Wat het is, is namelijk een tactical RPG in een post-apocalyptisch Amerika. De val van de natie zoals wij hem kennen, komt dit keer na een periode van ongekende voorspoed. De klimaatcrisis is opgelost door een wonderlijke oplossing die de lucht, de zee en het land kon zuiveren en door historici tot de The Great Stability werd gedoopt. Zoals we echter nog altijd zien, veranderen de gewoontes van de mens maar heel moeilijk.
Geboorte van miasma
Omdat ze de planeet maar bleven belasten met vernietigend gedrag, keerde het wondermiddel zich tegen ons. De miasma, ogenschijnlijk een soort nanomachines, stopten met het opruimen van de gevolgen en gingen achter de oorzaak aan. Het gevolg is dat de mensheid in het nauw is gedrukt. Ons ras leeft grotendeels in afgesloten gemeenschappen, waar ze dagelijks vechten om te overleven in de miasma en alle gevaren die het met zich meebrengt.
Een van die gemeenschappen is een dorp genaamd Sedentary, waar onze hoofdpersoon zich gesetteld heeft. Zijn naam is Elvis en hij is de zoon van de legendarische, maar al jaren vermiste Bha Mahdi. Naar verluidt kon zij weerstand bieden aan de miasma, maar toen Elvis nog maar een kind was, vertrok ze met de noorderzon en liet ze hem achter met een handschoen die zou moeten helpen met haar vinden.
De ommekeer
Er zijn sindsdien de nodige jaren voorbij gegaan en Elvis heeft ontdekt dat de handschoen de miasma kan beïnvloeden en dat zijn moeder achter een muur van miasma zit. Tientallen pogingen om de muur te trotseren zijn reeds gefaald en wanneer zijn dorp plots oog in oog komt met een nieuwe dreiging, gewelddadige mensachtige kikkers, lijkt het erop dat de klok twaalf uur heeft geslagen. Maar zoals je kon zien aankomen, zorgt deze situatie voor een doorbraak. Letterlijk én figuurlijk.
In de ongeveer twintig uur die hierop volgen, als je focust op de main game, leer je hoe jouw handschoen te gebruiken en versterken om verschillende dreigingen het hoofd te bieden. Dit begint met eerder genoemde kikkers, maar escaleert al snel met bandieten, robots, miasma monsters en gemuteerde planten. Allen hebben ze hun eigen vechtstijl, zwaktes en gimmicks, maar één ding hebben ze gemeen: het zijn geduchte tegenstanders.
Een gewaarschuwd mens…
Toen ik begon aan Miasma Chronicles, werd mij gevraagd op welke moeilijkheidsgraad ik de game wilde beleven en of ik een tactische-ervaring of een light-variant wilde spelen. Als iemand die TRPG’s aan de lopende band verslind, had ik er alle vertrouwen in dat de reguliere moeilijkheidsgraad met full tactical instellingen geen probleem zou mogen zijn. Daar kwam ik al snel op terug. Het spel is een van de lastigste die ik heb gespeeld in het genre en is zelfs op normal soms op het gekke af. Dit komt omdat je tussen confrontaties maar een beperkte hoeveelheid HP terugkrijgt en cooldowns van skills overhevelen. Je kunt je dus nooit enkel op het gevecht van nu richten.
Ontwikkelaar The Bearded Ladies begrijpt dat dit uitdagend is en geeft je daarom handvaten om ermee te dealen. Zo kun je voor de meeste gevechten rondsluipen op het veld om te scouten, voorwerpen te verzamelen en met stille geweren alvast zwakke vijanden om te leggen. Dit wordt lastiger naarmate de game vordert, maar het is niet zeldzaam dat je 80% van de vijanden hebt omgelegd nog voor je gespot bent. Dat de resterende 20% je nog aardig het vuur aan de schenen kunnen leggen, zegt dan ook hopelijk iets over hoe ontzettend moeilijk de game kan zijn. Ik schaam me er dan ook niet voor als ik zeg dat ik de tweede helft fijn op easy heb gespeeld.
Het slagveld
In de voorbereidende fase mag Miasma Chronicles dan wel behoorlijk ver verwijderd liggen van games als Wintermoor Tactics Club, Stella Glow of vele Warhammer-titels, maar eens gevechten beginnen is het een degelijke TRPG-ervaring die de meeste spelers van dit genre kunnen beleven zonder uitleg. Slagvelden worden getoond op een grid en elke beurt heb je twee action points om hier dingen op te doen. Dit kan een beperkt aantal vakjes bewegen zijn, je wapen herladen, dekking zoeken of vuren. Je hebt natuurlijk ook skills tot je beschikking, waaronder miasma skills die je gaandeweg vrijspeelt en variëren van het oproepen van een healer en het vuren van een tornado tot aan force lightning en teleportatie. Alles kost echter stroom van je handschoen, welke je alleen met consumables kunt opladen. Hierdoor zijn het krachten die ik persoonlijk maar zelden gebruikte tot aan de endgame.
Je kunt het jezelf makkelijker maken door niet als mij teveel te focussen op dit hoofdverhaal. Miasma Chronicles zit vol met sidecontent en hetgeen wat ik heb verkend, heeft me de nodige mooie gear of bergen XP opgeleverd. Dat is geen overbodige luxe en geeft je vaak ook meer achtergrondinformatie over de karakters in jouw team en de wereld waarin de game zich afspeelt. Zo moest ik bijvoorbeeld gniffelen toen ze het hadden over een ‘’dying house’’ waar de oude mensheid heen ging om het loodje te leggen, tenzij je een speciaal ticket had. Bleek dat men het had over een ziekenhuis en dat ticket je zorgverzekering was. Een leuke stoot onder de gordel voor wie bekend is met het excuus voor een zorgstelsel dat Uncle Sam voert. Zo is er meer te vinden wat de wereld de nodige charme geeft, al is zelfs dat helaas niet voldoende om de nare nasmaak van het enorm rommelige einde weg te wassen. Gelukkig is dat amper een half uur op jouw reis.
Conclusie:
Miasma Chronicles doet iets origineels met het TRPG-genre door je voor het gevecht al voorbereidingen te laten treffen en dat kan ik waarderen. Dat het pure noodzaak is door de rap oplopende moeilijkheidsgraad echter niet. Dit probleem zal allicht beter te overzien zijn als je meer optionele content meepakt, maar zelfs dan is het gevoel dat de game zwaar uit balans is enorm overheersend tot aan het rommelige einde. Speel de game dus fijn op easy, dan is het een stuk aangenamer.