Wanneer je de special edition van een game aanschaft kun je er geld op inzetten dat een van de extra’s een artbook is. Vaak bieden deze artbooks een prachtig inzicht in hoe de tweedimensionale kunststukken omgevormd zijn naar de 3D-modellen waar we allen mee spelen. Machinarium deed me denken aan zo’n artbook, vooral omdat het er zo in zou kunnen staan. Een goed begin!
De toon van Machinarium wordt gelijk gezet. Bij het hoofdmenu wordt de speler getrakteerd op een prachtig getekende woestijn met een vervallen stad op de achtergrond, de stad Machinarium. In deze vreemde wereld ben jij een naamloze robot, die ik voor het gemak Bolts ga noemen. Bolts is een inwoner van Machinarium. Bij aanvang van de game ligt hij echter in stukken buiten de stad. In Machinarium had hij namelijk iets gezien wat hij niet had mogen zien, en dat was genoeg voor een enkeltje vuilnisbelt.
Bolts moet echter terug naar de stad en zijn schurken waar hij zo’n hekel aan heeft. Ze hebben namelijk zijn vriendinnetje die voor het gemak Screws gedoopt wordt. De reis blijkt echter niet zo makkelijk als gedacht, aangezien alles Bolts lijkt tegen te werken.
Machinarium mag nog zo’n geavanceerde stad zijn, veel ouderwetser dan de gameplay krijg je het niet snel(tenzij je point-and-click adventures nog niet kende natuurlijk). De gehele game heb je het voorrecht om tegen de sfeervolle omgevingen aan de te kijken die voor een game in dit genre bijzonder veel bewegende onderdelen kent. De kunst is om deze omgevingen af te pluizen naar bruikbare voorwerpen en vooral uit te vinden waar én hoe ze te gebruiken. Onthoud hierbij goed: het is zelden zo simpel als het lijkt.
In het begin van de game liggen je opties voor de hand en is het vooral een kwestie van de juist combinatie vinden. Later in de game gaat een dergelijke mentaliteit je echter niet meer verder helpen. Want vanaf het moment dat je het stadsplein van Machinarium betreedt, gaan de remmen eraf en mag je grijze massa aan het werkt om de raadsels van de grijze stad te ontrafelen.
Voor de moderne gamer wie de adrenalinekicks van Call Of Duty, Fifa en DiRT is gewend zal Machinarium als een verdomd trage en slaapverwekkende game klinken. Toegegeven, ook ik vond dat het tempo soms iets te laag lag, vooral wanneer je alweer dezelfde route moet afleggen. Machinarium mag dan wel een plaatje zijn en op momenten een lach op je gezicht toveren, het is ook een game van een genre dat niet voor niets op sterven na dood is.
De game heeft zijn momenten waarbij je ziet dat de makers er echt goed over nagedacht hebben en dat het goed in elkaar zit, maar helaas is dit niet meer dan een pleister op de wond. Bovendien is de game te snel voorbij…en tegelijk niet snel genoeg.
Conclusie
Voor zijn genre doet Machinarium het geweldig, met de graphics als onbetwist hoogtepunt. Jammer genoeg zegt dit natuurlijk weinig bij een genre dat langzamerhand in coma ligt en al jaren lang in stagnatie verkeert. Dus zelfs met de kennis dat het een van de beste point-and-click adventures van de afgelopen jaren is, kan ik niet veel meer dan een magere voldoende geven.