Disgaea, Demon King Daimao, Tears to Tiara, Campione; slechts enkele voorbeelden van Japanse werken waarin een zogenaamde Demon King of Lord niet (volledig) de schurk is of zelfs stiekem de held. Bij een vertaling als Demon Lord komt automatisch de associatie met iets negatiefs, terwijl het in veel gevallen enkel betekent dat iemand zich (on)bewust niet aan de ongeschreven regels houdt of zich er tegen verzet. Zo ook in Maglam Lord.
Daarin maken we kennis met Demon Lord Killizerk, de Bladelord die zowel door de Goden als zijn mede-lords wordt gevreesd. Hij is namelijk de enige van de onsterfelijke wezens die in staat is Maglams te gebruiken, speciale wapens die een eind kunnen maken aan onsterfelijkheid. Daarom wordt hij door beide kampen opgejaagd en zwaar gewond achterlaten.
Goedemorgen
Dit is de introductie van het spel en wanneer je hierna ontwaakt, bevind je je in een bed in een vreemd huis. Aan je zijde staat wat over is van je trouwe partner en diens kleinzoon, die verontrustend nieuws voor je hebben. Jij bent een eeuwigheid in slaap geweest en in die tijd is de wereld drastisch veranderd. Goden en Demon Lords zijn vertrokken en hebben de sterfelijke volken aan hun lot overgelaten. Als gevolg hiervan is magische energie, hetgeen dat je in leven houdt, nagenoeg verdwenen. De boel wordt nu gerund door de Administration, die een bijzondere interesse in jou heeft als de laatste Demon Lord. En dat is zowel een vloek als een zegen.
Een zegen is het omdat de Administration je daarom koste wat het kost in leven wil houden en daarom een samenwerking met je aangaat. In hun dienst mag jij de bevolking beschermen tegen wezens die men Mutabeasts noemt, waarvan jij magische energie kunt onttrekken als ze sterven. Hierdoor krijg jij beetje bij beetje jouw voorgaande glorie terug, terwijl de burgers niet prooi vallen aan de monsters.
Een vloek is het wanneer je kijkt naar wat Killizerk het belangrijkste acht: vrijheid. De Administration houdt hem constant in de gaten en elke ‘’misstap’’ kan rekenen op een gevolg. De organisatie probeert te regeren met een ijzeren vuist, waardoor steeds meer het vermoeden ontstaat dat het iets verbergt. Dat onderzoeken terwijl je onder toezicht staat, is echter best lastig, maar houdt een gevoel van intrige vast die je als speler geboeid houdt.
Met zijn allen
Om jouw taken voor de Administration te volbrengen, heb je hulp nodig. Killizerk is meer dan in staat om zelf te vechten, maar gebruikt hiervoor meer energie dan de minimale hoeveelheden die de Mutabeasts hem opleveren. Netto komt hij dus in de min uit. De Administration brengt de Demon Lord daarom in contact met de laatste twee helden van deze wereld om hem te helpen. Niet dat ze hun energie delen of iets dergelijks, maar ze gebruiken een unieke gave van onze hoofdpersoon. Als de Bladelord kan hij zich namelijk fysiek veranderen in de Maglams die hij gemaakt heeft. Hierdoor kan hij doden en energie absorberen, terwijl hij zelf geen vinger hoeft uit te steken.
Dit partnerschap is wat centraal staat in Maglam Lord. Als Killizerk maak je nieuwe wapens en geef je ze buffs met voorwerpen, waarna je een van de in totaal vijf karakters kiest die zich gaandeweg aan je zijde scharen om je te gebruiken in een missie. Wie je kiest heeft totaal geen effect op de speelstijl, daar alle karakters dezelfde moveset hebben, maar enkel op de vaardigheden die ze tot hun beschikking hebben en een affectiemeter die bepaald of je met ze kan daten. Heldin Charme richt zich bijvoorbeeld op defensief spelen, terwijl haar broer liever offensief te werk gaat. Maar eerlijk gezegd? Ik heb die skills nooit gebruikt, behalve om te healen. En dat is iets waar elk karakter toegang toe krijgt.
Lastig in lengte
De reden dat ik skills volledig links liet liggen, is omdat Maglam Lord doorgaans ontzettend simpel is. Wie niet enkel het verhaal doorspeelt, maar ook de sidequests tackelt, zal ervaren dat zelfs boss fights doorgaans binnen één minuut beslecht kunnen worden. Deze gevechten worden gestart door middel van botsingen in de dungeons, waarna jij en maximaal vier vijanden naar een apart veld worden getransporteerd. Hier mag je in real-time inhakken, snijden of steken op vijanden, waarbij je enkel hoeft te letten op welke Maglam je gebruikt om op hun zwaktes in te spelen. Naast elke HP-balk staat een zwaard, speer of bijl afgebeeld en als je die gewoon gebruikt, volstaat hersenloos indrukken van de aanvalsknop in 99% van de gevallen. En in de andere 1% is er de mogelijkheid om Killizerk zelf erop uit te sturen, hetgeen ik tot de insta-win button heb gedoopt.
Wat deze toch al eentonige combat verder hersendodend maakt, is dat de game last heeft van een enorm gebrek aan variatie. Het aantal kerkers dat je verkend is op twee handen te tellen en hoewel de game bijna 150 vijanden heeft, zijn het er feitelijk een stuk of vijftien maar dan met allerlei verschillende kleurtjes. Elk van die kerkers kun je bovendien binnen tien minuten doorkruisen en bestaat uit allemaal kleine ruimtes. Hierdoor voelt de game niet als een recente release voor de PlayStation 4, maar als zo’n goedkope download only-titel die ik graag speelde op de PlayStation Vita, die je af en toe tussendoor oppakt voor een of twee missies. Ondanks mijn kritiekpunten zijn de razendsnelle matches echter enorm vermakelijk en is het met name de repetitie die je als speler opbreekt.
Dit besef maakt een waardeoordeel hangen aan Maglam Lord vrij lastig. Ik heb de game op de PlayStation 4 gespeeld, welke je natuurlijk aanzet om er eens goed voor te gaan zitten. En hoewel ik me daarbij geamuseerd heb, is het wel al snel repetitief en weinig prikkelend. De game is echter ook op de Switch verschenen, een platform dat zich prima leent voor korte sessies en waar Maglam Lord veel beter tot zijn recht zou komen. Het maakt het gebrek aan variatie er niet minder om, maar de vermoeidheid zal wel veel minder snel toeslaan als je de game in kleinere dosis consumeert. Al blijft ook dan het advies te wachten op een sale, daar de game echt niet de € 40,- waard is die er op dit moment voor gevraagd wordt.
Conclusie
Hoewel erg vermakelijk, is Maglam Lord op geen enkel front een bijzondere game. Combat heeft weinig diepgang en omgevingen en vijanden worden tot in den treure herhaald. Het verhaal wint geen prijzen, maar hield me als speler wel geboeid, waardoor ik de game in vrij rap tempo uitgespeeld heb. Je kunt dus echt wel plezier hebben met het spel, maar het wordt het best geconsumeerd in kleine hoeveelheden en vooral niet tegen de volle mep, daar het daarvoor toch echt te weinig om het lijf heeft.