Ondanks het stereotyperende beeld van een man, ben ik iemand die enorm kan genieten van een goed potje zwijmelen. Niet bij tenenkrommende romcoms of romanboekjes die zoetsappiger zijn dan gebakjes rond suikerfeest, maar wel van een goed geschreven verhaal dat probeert om de ups en downs van een prille relatie neer te zetten. Van een A Kiss for the Petals: Maidens of Micheal of Uchikano bijvoorbeeld. En nu ook van Love Sweets.
Eerlijk is eerlijk, ik had na de eerste uren spelen niet gedacht dat ik nu een dergelijke uitspraak over Moonstone’s titel zou doen. De zogenaamde common route, het verhaal dat altijd hetzelfde is en bepaalt wie jouw liefdesinteresse wordt, had me immers niet bepaald geïmponeerd. Dit voelde ik vooral toen het abrupt eindigde met een timeskip van zes maanden na pakweg twee uur spelen.
Maar waar gaat het over?
In die twee uur wordt het verhaal opgezet en word je aan je potentiële partners voorgesteld. Jij bent Itsuki, een scholier die zich hopeloos alleen voelt wanneer hij als enige van zijn vriendenkring geen relatie heeft na de vakantie. Wetende dat jouw vrienden allemaal een vriendin hebben weten te scoren tijdens een baantje, besluit je de stoute schoenen aan te trekken en te solliciteren bij Cafe Hot Chocolat, die niet geheel toevallig vol zit met leuke meiden.
Die meiden komen in vijf smaakjes. Kanae is een stille schoonheid achter wiens koele uitstraling een verlegen en stuntelige persoonlijkheid schuilgaat. Yui is jouw jeugdvriendin, een sociaal genie en altijd vrolijk gezind. Enjou is een natuurlijke airhead wiens kalmte en warmte iedereen om haar tot rust brengen. Kushina is een ADHD-kind dat nooit medicijnen heeft gehad, maar waar je wel altijd mee kunt lachen. Iori is tenslotte de verboden vrucht, je kleine zusje die een ongezonde obsessie met je heeft.
Back on track
Dit alles leerde ik in de twee uur op de common route, waarin ik een beetje met iedereen socialiseerde, maar wel de focus op Kanae legde. Een keuze die me dus een sisser opleverde. Niet eens, niet tweemaal, maar tot drie keer toe. Wie op het liefdespad wil komen moet elke keuze maken voor één vrouw, zelfs als niet altijd duidelijk is dat dit daartoe leidt. In het geval van Kanae moest ik bijvoorbeeld een ruzie op zijn beloop laten en ervoor kiezen om af te wassen op de werkvloer. Dit is geen ramp – de skip to choice-optie laat je snel zat je keuzes opnieuw doen om de juiste combinatie te vinden – maar daar de common route de dames al heel weinig opbouwt word je met hele lage verwachtingen op een character route gezet eens gevonden.
Die character routes zijn zonder twijfel de redding in wat anders een ander dertien-in-een-dozijn-ervaring zou zijn geworden. Als Itsuki ga je proberen intiemer met je meid naar keuze te worden, waarbij genoeg ruimte wordt vrijgehouden voor het gestuntel dat daarbij hoort. Het dansje (vindt ze me wel of niet leuk), de prille verliefdheid waarin je de telefoon niet wil ophangen in de avond en de verschillende snelheden waarmee beide partners stappen vooruitzetten in een relatie, zijn onderwerpen die allen aan bod komen en dankzij de voice acting van de dames uitstekend uit de verf komen. In het geval van Itsuki is dat iets minder door een gebrek hieraan en een soms moeilijk in te schatten onderscheid tussen zijn uitspraken en gedachten, maar zelfs dan is het meer dan genoeg om jou als speler aan het lezen te houden.
Vlees noch vis
Deze middengrond vind ik achteraf gezien vrij typerend voor Love Sweets als geheel. Met ongeveer vier uur per character route is Love Sweets verre van het langste avontuur in zijn genre. En in zo’n tijdspanne is er ook maar zoveel wat je kunt doen om je karakters uit te diepen. Dus terwijl de onderwerpen die ik zo graag zie in vol ornaat voorbijkomen, is er weinig tijd om hier echt diep op in te gaan. Bovendien wordt het spel eens de common route gepasseerd is een kinectic novel, waarin je geen invloed meer hebt op de acties van jouw karakter. Het onvermijdelijke resultaat is een game die niets verkeerd doet, maar ook geen hoogtepunten weet aan te tikken.
Dit gaat zelfs op voor de visuele presentatie, al zou je dat misschien niet direct zeggen als je de screenshots ziet. De art is namelijk prachtig als het stilstaat, maar helaas is dat ook alles wat het doet. Er is geen bewegende art, zelfs niet tijdens de erotische scènes, en eens uit de kleren lijkt het wel alsof de lichamen van Enjou, Yui en Kanae gekopieerd en geplakt zijn, met eenzelfde constatering met betrekking tot de andere twee. Het is niet héél storend, maar het voelt wel een tikkeltje lui aan als sexy time begint.
En daar is die dan
Coïtus is natuurlijk dé reden waarom de meeste van jullie Love Sweets overwegen aan te schaffen en de meeste van jullie willen weten of het wel of niet aan te raden is. Hierop kan ik bevestigend antwoorden, want zoals gezegd zijn de art en voice acting de moeite waard, maar als dit je enige reden is om de game te kopen zijn er betere alternatieven. Met een verkoopprijs van rond de veertig dollar (de game is enkel te koop via MangaGamer en er is dus geen europrijs) is Love Sweets een van de duurdere titels in dit niche, maar het heeft niet echt iets om die meerwaarde te kunnen verantwoorden. Misschien dus maar beter een sale afwachten.
Conclusie
Love Sweets is een perfect adequate erotische visual novel met een wholesome sausje. Niets meer en niets minder. De common route is matig, maar wordt opgevangen door vijf prima character routes. De art is plezant voor het oog, maar heeft geen animatie. En de voice acting laat de karakters prima tot leven komen, maar de game geeft ze niet genoeg tijd om écht emotioneel diep op ze in te gaan. Dit alles is niets ongewoon in dit genre, maar Love Sweets zit wel in een veel hoger prijssegment dan de doorsnee titel. Daarvoor mag je wel iets meer verwachten.