Als het aankomt op ritmegames, ben ik altijd aan het twijfelen of ik ze wel of niet wil recenseren. Muziek is immers een ontzettend subjectief iets en mijn ervaring is dan ook dat een dergelijk spel óf fantastisch óf verschrikkelijk is. De trailers van Mad Rat Dead maakten mij echter niet duidelijk met welke van de twee ik hiermee te maken zou hebben. Daarom besloot ik zelf op onderzoek uit te gaan.
In Mad Rat Dead begint je dag geweldig. Als de titulaire rat word je gedood door de mens die je als proefkonijn hield en sterf je zonder iets noemenswaardigs bereikt te hebben. Maar dan verschijnt voor je de Rat God, die je de kans geeft om je laatste dag over te doen om iets van je spijt weg te nemen. Tijd voor wraak!
Op de maat
Allicht ben je nu verward. Een dooie rat met een wraakplot? De inleiding had het toch over een ritmespel? Klopt helemaal. NIS heeft de twee echter gecombineerd om een platformer te creëren waarin je moet springen, dashen en stompen op de maat om heelhuids het eind van de ruim dertig levels te bereiken. Hoe beter je de maat houdt, hoe verder je springt of dash en hoe sneller je Mad Rat reageert, terwijl je neerstort als een baksteen als je de maat mist. In tegenstelling tot andere ritmische platformers mag jij echter zelf beslissen wat jij de beste actie vindt, zo lang als dat je het doet in het ritme. Het zorgt ervoor dat je on the fly moet beslissen of je moet springen, dashen of wachten om obstakels te overwinnen om te voorkomen dat je je combo kwijtraakt. En zoals je je allicht kan voorstellen zorgt dat in het heetst van de strijd soms voor impulsreacties die niet al te goed uitpakken. Het is op die momenten dat je hart het antwoord heeft.
Als gevolg van de krachten die Rat God ons knaagdier geschonken heeft, heb je de kracht om de tijd terug te draaien zodat je je blunders ongedaan kunt maken. Je raakt wel je combo kwijt en het aantal keer dat je hart mag slaan per level loopt er niet mee op, maar het voorkomt dat je opnieuw moet beginnen als je even de maat bent verloren, iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben.
Beetje van alles
Muziek-games staan en vallen natuurlijk met hun soundtrack. Guitar Hero was geen hit geworden als de tracklist bestond uit the best of van Frans Bauer, het oeuvre van Helmut Lotti en het coverbandje van de Creative Director zijn neef, noch was AVICII Invector zo’n toffe game geweest als het gevuld was met hardcore, dubstep of drum and bass. De soundtrack van Mad Rat Dead is echter, zoals de Amerikanen het zeggen, een mixed bag.
Rustgevende piano’s en swingende jazzy deuntjes die zo uit de keuken van Atlus zouden kunnen komen, worden afgewisseld met elektronische tonen waar ik zonder de visuele hints nooit een beat in had kunnen ontdekken. En welke van de twee je voor je hebt, bepaalt voor een belangrijk stuk hoe je beleving is. Swing je lekker mee met de muziek en loopt je combo net zo rap op? Dan heb je waarschijnlijk de grootste lol, zelfs als je de tijd terug moet draaien omdat je in je haast een inschattingsfout hebt gemaakt. Helaas zijn juist de lastige stages en de meeste boss fights het thuis van die ander soort ‘’muziek’’. Het is op die momenten dat de game in recordtempo omslaat van ontzettend tof naar frustrerend tot het punt dat ik was gestopt als ik dit artikel niet had hoeven schrijven. Maar hoe zwaar moet dat wegen? Immers is muziek zoals gezegd een van de meest subjectieve dingen die er is. Het probleem is echter dat dit bezwaar voor vrijwel iedereen zal gelden, al zal het misschien niet voor dezelfde tracks zijn. Immers zijn er maar weinigen die al de verschillende stijlen die ten gehore worden gebracht zullen kunnen waarderen. Maar zelfs als dit niet speelt, is er een groter probleem dat zich voordoet ongeacht welk nummer op dat moment draait: trial and error.
En terug
Hoewel ik natuurlijk niet weet wat de gedachtegang was bij NIS toen het Mad Rat Dead het leven inriep, heb ik sterk het gevoel dat men aannam dat het terugspoelen van de tijd ze enige beweegruimte gaf bij het opzetten van de levels. Obstakels die je niet kunt zien aankomen of manoeuvres die je enkel juist kunt uitvoeren als je al wist dat ze zouden komen, worden steeds meer de norm naarmate je in het verhaal vordert, waardoor je muzikale avontuur steeds meer begint te voelen als een braintrainer met een beat eronder. Je moet hierdoor voortdurend de tijd terugdraaien om je actie aan te passen, waarmee de muziek stilvalt en je uit de flow wordt gehaald. En als er iets is wat belangrijk is bij een ritmegame, dan is het wel de flow van de speler. Zonder dat is Mad Rat Dead immers geen muzikale platformer, maar een reguliere platformer die je beperkt in je acties door je voortdurend te timen wanneer je door de levels rent. Als we dat hadden gewild, waren we wel gaan hardlopen.
Over flow gesproken: een ander heikel punt is te wijten aan de nummers zelf, die vaak een slowdown erin hebben zitten. Dat is natuurlijk heel normaal in muziek, maar het is een gigantisch probleem wanneer je midden in de lucht hangt om van obstakel naar obstakel te vliegen en het hele spel met de muziek mee vertraagt. Want als je dat niet gelijk opvangt, is dat alweer een dood waarvoor je de tijd terug moet draaien. En hoewel de visuals charmant en kleurrijk zijn, vind ik ze nou ook weer niet zó leuk dat ze al naar een paar seconden opnieuw wil bezoeken. Mijn hoop is dan ook dat eventueel vervolg een pure platformer is óf een ritmegame waarin je moet platformen door vooraf bepaalde knoppen in te drukken die op je scherm staan. Want een beide van beide geeft weinig smaak.
Conclusie
Hoewel Mad Rat Dead op papier als een toffe mix van platformer en muziekgame klinkt, heeft het te veel problemen om het een echte topper te maken. De muziek varieert te veel in genre om de meeste spelers aan te spreken en heeft vervelende slowdowns erin zitten die de game, die toch al veel op trial-and-error vertrouwt, frustrerender maken dan aangenaam is. Jammer, want in de levels waarin de muziek wel lekker loopt en je in het ritme kunt blijven, is het een ontzettend fijne ervaring.