Marvel's Midnight Suns

In de basis is deze tactical RPG namelijk geen onaangename titel om jouw tijd mee door te brengen, vooral op verhalend gebied. Wanneer Lilith, Mother of all Demons, door Hydra terug tot leven wordt gebracht, lijkt de tijd aangebroken om een oude voorspelling uit te laten komen. Deze voorspelling zegt dat wanneer Lilith terugkeert, haar kind uit het graf op zal staan om haar een tweede keer een halt toe te roepen. Jij vervult de rol van dit kind en mag die zelf vormgeven in een nogal beperkte character creator. Vervolgens krijg je de superheldennaam The Hunter toegewezen, waarmee karakters je allen kunnen aanspreken zodat je geen vreemde stiltes krijgt in dialogen.

Meer dan vechten

Van die dialogen ga je er flink wat voorbij zien komen. Persoonlijk had ik een aaneenschakeling van slagvelden verwacht, met een laagje expositie die niet veel dieper zou gaan dan een voetenbad. Mijn verbazing was dan ook groot toen bleek dat ik na de tutorial ruim een uur voorbij zag gaan voordat ik weer in de actie kon springen. Als The Hunter woon je op de Abbey, een afgesloten dimensie die dient als jouw basis in het gevecht tegen Lilith en haar volgers. Hier woon je niet alleen, maar deel je de ruimte met Midnight Suns Caretaker, Blade, Nico Minoru, Robbie Reyes en Magik. Daarnaast komen ook Carol Danvers, Dr. Strange en Tony Stark tijdelijk hokken om te assisteren in de apocalyps van deze week, vergezeld door nog een handjevol aanvullingen door het verhaal heen.

Wat direct opvalt aan deze line-up, is hoe divers die is. Dankzij het MCU kent iedereen Iron Man en Captain Marvel, maar leden van de Nightstalkers, Runaways en New Mutants genieten een stuk minder bekendheid. Ze niet enkel implementeren, maar zelfs prominent op de voorgrond zetten, zal pluspunten genereren bij de die-hard fans van Marvel comics. Al zullen die sowieso hun lol met het spel op kunnen. De game is bezaaid met verwijzingen naar gebeurtenissen uit verschillende media, geloofwaardige interacties tussen verschillende karakters, de humor die we zo goed kennen dankzij het Marvel Cinematic Universe en andere soorten easter eggs als Tony zijn ongemak met het bovennatuurlijke. Een voorbeeld dat mij in het bijzonder bijbleef, speelde zich af op het in-game social media netwerk, waar Blade de draak steekt met de PR-campagnes van de Avengers. Wanneer Stark hierna reageert dat dit de exacte reden is dat Blade zijn actiefiguur niet goed heeft verkocht, is hij vooral verbaasd er überhaupt een te hebben.

Dit soort interacties zijn talrijk, daar je na elke missie terugkeert naar jouw slaapkamer. Je kunt dan gewoon op één oor gaan liggen, maar ook bijvoorbeeld babbelen met jouw teamgenoten of het bos rondom de Abbey gaan herkennen. Gaandeweg speel je verschillende subplots vrij die jouw tijd opeisen en wie genoeg omgaat met specifieke helden, zal ook evenementen met hun in de hoofdrol ontgrendelen. Aan de hand van de keuzes die jij daar maakt, zal jouw Hunter meer naar het licht of juist de duisternis leunen, al lijkt dit in praktijk niet heel veel verschil te maken. Dit alles is bovendien nog naast de gameplay-technische dingen waarop je moet letten, zoals het upgraden van jouw basis, uitvoeren van missies en het verbeteren van jouw deck, al had dit van mij ook wel via menu’s gemogen in plaats van telkens naar specifieke plekken toe te moeten lopen om dit te realiseren.

Deck!?

Dit laatste woord voelt misschien misplaatst. Midnight Suns is immers een TRPG, geen TCG-titel. Toch mag je ook in dit spel bidden tot RNGesus. Hier mogen karakters op het speelveld niet om beurten vechten in een simpele A-B-C-volgorde, maar heb je een hand vol kaarten die je elke beurt zo optimaal mogelijk probeert te benutten. Op papier ben je elke beurt vrij beperkt. Je mag drie kaarten spelen -- waarvan sommige punten vereisen, die je krijgt door gratis zwakkere kaarten te spelen –, mag één held bewegen en kunt de omgeving inzetten voor een aanval. Maar nadat je een paar gevechten hebt gespeeld en kaarten hebt geüpgraded, wordt elke beurt een puzzel om een optimaal resultaat te bereiken. Gratis kaarten met de Quick ability verbruiken bijvoorbeeld niet een van jouw drie speelkansen als je ermee een vijand dood. Hierdoor kun je de tegenstand uitdunnen en punten vergaren om sterkere vijanden mee om te leggen.

De ins en outs van dit systeem ga ik niet helemaal doornemen, vooral omdat elk karakter zijn eigen speelstijl heeft. Zo is Blade erg gericht op zichzelf in leven houden, terwijl Ghost Rider beter past bij spelers die graag risico’s nemen in ruil voor enorme kracht. Hoe deze vaardigheden op elkaar en jouw speelstijl inspelen kun je het beste zelf ervaren en is ook deels afhankelijk van welke kaarten je voor een karakter vrijspeelt en in hun deck stopt. Qua balans lijkt het echter wel in orde te zitten, zelfs al kon ik persoonlijk verdomd weinig aanvangen met Magik.

Kleinschalig

Waar ik iets minder positief over ben, is het feit dat je in elk gevecht slechts drie helden op sleeptouw mag nemen. Met de aankomende DLC erbij, heb je een kleine twintig karakters tot jouw beschikking en zelfs als je meerekent dat ze in een missie gewond kunnen raken en daarom moeten herstellen, zul je door dit limiet sommige helden zelden tot nooit gebruiken. Dit is meer zonde dan slecht, echter maakt het ook gevechten nogal kleinschalig van aard.

Natuurlijk hoeft niet elke confrontatie een Battle of New York of finale van Endgame te zijn, maar ik had met name in de story missions graag gezien dat ik op sommige cruciale momenten meer helden onder de knoppen had dan dat nu het geval is. Waar heb je anders een team voor? Al zeg ik dit ervan uitgaand dat hier nooit verandering in komt; iets wat ik zelf niet heb kunnen controleren. Tot mijn grote schaamte heb ik de credits op het moment van schrijven namelijk nog niet mogen aanschouwen.

Dit heeft niet te maken met de grootte van de game, die makkelijk de zestig uur passeert als je tijd investeert in jouw teamleden. Ik wist dat het spel groot zou zijn en had de tijd ervoor vrijgemaakt. Ook had het niets te maken met de moeilijkheidsgraad, die de game mij meerdere keren voorstelde omhoog te schroeven als ik weer eens te fanatiek aan het grinden was en in twee beurten een gevecht beslechtte in mijn voordeel. Nee, de reden was dezelfde als de reden waarom ik de inleiding heb geschreven: technische problemen. Want wanneer ik meerdere events met helden in één nacht trigger, blijft mijn game volledig hangen. Het eerste evenement speelt normaal, maar de tweede blijft eindeloos herhalen. Tot vijf keer toe heb ik een eerdere savefile herladen om mijn setup voor de missie te veranderen, waardoor ik geen twee helden had die tegelijkertijd een drempel passeerden. Maar de zesde keer moest ik zover terug om dit wederom te voorkomen, dat ik van mening was dat mijn due diligence méér dan gedaan was. Immers waren dit niet de enige problemen die ik ervaren had.

In de veertig uur die ik in totaal in Midnight Suns heb gestoken, heb ik mijn baard in de lucht hebben zien steken terwijl ik wegliep, is mijn karakter door van alles heen geclipt, heb ik meerdere crashes naar het hoofdmenu gehad en heeft de framerate counter spreekwoordelijk limbodansen gedaan met groot succes. Op zichzelf staand is enkel degene die vereist dat je een eerdere save herlaadt écht vervelend, maar de frequentie waarmee deze problemen zich voordeden, was bijna bizar voor een studio die zo ervaren is als Firaxis. Hetzelfde geldt overigens ook voor de visuals, die heel wisselvallig zijn, met name op het gebied van haar. Mijn score van nu is dan ook een momentopname die ervan uitgaat dat deze problemen (grotendeels) opgelost gaan worden. Geloof jij daar niet in, dan mag je 15% ervan af halen. Dat is hoe ontzettend storend ze zijn op deze uiteindelijke ervaring.

Conclusie:

Ondanks dat ik enorm te spreken ben over de diepgang van Midnight Suns, met name lore-technisch gezien, en me goed vermaakt heb met de gevechten, heb ik een vieze nasmaak aan deze review overgehouden. De technische problemen hebben me gedwongen om de game voor het einde af te sluiten, hetgeen eeuwig zonde gezien hoe goed die daarvoor beviel. Deze score is dan ook gebaseerd op het moment voor ik dit besluit moest nemen. Wil je de score daarna? Maak er dan maar 65% van.