De titel van de game voorspelt niet veel goeds. Een verloren planeet waar al twee avonturen lang iets gaande is. Beeld je het volgende in: ijzige kou, loeiharde sneeuwstormen, een bende bloeddorstige Akrids en je eigen Pacific Rim Jaeger. Welkom op E.D.N III, echter niet voor de derde keer, maar voor de eerste keer.
Inderdaad! Je bezoekt voor het ‘eerst’ E.D.N III en na vijf minuten weet je al dat het een heel vervelend bezoek is, voor zowel protagonist Jim Peyton als de gamer in zijn luie zetel. Lost Planet 3 speelt zich af voor de eerdere twee delen, wat van Lost Planet 3 dus een prequel maakt. De game begint met een emotionele knal waar menig lied van Eric Clapton glansrijk bij verbleekt. De introductie toont namelijk een zeer oude Jim Peyton, die ergens voor lijkt te vluchten samen met zijn kleindochter. Helaas voor Jim stort de tunnel waar zij zich in bevinden deels in, waardoor de beste man vast komt te zitten. Kleindochter probeert opa nog te redden, maar kan haar innerlijke Stallone niet vinden. Opa is ten dode opgeschreven en beseft dat maar al te goed. Jim besluit een oud familielid te citeren om vervolgens zijn laatste minuten te spenderen aan het opbiechten van zijn zonden. Het verhaal dat Jim vertelt, is het verhaal dat jij mag doorlopen. Jolly good.
We maken een flinke sprong terug in de tijd en zien hoe Jim op de Lost Planet arriveert. Hij reist af naar deze planeet omdat de familie Peyton krap bij kas zit. Het geld moet toch binnenkomen, en omdat Jims vrouw en zoontje geen geldboom in de tuin hebben staan, besluit Jim de stoute schoenen aan te trekken om zijn brood te verdienen op E.D.N III. Nadat hij bij aankomst direct enkele Akrids, de insectachtige aliens van dienst, een paar koppen kleiner maakt, zien we hoe Jim wordt ingelijfd bij NEVEC. NEVEC is een oude bekende voor ervaren Lost Planet spelers en zij ontdekken dan ook in deze game hoe de vork daadwerkelijk in de steel zit. NEVEC tracht de planeet meer bewoonbaar te maken voor mensen door zogenaamde ‘thermal posts’ te bouwen, zodat de ijskoude weersomstandigheden gemakkelijker te bestrijden zijn. Met ieder uur dat verstrijkt wordt echter duidelijker dat NEVEC een heel ander spelletje speelt dan dat Jim denkt.
Tot zover het verhaal, wat op het digitale papier best nog wel interessant klinkt. Tijd voor een wake-up call. De eerste paar uur zijn verschrikkelijk saai. Persoonlijk had ik wellicht meer plezier beleeft aan het uitpluizen van Justin Biebers YouTube-kanaal dan aan het spelen van Lost Planet 3. De missies zijn erg repetitief, evenals de omgevingen en de vijanden. Jim wordt misbruikt door de bazen van NEVEC en wij zijn het slachtoffer. Tel daarbij op dat het hoofdkwartier van NEVEC een grootste indruk achter moet laten, wat ontwikkelaar Spark Unlimited tracht te bereiken door vooral veel hele lange gangen te bouwen, waar geen drol te beleven is en vooral verveling heerst. Zonde van je tijd, maar je moet wel. Speel je echter langer door, dan blijkt Lost Planet 3 een vrij spannend verhaal te hebben, welke je dan ook graag ontdekt, als je eenmaal de eerste uren hebt overleefd tenminste.
De eerste uren van de game zijn erg herhalend. Plaats een ‘thermal post’, check deze coördinaten en haal deze schakelaar om. Missies kunnen leuker worden gemaakt door te zorgen voor toffe omgevingen, maar ook deze zijn eentonig. Wat wellicht nog het ergst is, is dat we worden doodgegooid met dezelfde Akrids, welke gemakkelijk het onderspit delven. Ook trof ik vaak een krabmonster aan. Vet, zou je denken. Het beest dient als een soort miniboss, maar Spark Unlimited vond zijn eigen creatie dusdanig awesome dat deze vier keer in het uur voor je verschijnt. Chapeau.
Grafisch weet de game geen potten te breken. De cutscènes zien er een stuk beter uit vergeleken met de ingame beelden. De ingamebeelden worden geproduceerd door de Unreal Engine 3. Deze is al enigszins gedateerd, wat te zien is aan de graphics. De bergen voelen soms wat plastic aan, evenals de personages zelf. Vooral het gezicht van Jim lijkt strak te staan van de botox, wat gezien zijn leeftijd een raar iets is. De personages en vijanden bewegen erg statisch. Ieder levend wezen lijkt een houten Klaas, wat erg zonde is. Het verpest de sfeer die Spark Unlimited neerzet, wat op sommige momenten zeker lukt. Dit heeft vooral te maken met de audio.
De muziek is op momenten zeer dreigend, wat met een degelijke geluidsinstallatie uitermate prettig (of juist niet wanneer het dreigend is) overkomt. Maar, en dit is een flinke maar, soms deed het geluid mij erg schrikken. Niet omdat ik in slaap sukkelde of omdat ik per ongeluk de volumeknop een flinke zwieper gaf, maar omdat het leek alsof de stemmen zijn opgenomen met een cheap-ass wegwerpcamera van de plaatselijke supermarkt. Later in de game verdween dit, wat voor enkele vraagtekens zorgde. Stond mijn geluid te hard? Hoor ik dingen die er niet zijn? Wil ik het geluid zó graag afkraken? Is het daadwerkelijk slecht gedaan door Spark Unlimited? Ik kies toch voor het laatste.
Dat de game mij behoorlijk tegenviel, mag duidelijk zijn. Wat echter wel kicken was, was Jims RIG. Een RIG in Lost Planet 3 is het best te vergelijken met een Jaeger uit Pacific Rim. Heb je die film niet gezien? Stel je dan een grote gevechtsrobot voor met een boormachine en een grote klauw. Veel uitstapjes op E.D.N III beginnen met je RIG, welke na een klein uur ook nog eens wordt voorzien van countrymuziek. Positieve verrassing. Het is echter verdraaid lastig om je goed te verweren wanneer je in dat massieve knakworstblikje zit, maar je krijgt er wel wat voor terug. Weet een vijand vast te grijpen met je klauw, dan kan je hem vervolgens doorboren met, inderdaad, je boor. Het is dan helaas wat frappant dat, wanneer ik weer eens zo’n krabmonster tegen het lijf liep, ik het best uit de RIG kon stappen om hem te voet af te maken. Dit was namelijk een stuk effectiever.
Gameplaygewijs is de game verre van een hoogvlieger. Sterker nog, het is saai en wederom erg repetitief. Gebruik je ‘grappling hook’, schiet op Akrids, loop een stukje, ontwijk wat aanvallen, schiet nog een keer, even praten, haal een schakelaar om, haal er nog één om en vervolgens nog één. Dit zijn de zaken waar je je vooral in zal moeten verdiepen, wil je Lost Planet 3 uitspelen. Vooral het ontwijken is erg vreemd. Komt er een monster op Jim af gerold, druk je op de ontwijkbutton en Jim duikt weg. In de praktijk gaat dit als volgt en laat ik in het voorbeeld maar weer eens het krabmonster gebruiken: het krabmonster is boos, logisch ook, want Jim is een mens en die moet dood. Vervolgens komt hij boos op je afgestormd, maar Jim kent geen angst en wacht tot op het laatste moment om weg te duiken. Jim heeft zich duidelijk verdiept in de game, want je moet wachten wil je de manoeuvre goed uitvoeren. Het krabmonster is erg dichtbij, dus het wordt tijd om te rollen of te stappen. Vervolgens loopt/rent het krabmonster door en duikt of stapt Jim opzij. So far so good. In de praktijk loopt het monster terwijl jij duikt/stapt gewoon door je heen. Je loopt hierbij geen schade op, maar het ziet er toch erg vreemd en vooral storend uit.
De game biedt veel uren speeltijd. De singleplayer neemt vrij veel uurtjes in beslag, mede doordat er ook wat zijmissies zijn. Lost Planet 3 biedt dan ook een soort open-wereld aan, maar ook weer niet. Je bent vrij om eerst zijmissies te voltooien, hoofdmissies te klaren of gewoon lekker omstebeurt. De speelduur wordt ook gerekt door de soms vreemde checkpoints. Laat je het leven, dan word je soms onnodig ver weg weer teruggezet. Op dergelijke momenten bedenk ik mij altijd dat er veel oudere gamers zijn die menen dat games te makkelijk zijn vandaag de dag.
Een oude gamer ben ik niet en een uitdaging op zijn tijd kan ik best waarderen, maar wanneer ik net een volle zeven minuten steeds maar weer dezelfde vijand kapot schiet om vervolgens ergens te sterven omdat ik een granaat helemaal verkeerd gooi, wordt het irritant. Weer zeven minuten aan de gang. Zucht.
Aan de andere kant biedt Lost Planet 3 ook online vertier aan. Een multiplayer en een heuse co-opmode krikken de speelduur aanzienlijk op. De multiplayer kent de traditionele Team Deathmatch, maar ook Extraction, Scenario en Akrid Survival Mode.
In Extraction stijden twee teams van vijf tegen elkaar om Thermal Energy. Om deze te innen dien je T-Posts te plaatsen. In Scenario daarentegen heb je twee soorten wedstrijden. In één daarvan moet één team de Battlecat (een grote graafmachine) verdedigen terwijl de andere deze moet zien te stoppen. De andere wedstrijd betreft een wedstrijd waarin beide teams samples van Akrids moeten verzamelen. Beide teams schieten dus heel wat Akrids overhoop om vervolgens een sample te grijpen. Doet jouw team dit het meest, dan mag je jezelf feliciteren. In Akrid Survival Mode strijden twee teams van drie tegen elkaar om de meeste punten. Elk team moet samenwerken om per fase in een level zoveel mogelijk Akrid te doden. Tot slot wordt er een locatie aangegeven die moet worden beheert, wil je punten scoren.
Conclusie
Tsja, Lost Planet 3... E.D.N III is een verschrikking van een planeet en dat heb ik ervaren ook. Slecht stemgeluid, eentonigheid, repetitieve vijanden en opdrachten en een paar helse eerste uren. Zelden speelde ik een game waarbij ik met tegenzin de console moest opstarten om de game verder te spelen. Wat mij betreft is dit een fikse misser van Spark Unlimited. Capcom had het derde deel beter zelf kunnen ontwikkelen, want deze game kan ik niemand aanraden. Ik zal de volgende voorzet dan ook glansrijk inkoppen: na het spelen van deze game kwam ik thuis van een koude, erg koude kermis. De game wordt dan ook gered door zijn lange campagne, uiteindelijk spannend verhaal, de multiplayer en de soundtrack, want op alle andere vlakken doet de game flink af voor mij.