De Mario & Donkey games met de robot Mariootjes waren uiterst vermakelijke games voor de Nintendo DS. Een nieuw deel voor diens opvolger de Nintendo 3DS klonk me dan als een logisch en goed plan. De nadruk in de vorige zin mag je op klonk leggen.
Want waar ik hoopte wederom met koddige versies van bekende figuren uit het Mario-universum aan de slag te mogen, is het deze keer niet de figuren, maar de wereld die aan de genade van de stylus is overgelaten. De Mini Mario welke in elk level verschijnt moet van punt A naar Punt B geleid worden, waarbij het jou taak is dit pad te vormen.
Het vormen van dit pad doe je door tegeltjes, welke uit een pijp aan de rechterkant van het touchscreen vallen, te plaatsen op de lege vlakken van het speelveld. De volgorde waarin deze tegels vallen staat vast, waardoor de game in principe een trial and error tintje krijgt. In het begin van de Mario-campagne is het nog wel allemaal overzichtelijk. Mini Mario moet van de groene pijp langs drie munten naar de ster. Dit blijft natuurlijk niet lang leuk, waardoor er noodgedwongen aan de lopende band nieuwe elementen geïntroduceerd worden.
In het begin krijg je bommen om het gelegde veld aan te passen, vuilnisbakken die magische tegels kunnen maken en loops die het platform verhogen en je van extra tijd voorzien. Wanneer je echter rekening moet gaan houden met paarse tegels, hamers, sleutels en dubbele loops gaat de gameplay in rap tempo van uitdagend naar chaotisch. Na een poging of drie zal geen enkel level onpasseerbaar zijn, maar het wordt ronduit frustrerend wanneer je een goed uitgedokterde strategie in het water ziet vallen omdat de tegels op een heel andere volgorde komen dan verwacht. Op zo’n moment breekt de chaos in combinatie met het trial and error principe de game op.
Als je hier als speler last van krijgt is dat het aangewezen moment om eens in de andere spelmodi te duiken, welke je dan al waarschijnlijk hebt vrijgespeeld. De campagne van Peach is niet minder chaotisch, maar door het feit dat je alle tegels van te voren ziet heeft het meer te maken met verstand dan geluk, iets wat wenselijk is voor een puzzelgame. Ditzelfde geldt voor de campagne van Toad, welke de gameplay van Peach voortzet, maar uitbreidt door meerdere mini’s te introduceren. Het veld is zelfs al volledig gevuld en de stukken moeten niet gelegd maar gewisseld worden. Het is tijdens deze mode dat de game pas echt zijn sterke kant laat zien.
Alle ogen waren dan ook gericht op de vierde mode, met onze favoriete aap met een stropdas in de hoofdrol. Wat de crème de la crème had moeten zijn, blijkt achteraf meer mosterd na de maaltijd. De Mario-campagne werd schaamteloos gekopieerd en onder het kopieerapparaat werd het A4'tje in A2 gedrukt. Met dezelfde random tegels, het veelvoud aan opties en het trial and error-principe in een vele malen groter veld is deze campagne dan ook enkel weggelegd voor de puzzelmasochisten onder ons.
Deze selecte groep zal zich nog na het voltooien van alle vier campagnes kunnen storten op de level editor die bij de game inbegrepen zit. Hun creaties kunnen vervolgens gedeeld worden via het Nintendo Network. Helaas zijn de opties hier vrij beperkt. Last and certainly least zijn er nog de minigames die je nog zou kunnen spelen. Om het in twee woorden samen te vatten: niet doen. Om het professioneel te houden en het uitgebreid te beschrijven: verf zien drogen is waarschijnlijk interessanter.
Conclusie
Mario & Donkey: Minis On The Move heeft buiten de naam en het uiterlijk maar bar weinig gemeen met zijn voorganger op de Nintendo DS. Het te simpele principe van de puzzelgame wordt in een wanhopige poging verborgen onder de ene na de andere ’innovatie’, wat de game al snel parten begint te spelen. Als je doorzet om de tweede en derde campagne vrij te spelen krijg je nog waar voor je geld, maar dit doet niets af aan het feit dat de eerste en vierde campagne, evenals de level editor en minigames, de finesse missen om de Mario- of Donkey Kong-naam te dragen.