Het resultaat hiervan is Mon-Yu: Defeat Monsters And Gain Strong Weapons And Armor. You May Be Defeated, But Don’t Give Up. Become Stronger. I Believe There Will Be A Day When The Heroes Defeat The Devil King., maar dat is wel een hele lange titel. Laten we het daarom maar gewoon Mon-Yu noemen.
Setup
In Mon-Yu wordt een vredig koninkrijk van de feeën op een dag aangevallen door de zeven Demon Kings. In de chaos van hun invasie slagen ze erin de schatten te stelen die ooit het land beschermden en daarmee de Dragon King’s Tower te veranderen in een door monsters overspoeld labyrinth. Daar het land in verval raakt zonder de schatten en feeën nu eenmaal geen vechters zijn, roept hun leider helden van de aarde naar zich toe met het verzoek om ze te redden.
Hoe die helden eruit zien, hoe ze vechten en hoe ze heten zijn dingen die je helemaal zelf mag bepalen. Voor je echt aan het spel begint, mag je uit een achttal klassen (warrior, knight, fighter, cleric, mage, gunslinger, samurai en ninja) een party van zes samenstellen, waarmee je de Dragon King’s Tower gaat tackelen. Hier zit een element van willekeur in, daar het aantal bonuspunten die je per karakter mag verdelen enorm uiteenlopen en vooral in het begin een wereld van verschil maken.
Want?
Ik zal er maar geen doekjes omheen winden: Mon-Yu is brutal. Al in het eerste gevecht werd ik alle kanten van het slagveld op geslagen en dit overleefde ik slechts ter nauwer nood. Een tutorial battle is doorgaans een eitje, maar de toon is hiermee duidelijk gezet. Niet geheel verrassend, daar dit dezelfde ontwikkelaar is als waar we titels als Demon Gaze en Stranger of Sword City aan te danken hebben. Toch zijn deze niet te vergelijken.
Eerdergenoemde titels waren uitdagend ja, maar wie het gevoel had dat die tegen een muur aanliep, had ten alle tijden de keuze om rustig te grinden om wat extra levels te vergaren en zo beter voorbereid te werk te kunnen gaan. Dat kun je hier vergeten. Niet enkel werkt de game dit op verschillende manieren tegen, maar keiharde level caps blokkeren volledig de weg.
Een voorbeeld: als ik je zeg dat de eerste dungeon monsters bevat rond level vijftien, waarvan er twee de eerste floor boss beschermen. Welk level denk je dat dat je moet zijn? Tien? Twaalf? Of gewoon matchen met vijftien? Ongeacht welke je koos, zit je ernaast. Vanaf level 4 wordt jouw groei op slot gezet en dat blijft zo tot je die baas verslaat en jouw level cap enkele levels hoger wordt (maar nog niet eens die vijftien aantikt).
De muur
Als je enige ervaring hebt met DRPG’s zal je je nu waarschijnlijk afvragen hoe je door zo’n dikke muur gaat breken. Het antwoord hierop is grinden, maar dan niet de levels. In plaats daarvan grind je skill points om je karakters iets beter uit te rusten en grind je hun equipment zodat het om de een of andere reden sterker wordt. Niet enkel is dat volstrekt onlogisch, maar het is ook een mechanic die de boel gigantisch oprekt. Equipment heeft zijn eigen cap en als je een nieuwe vloer bereikt, vind je betere uitrusting die je opnieuw moet gaan levelen. Dit maakt van Mon-Yu een waar grindfest, puur om het grindy te maken. En zelfs dat bemoeilijkt het!
Random encounters zijn een essentieel deel van de first-person dungeon crawler. Het houdt het verkennen spannend, daar je nooit weet wanneer je aan wordt gevallen, en maakt levelen daarmee iets aangenamer. In deze game staan vijanden altijd op dezelfde plek en respawnen ze enkel wanneer je de dungeon verlaat. Dus als je moet grinden, maak je een rondje om alle mobs op te vegen, waarna je de dungeon verlaat zodat ze respawnen. Iets wat je, met hoe langzaam alles levelen gaat, met grote regelmaat zal moeten doen. Of niet, want in de veertig uur dat ik met de game gestoeid heb, heb ik mij slechts zeer zelden vermaakt, waardoor ik het niemand kan aanbevelen.
Conclusie:
Ik heb absoluut geen problemen met moeilijke games; sterker nog, als ik ze niet hoef te reviewen speel ik ze met veel plezier. Maar Mon-Yu is niet moeilijk door uitdagende mechanics, een noodzaak voor strategie of omdat je moet doorzetten, het is moeilijk omdat het simpelweg zo opgezet is dat je jouw tijd aan het verspillen bent. Zelfs al is dit de enige game die je dit jaar gaat spelen, dan nog is het leven daar te kort voor.