Feestjes, door sommigen gehaat als de meest wrede ziektes op aard, door anderen geliefd zoals Romeo zijn Julia liefhad. Dit fenomeen zien we in feite ook terug in de aloude Mario Party-serie, er zijn mensen die het haten, maar zeker ook mensen die elk deeltje op dag één aanschaffen. Of deze laatste groep zich mag prijzen met een aankoop van het tiende deel in de serie, Mario Party DS?
Mario Party-titels zijn altijd spellen geweest die het meest plezier opleverde in groepen. Als einzelgänger zijn deze games speelbaar, maar het lange wachten op de computergestuurde medespelers maakte menig solospeler depressief. In Mario Party DS zal dit niet anders zijn, want weer vormen de welbekende bordspelen de ruggengraat van het spel. Voor de nieuwkomers volgt nu Mario Party in een notendop. Neem vier personages uit het Mario-universum en plaats ze op één van de aanwezige speelvlakken. Gooi vervolgens met de dobbelsteen op stapjes vooruit te zetten om zo munten te verdienen, sterren te verzamelen en munten in te ruilen voor handige voorwerpen. Wanneer alle spelers (al dat niet gestuurd door de CPU) de dobbelsteen hebben geworpen zal er een minigame ten tonele verschijnen, waarmee spelers munten kunnen verdienen. Met deze munten kan men vervolgens sterren, of een andere belichaming van deze essentiële voorwerpen, vergaren om zo het spelletje winnend af te sluiten.
In Mario Part DS worden deze bordspelen ook voorzien van één van de meest oppervlakkige verhalen ooit. Het moge duidelijk zijn dat een lullig verhaaltje over een kwaadaardige plant geen reden vormt het spel vaker, sneller of liever op te pakken, het is simpelweg een nutteloze toevoeging, die je zelfs met vrienden niet vaak zult spelen. Met je maten ga je namelijk direct voor de meest feestelijk mode, de ‘Party Mode’. Deze modus stelt je in staat een drietal in stijl verschillende spellen te spelen. De leukste twee, ‘Battle Royale’ en ‘Tag Battle’ geven dit spel een echte meerwaarde. In de eerstgenoemde zul je met vier spelers tegen elkaar strijden op één van de vijf gethematiseerde borden, terwijl de laatstgenoemde voor heerlijk twee-tegen-twee vermaak zorgt. Het samenspel maakt deze laatste mode een waar genot en je zult weinig dingen liever doen dan het andere team af te maken in een enerverend potje. Probleem is wel dat deze mode voornamelijk leuk is met twee of vier DS-systeempjes, omdat er anders altijd iemand met een zelfingenomen, door de CPU-gestuurd personage loopt te ravotten.
Heb je echter de beschikking over meerdere vrienden en belangrijker, meerdere DS-systemen, dan kun je knallen met de verschillende minigames die dit spel rijk is. Sommige minigames zijn legendarisch leuk, maar je zult ook wat minder leuke spelletjes tegenkomen. Toch ligt het percentage leukere minigames hoger dan bij de voorgaande delen uit de serie. Vooral een aantal spelletjes die het touchscreen en de microfoon gebruiken zullen als leuk worden ervaren. Wel zul je jezelf erop betrappen dat je de minigames en de bordspelen steeds minder vaak gaat spelen wanneer je de leuke ‘Puzzle Mode’ ontdekt. Deze modus herbergt een aantal puzzels die we eerder in andere delen zagen, maar kent ook de nodige vernieuwing. Doordat de puzzels simpelweg allemaal enorm verslavend zijn vormen ze stiekem het leukste deel van de game. De verzameling puzzels op een apart kaartje uitbrengen voor een budgetprijs is zo’n gek idee niet.
Wat menigeen misschien wel een gek idee vindt is het volgende ik durf te stellen: Nintendo moet stoppen met de jaarlijkse Mario Party-mania op de consoles en moet de serie tweejaarlijks enkel op de handheld laten verschijnen. Dit DS-deel is namelijk één van de beste uit de gehele reeks. De stijl van de beelden en de vrolijke geluiden komen stuk voor stuk beter tot hun recht op het dubbelscherm van de Nintendo DS. Daarbij komt dat het totale concept veel beter tot zijn recht komt op een kleine handheld dan op een grote console, waar je maar zat diepere games kunt spelen. Het enige heikele punt is het feit dat je meerdere DS-systemen nodig hebt, maar gezien het succes van de handheld zul je vast wel mensen met zo’n apparaatje kennen (en die hoeven niet eens een exemplaar van deze game te hebben om ervan te kunnen genieten). Ook een idee is het toevoegen van een volledige online-speelervaring, wat je toch het idee geeft dat je deze game met meerdere personen speelt. De einzelgänger zal met de aankoop van Mario Party DS namelijk best de kat in de zak kopen.
Conclusie
Mario Party DS is één van de betere Mario Party-games van de laatste tijd. De minigames zijn over het algemeen leuker en ook de grafische stijl en de vrolijke geluidjes komen op de DS goed tot hun recht. De Story Mode is het spelen niet echt waard, het verhaal is immers ronduit slap, maar men kan zich genoeg vermaken met Battle Royale en Tag Battle. Hier komt wel bij kijken dat het in je eentje lang niet zo leuk is als met meerdere personen, waardoor meerdere DS-systemen in feite een vereiste zijn. Toch zul je jezelf er stiekem op betrappen dat de Puzzle Mode simpelweg het leukste en meest verslavende aspect van de game vormt. Dit neemt niet weg dat de totale speelervaring van Mario Party op de succesvolle handheld beter tot zijn recht komt dan op de console. Laat dat een les zijn!