Als een groot fan van JRPG’s, probeer ik er zoveel mogelijk mee te pakken als de schema’s voor reviews weer worden samengesteld. Maar daar dit doorgaans lange titels zijn, schieten er vaak namen tussendoor door een gebrek aan tijd. Zo ook METAL MAX: Xeno enkele jaren geleden, al heb ik die sindsdien alsnog meegepakt. Desondanks zag ik mijn kans schoon om via de remake genaamd Reborn de game alsnog van een oordeel te voorzien.
Het belangrijkste van deze kleine anekdote, is dat Reborn een remake is, geen remaster. Ergens logisch daar het origineel ook op de PlayStation 4 verscheen, maar tegelijkertijd een belangrijk stukje context. De game is namelijk op heel wat fronten veranderd. Het verhaal en diens karakters zijn bijvoorbeeld grotendeels hetzelfde, maar fanservice-aspecten zijn flink naar onderen geschroefd. Tel daarbij op dat de artstyle is omgegooid, de gameplay van turn-based naar een hybride-systeem is gegaan en de game tal van tweaks heeft gekregen om dit in goede banen te leiden en het is niet overdreven om te zeggen dat dit zelfs meer een herinterpretatie is dan een echte remake, vergelijkbaar met de Final Fantasy VII: Remake.
Tank fight
Zoals gezegd is het verhaal in grote lijnen hetzelfde gebleven als het origineel. Dit betekent dat de mensheid in een poging om diens problemen op te lossen een supercomputer heeft gemaakt die de naam NOAH kreeg. Maar zoals meestal het geval is, oordeelde die dat de mens zelf de oorzaak is van de meeste van die problemen en het uitroeien van de soort de meest effectieve oplossing is. Het maakte daarom zowel robots als cyborgs en vernietigde in een mum van tijd de beschaving zoals wij hem kennen.
Xeno speelt zich een eeuwigheid na deze tragedie af en laat ons spelen met Talis. Hij kent niets anders dan deze vijandige wereld en je begint daarom al uitgerust in een tunnel vol vijanden, waarin je een tank vindt. En dat is nogal belangrijk, want daar zul je in METAL MAX een hoop tijd in doorbrengen.
Hit and run
Eens gezeteld in jouw metalen monster, heb je twee manieren om confrontaties aan te vliegen. Je kunt tijdens het verkennen van de wereld het vuur op vijanden openen, ongeacht of ze je gespot hebben. Als ze daarbij sterven, kun je makkelijk een directe confrontatie ontlopen en tegelijkertijd wat XP vergaren. Overleven ze jouw aanval echter, dan zullen ze engaged worden, hetgeen betekent dat de half-real-time-half-turn-based combat mechanics het overnemen. Je kunt dan snel de benen nemen om hieruit te breken en ze van veilige afstand opnieuw aanvallen om zo te winnen – iets wat voor grote delen van de game de enige manier is om te overleven – maar soms is die optie er simpelweg niet en moet je het gevecht gewoon aangaan.
Een dergelijke hybride systeem is op zichzelf geen probleem. Er zijn meer games die het gedaan hebben, zij het met variërend succes. In Reborn vat ik het echter niet. Als ik tussen aanvallen door mag bewegen, zou ik denken dat ik dekking kan zoeken of inkomende aanvallen kan ontwijken met snel handelen. Dat is echter niet wat de praktijk uitwijst. Alle aanvallen, van raketten tot sporen van planten, volgen je net zolang tot je geraakt bent, zelfs als de vijand dood is, en gaan daarbij door obstakels als heuvels en gebouwen heen. Het feit dat je kunt bewegen tijdens combat heeft hierdoor geen enkele meerwaarde, buiten het feit dat je hierdoor in real-time met de staart tussen de benen door kunt afdruipen. En dat zul je een hoop moeten doen.
Net speelgoed
Want hoe indrukwekkend een tank feitelijk ook is, tegenover de vijanden die NOAH gemaakt heeft lijken ze wel van papier-maché. Een of twee aanvallen zijn soms voldoende om jouw armor volledig aan stukken te rijten, waarmee nogmaals benadrukt wordt dat hit and run-tactieken de enige gangbare manier van spelen zijn. Dat is op zich al frustrerend, want terug naar de basis gaan om te herstellen en daarna weer de locatie bereiken waar je was, vereist dat je door twee tergend lange laadschermen zit. Maar zelfs als je niet wordt geraakt zul je vaak moeten afdruipen. Het kanon van jouw tank, evenals de speciale wapens die je erop bouwt, hebben een beperkte hoeveelheid munitie. En om die bij te vullen moet je, je voelt het al aankomen, terug naar de basis. Dat zijn weer twee laadschermen. Het enige goede daarvan is dat je dan direct even nieuwe onderdelen kunt kopen om sterker terug te keren naar het slagveld.
Maar in alle eerlijkheid? Ik snap gewoon niet waarom deze laadschermen zo lang mijn speeltijd moeten opvreten. De originele METAL MAX: Xeno was een vrij standaard JRPG met een leuk visueel sausje. Reborn haalt dat sausje weg en vervangt het door graphics die op momenten niet zouden misstaan op de PlayStation 2. Daar mag het hallo zeggen tegen de physics, want tanks in dit spel blijven steken achter iets te grote zandkorrels. En als het de traditionele turn-based combat ziet, mag het die terug sturen naar de PS4, want wat Reborn hier heeft opgevoerd heeft het meerdere stappen terug gezet.
Conclusie
In een interview met 4Gamers (Japan) zeiden Series Creator Hiroshi Miyaoka, Metal Max Xeno Reborn Producer Juntaro Kouno, en Director Yuusuke Tomono dat ze het gevoel hadden dat ze voor deze remake de game in een compleet nieuw jasje moesten gieten om zo de volgende generatie consoles het hoofd te kunnen bieden. Maar als dit is wat ze voor ogen hebben, zie ik die toekomst niet rooskleurig in. METAL MAX: Xeno was geen spectaculaire game op welk front dan ook, maar overtreft Reborn op alle fronten dankzij de tweede zijn dertien in een dozijn grafische presentatie, bizarre gevechtssysteem waarin real-time geen meerwaarde biedt en tergend lange laadschermen die je een hele hoop gaat zien.