andere moment in een soort van flipperkast zitten. In dit level fungeren de hoofdpersonen als een stuiterbal en zul je creatief te werk moeten gaan om het level tot een goed eind te brengen. Het grafische aspect van Loco Roco 2 is daarbij net wat scherper en daardoor nóg vrolijker geworden. Ook door de komst van nieuwe muziek en geluiden knalt er een ijzersterke soundtrack door de speakers van je PSP. Als dit een Johan Derksen niet aan het lachen maakt, dan weet ik het ook niet meer!
Met de aanwezigheid van een eigen huis in Loco Roco stelde de ontwikkelaar niet teleur. In de mogelijkheid welteverstaan, want de uitvoering ervan viel wel erg tegen. Gelukkig is die feature in dit deel op de schop gegaan met een knalgoede extra als uitkomst. Zo zijn de voorwerpen gevarieerder, zijn er meer mogelijkheden met het inrichten en leiden de MuiMui’s – vrienden die je in levels moet bevrijden – een eigen leven door bijvoorbeeld gitaar te spelen of TV te kijken. Tel daarbij de aanwezigheid van een gloednieuwe verhaallijn op – die ook nog eens met behulp van humoristische tussenfilmpjes uit de doeken wordt gedaan – en je kunt concluderen dat er in Loco Roco 2 genoeg vernieuwing te vinden valt. Een enig minpunt dat ik kan bedenken is dat de game over het algemeen vrij gemakkelijk is. Ze hadden bijvoorbeeld de (nieuwe) eindbazen een tikkeltje lastiger kunnen maken.
Bezitters van een PlayStation Portable kwamen dit najaar bedrogen uit. Het spelaanbod was namelijk op één hand te tellen en was daarbij niet bepaald baanbrekend. Naar mijn mening is er maar één PSP-game dit najaar, een sequel welteverstaan, die het geld wél meer dan waard is. Die game, die voor een schappelijke prijs in de winkels ligt, gaat door het leven als Loco Roco 2.
Reacties (0)
Deel je mening over dit artikel met andere GameQuarter-lezers
Plaats een reactie
Reacties laden...