Dingdong. Het geluid van de deurbel galmt door het huis heen, waarna ik opsta om de deur te openen. Voor de deur staat een hele colonne mensen. Ik vraag me af wat ze in godsnaam komen doen. In hun hand hebben ze allemaal een blauw papiertje met daarop een afbeelding en een stukje tekst. Ik gris het papiertje uit de handen van één van de mensen. Je bent uitgenodigd op een zeer exclusief feestje bij Joey de Mol. Adresgegevens: [Censuur]. Was getekend, Mario. Verdorie, die Mario toch, waarom moest hij nou weer rondbazuinen dat juist ik in het bezit was van Mario Party 8. Beleefd als ik ben laat ik iedereen binnen voor een korte speelsessie. Maar of deze speelsessies reden waren voor een feestje?
Uiteraard is hetgeen ik in de inleiding vertelde niet waar, want, en ik weet dat ik vele harten ga breken, Mario is een fictief personage. Hij bestaat niet en kan dus ook geen uitnodigingen versturen. Nadat je bent bijgekomen van dit schokkende en hartverscheurende nieuws kan de review pas echt losbarsten. Is de Mario Party-serie bijvoorbeeld beter geworden door de komst van de Wii? Zitten er verder nog originele wapenfeiten in de game? En bovenal, is de game een aankoop waard?
Net zoals in de voorgaande acht delen, Mario Party 1 t/m 7 en Mario Party Advance, draait deze game vooral om het multiplayer aspect en om het pure speelplezier. Mario Party 8 bevat weer genoeg modi en werelden om de visite op verjaardagen even zoet te houden. Al deze modi zijn opgehangen aan het algemene thema van de game, de kermis. De leukste modus wordt toch wel gevormd door de traditionele Mario Party bordspellen. Het principe is simpel. Je hebt een driedimensionale wereld met verschillende ronde vakjes, die jouw pad vormen. Aan het begin van elke beurt moet worden bepaald hoeveel stapjes er mogen worden gezet, dit door middel van het springen tegen een dobbelsteen. Jouw personage loopt het gegooide aantal ogen, in vakjes over het bord. Het doel van dit met zijn vieren te spelen bordspel is het bemachtigen van zoveel mogelijk sterren.
De manieren waarop deze sterren zijn te verdienen zijn heel verschillend. In sommige werelden, zoals de Shy Guy Express (een trein),moet je van achterin de trein naar de locomotief lopen. De machinist van de trein geeft je een ster als je langs hem loopt, mits je twintig munten heb verzameld. Heb je minder dan twintig punten, dan krijg je geen ster en moet je via het dak van de wagons weer terug naar achteren lopen om het opnieuw te proberen. Munten kunnen op een aantal manieren worden bemachtigd. De twee belangrijkste en meest voorkomende manieren zijn het eindigen op een blauw vlakje (een rood vlakje haalt munten van je totaal af) of het winnen van de minigames. Deze minigames vinden plaats als alle vier de spelers, en het zijn er altijd vier ongeacht het aantal vleselijke spelers, aan de beurt zijn geweest. Je zit dus ten aller tijde vast aan de wachttijd die ontstaat door het wachten op de CPU of op je medespelers. Dit kan frustrerend werken, zeker met de CPU’s, omdat je gewoon naar een filmpje zit te kijken. Het tempo, wat al laag ligt, kakt dan helemaal in.
Maar zoals ik zei, na de ellenlange periodes van wachten is het tijd voor een minigame. Deze minigames zouden wel eens de grote vernieuwing kunnen vormen die de ietwat repetitieve franchise naar hoge hoogtes kan tillen. Dit werd op voorhand verwacht doordat de game zou verschijnen op de Wii en daardoor gebruik zou maken van de unieke functies van de Wiimote. Toch weten de te maken bewegingen tijdens deze minigames niet zo te overtuigen, iets dat de spelletjes uit WarioWare: Smooth Moves wel deden. Beide titels hebben overeenkomstig dat de minigames zijn te besturen met een aantal standaard houdingen. Alleen waren de opdrachten in WarioWare een stuk diverser dan dat ze in Mario Party 8 zijn. Vaak komt het neer op ‘beweeg de Wiimote naar het scherm en richt’ of ‘houdt de Wiimote op zijn zij, beweeg je poppetje met de D-pad en spring met de 2-knop’. Maar eerlijk is eerlijk, er zitten zeker minispellen bij die erg vermakelijk zijn (zoals een soort lightgun spel uit de arcadehallen waarin je alle spoken uit een spookhuis moet neerschieten) en de minigames zijn wel een stuk minder repetitief dan bij de voorgangers het geval was.
Het gebruik van de Wiimote zorgt dus wel voor vernieuwing, maar het is niet geworden wat het had kunnen worden; een waar feest. Wat ook tegenvalt is dat de game geen widescreen en geen 480p ondersteund. Met het tweede is nog enigszins te leven (al had het er wel een tikkeltje scherper uitgezien), maar het ontbreken van de breedbeeldondersteuning is echt een heel kwalijke zaak. Het is onbegrijpelijk waarom Hudson deze mogelijkheid niet beschikbaar heeft gesteld en heeft gekozen voor twee lelijke blauwe balken aan de linker- en rechterzijde van je scherm. Het went, maar in het begin zal je je er mateloos aan storen.
Wel een redelijke vooruitgang ten opzichte van de voorgangers zijn de graphics. De kwaliteit van de graphics in de minigames mag dan wel identiek zijn aan eerdere delen, de speelborden ogen in Mario Part 8 een stuk driedimensionaler en voller. De omgevingen zijn echt een stuk scherper en ook de personages zijn wat levendiger. Het is niet zo dat dit niet mogelijk was op de GameCube, de graphics zijn namelijk van reguliere GameCube-kwaliteit, maar het is in ieder geval een verbetering in de al zo lang lopende serie. De graphics zijn tezamen met de geluiden de drijfveren achter de sfeer. Over de geluiden en muziekjes kan heel kort worden gedaan. Ze zijn gewoon goed, maar niet bijzonder. Gewoon normale kwaliteit voor een aardige, maar niet perfecte titel.
Conclusie
Want een bijzondere titel is Mario Party 8 absoluut niet geworden. Hudson en Nintendo hadden de controllers en kracht van de Wii veel beter kunnen benutten. Het concept is in de basis namelijk prima, maar de uitwerking laat hier en daar wat te wensen over(misschien beter: steken vallen). De game heeft sinds het laatste deel wel enige vooruitgang geboekt, de controls zijn iets frisser en de graphics iets beter, maar het had zoveel meer kunnen worden. Nu blijft Mario Party 8 gewoon een ordinaire middenmoter en kunnen de Wii-bezitters beter gaan voor WarioWare: Smooth Moves, aangezien daar veel meer valt uit te halen.