Donkere tunnels, gemuteerde monsters, aanpasbare schietijzers, zaklampen met oplaadbare batterijen en een smeerlap die de macht wil hebben. Waar hebben we dit eerder gezien? Wellicht in het boek van Dmitry Glukhovsky, waar de Metro games op zijn gebaseerd. Metro: Last Light is het vervolg op Metro 2033 en vormt daarmee het debuut voor 4A Games op Sony’s geesteskind. De eerder genoemde donkere tunnels gaan we straks bezoeken, maar niet zonder checklijst. De Metro is namelijk geen plek waar je graag onvoorbereid in rondwandelt, iets wat Artyom al vrij snel heeft ondervonden. Zorg ervoor dat je ‘bug-spray’, een deugdelijke kameraad, waterdichte schoenen en een flinke portie lef met je meebrengt.
Omdat Metro: Last Light het vervolg is op Metro 2033 wordt hieronder kort het verhaal van Metro 2033 uit de doeken gedaan. In 2033 is de wereld niet zoals we hem kennen. Twintig jaar eerder zorgde een kernbom ervoor dat Rusland een flink deel aan pracht en praal moest inleveren. Het gevolg van de inslag was dat enkele gebieden extreem radioactief werden, waardoor de overlevende gedwongen werden ondergronds te leven, met name in metrostations. Veel mensen en dieren bleven echter bovengronds achter en kwamen zo in aanraking met de radioactiviteit. Door de radioactiviteit muteerde de mensen en dieren in wezens die de Dark Ones worden genoemd, welke de afgelopen twintig jaar dus buiten doorbrachten. In 2033 nemen we de controle over Artyom, één van de eerstgeborene in de Metro. Van een gemuteerde Ranger en tevens elite soldaat genaamd Hunter leert Artyom dat de Dark Ones de Metro lijken te willen vernietigen. Artyom krijgt de taak om door vijandelijke gebieden van zowel de Sovjets en het Fourth Reich te reizen richting Polis, waar hij een Ranger genaamd Miller ontmoet. Miller weet van een raketbasis, D6, die een vuurkracht herbergt waar de Dark Ones geen weerwoord op zullen hebben. Aan het eind van de game weet Artyom het raketsysteem aan de praat te krijgen, waarna Artyom een hallucinatie beleeft via de Dark Ones en tot slot het leefgebied van deze Dark Ones met de grond gelijkmaakt.
De Dark Ones leken uitgeroeid, maar niets is minder waar. Aan het begin van Metro: Last Light weet één van de Rangers te melden dat hij een Dark One heeft gespot. Vervolgens krijgt Artyom (jij dus) de taak om deze Dark One af te maken. Je wordt samen op pad gestuurd met Anna, een sluipschutter die graag grapjes maakt waar jij het lijdend onderwerp in bent. Je vindt de Dark One, maar voordat je de kans krijgt het wezen te doden, wordt je gevangengenomen door de Nazi’s. Zo wordt er een avontuur gestart waarin je de Dark One tracht te vinden en de kwaadaardige plannen van de vijand moet zien te dwarsbomen. Welkom bij Metro: Last Light.
Laat ik direct de stoute schoenen aantrekken en onthullen dat het verhaal mij niet trok. Er zijn geen plotwendingen en je wordt vooral van het kastje naar de muur gestuurd. De verschillende kasten en muren zijn vermakelijk, true, maar inhoudelijk is het verhaal karig. Doordat het verhaal niet wist te overtuigen was de climax teleurstellend, waardoor ik met een enigszins leeg gevoel achter mijn tv bleef zitten.
Je bent nu op de hoogte van het verhaal, laten we ervoor zorgen dat je eveneens op de hoogte bent van de gameplay. Metro pakt het namelijk iets anders aan dan dat menig game vandaag de dag doet. Je hebt namelijk niets op je beeldscherm staan, enkel het aantal kogels dat nog in je wapen zit. Je gezondheid wordt aangegeven via het scherm zelf. Naarmate je schade incasseert begint je scherm een donkere en vooral rode gloed te krijgen. Via de L2 toets open je een in-game menu. Via dit menu kan je met de facebuttons en de d-pad een aantal zaken beheren. Zo kan je de zaklamp selecteren, je aansteker, een EHBO-doosje, een gasmasker en je filters. Ditzelfde geldt voor je wapens, waarvan je er drie kunt beheren en via winkels kunt aanpassen. Door de driehoek toets kort in te drukken wissel je naar je volgende wapen en door de driehoek toets langer in te drukken kun je je granaten en eventuele claymores beheren.
Met dit arsenaal aan materialen en wapens word je geacht de avonturen in de Metro en bovengronds te overleven. 4A Games probeert voor variatie te zorgen, wat in principe niet nodig is, aangezien 4A Games de donkere tunnels interessant weet te houden. Het ene moment zit je in een doe-het-zelf auto terwijl je het andere moment jezelf in een vlammenzee probeert te oriënteren en tegelijkertijd menig Nazi een kogel door het hart tracht te jagen. Maar zoals eerder genoemd heeft 4A Games geen totale afkeer voor het daglicht, waardoor je een groot deel van de tijd buiten de tunnels doorbrengt. Ondergronds weet Metro een toffe sfeer neer te zetten, welke een aantal keer volledig wegvalt door een onbeholpen AI. Ditzelfde geldt voor de momenten dat je buiten ronddoolt, wat een gemiste kans is. Zo zijn de gemuteerde honden (wanneer ik het zo deftig mag omschrijven) soms volledig van de porseleinen pot gerukt. Het ene moment lopen ze je voorbij net zoals jij de zoveelste Jersey Shore fan compleet negeert. Sterker nog, het stealth aspect dat menig keer wordt genoemd door de game heen, gaat zo verloren. Zo was er een scène waarin je een ruimte door moest zien te komen waarin enkel menselijke vijanden liepen.
Op zo’n moment, waar de game er veel van kent, kan je kiezen: Rambo-gewijs iedereen naar de radioactieve jachtvelden sturen of opteren voor de mogelijkheid om geweld het liefst te vermijden. Tijdens deze scène was het sluippad min of meer voor je uitgestippeld, wat ik dan ook gretig in mijn voordeel gebruikte. Op een zeker moment moest ik een gang door waarin zo’n smeerlap van een Nazi stond. Dat deze kerel geen spanning of adrenaline kent en enkel hetgeen ziet waar hij naar kijkt en daarbij zijn ooghoeken lijkt te hebben geofferd voor een bredere borstkas, zorgde ervoor dat ik precies tussen hem en de muur (nog geen meter afstand tussen deze twee objecten) kon kruipen. Dat daarbij het aarshaar van de Nazi in Artyoms neus kriebelt, neemt de Nazi (of Artyom) voor lief, want hij keert zich niet om, waardoor ik de ruimte gemakkelijk door kwam. Dergelijke situaties steken vaker de kop op en dat is jammer. Erg jammer. 4A Games zet namelijk het grootste deel van de tijd een uitmuntende sfeer neer, welke zo volledig wordt verpest.
Die uitstekende sfeer wordt gecreëerd door goed gebruik van licht, de constante dreiging en de omgevingsgeluiden. Ditzelfde geldt voor de locaties bovengronds. Ook heeft ieder personage in de game iets te melden, ook wanneer dit personage niet in gesprek kan gaan met jou. Deze personages hebben vaak interessante en soms vermakelijke verhalen te vertellen, wat er op momenten voor zorgde dat ik even ergens bleef hangen om te blijven luisteren. Helaas is niet ieder personage het waard te worden geprezen. Eerder noemde ik al dat je een deugdelijke kameraad moest meenemen. Dit omdat, naast de vijandelijke AI, ook de AI van je makkers om te wenen is. Wordt je samen met je makker aangevallen door een stel van die duivelse mutanthonden, blijft hij doodleuk staan. Daar staat Artyom dan, ‘samen’, tegenover vijf van die nare beesten. Een pittige strijd volgt waarin ik tweemaal het loodje legde. Uiteindelijk lukte het me om de strijd in mijn voordeel te beslechten, waarna mijn makker amicaal opmerkte: “This wasn’t so bad.” “&^&*# jou,” moet Artyom hebben gedacht.
Wanneer we toch aan het zeuren zijn, wil ik ook graag de ‘bug-spray’ toelichten. Vijanden lopen door muren heen en soms laat een medemens zijn circusverleden zien door een een 164 graden draai uit zijn strakke mouw te schudden. Ook plantte ik meermaals een claymore om zo de vijanden om te leggen, welke plotsklaps verdween wanneer deze de grond aanraakte. Zonde van mijn ‘geld’ denk ik dan. Claymores zijn ook niet meer zo goedkoop als dat deze vroeger waren.
Visueel ziet de game er redelijk goed uit. Het is verre van overdonderend wat je op gebied van graphics op je bord getoverd krijgt (het betreft de PS3-versie), maar het stoort niet. De audio daarentegen ligt op een hoger niveau. De geluidseffecten in de Metro en daarbuiten doen hun werk beter dan verwacht en dragen daarbij uitstekend bij aan de sfeer. Het gejank van de ‘mutant dogs’, vliegende demonen en naakte rat-achtige is negen van de tien keer tenenkrullend eng, waardoor je een aantal keer angstvallig om je heen kijkt. Het enige wat afbreuk doet aan bovenstaande zijn de bugs en kinderlijke AI, wat ik als erg storend ervoer.
Toch is het erg prettig dat de game afwijkt van de standaard. Metro lijkt op geen enkele andere game, waardoor je het idee krijgt iets nieuws te spelen. Zo ben je vaak bezig met het uitschakelen van lichten zodat Artyom zich gemakkelijker schuil kan houden in de schaduwen. Vervolgens bepaal je een tactiek om de situatie heelhuids door te komen. Naast het bepalen van een tactiek ben je eveneens bezig met het ontdekken van gebieden en het binnenhouden van onnatuurlijk hoog stemgeluid, welke je maar al te graag door je huis wilt laten klinken. Ook wanneer je buiten rondloopt ben je bezig met een hoop zaken. Je bent op je hoede voor zowel de vijanden als de filter voor je gasmasker. Artyom houdt het buiten niet lang vol zonder gasmasker en via een horloge zie je hoelang je filter het nog uithoudt voor je deze moet verwisselen. Deze filters liggen verspreid door de speelwereld maar laten zich niet altijd gemakkelijk vinden.
Bovendien heb je in Metro: Last Light de mogelijkheid verschillende vuurwapens aan te schaffen. Helaas betaal je met kogels, maar stop je deze kogels ook in je wapens, waardoor je je keuze goed moet overdenken. Deze wapens kan je upgraden, zij het tegen hoge prijzen. Hierdoor is het upgraden van je wapens niet erg aantrekkelijk en maak je het gemakkelijker voor jezelf wapens van tegenstanders op te pakken. Deze wapens zijn negen van de tien keer al voorzien van een upgrade, wat jou een hoop kogels scheelt.
Conclusie
Metro: Last Light is een game met twee gezichten. Aan de ene kant heb je een aparte toffe game die een unieke ervaring biedt, aan de andere kant heb je een game welke wordt geteisterd door een aantal kleine bugs die ervoor zorgen dat je met beide benen terug in je gamekamer belandt, in plaats van in de Metro. Een weekje kamperen in de Metro tegen €65 raad ik dan ook niet aan, maar wanneer de game is afgeprijsd kun je met een gerust hart de game toevoegen aan je collectie. Of het kamperen daarentegen bevalt, kan ik je niet garanderen, want de Metro zit vol met onheilspellende gedrochten.