Monster Menu: The Scavenger's Cookbook

Het antwoord zou ja moeten zijn wanneer je al brakend door je knieën zakt, maar in plaats daarvan ontwaak je in een kamp diep in de ruïnes die je eerder aan het verkennen was. Het is niet jouw kamp, noch lijkt het erop dat het recent gebruikt is. Het is echter een plek die je nog heel vaak gaat zien in Monster Menu.

Omnomnom

Het doel van deze game is om te ontsnappen uit deze ruïnes, waarvoor je honderd vloeren vol vijanden moet trotseren in één zitting. Denk aan mystery dungeons-titels, inclusief random events zoals een monster house en de noodzaak om je team gevoed en gehydrateerd te houden. Op elke vloer kom je willekeurige vijanden en voorwerpen tegen, welke niet zelden gebruikt kunnen worden als ingrediënten. Deze heb je nodig om tussen vloeren door eten te maken om je calorieën en vocht op pijl te houden en je HP te herstellen.

Als je een beetje als mij bent, zul je nu ongetwijfeld al een plan van aanpak in het hoofd hebben die je lang op de beginvloeren laat hangen om ingrediënten te hoarden, zodat je goed voorbereid de diepere vloeren kan verkennen. Helaas kun je dat vergeten. Even hangen blijven om dingen te vergaren en XP te verzamelen is geen gek idee, maar de balkjes die honger en dorst representeren dalen enorm snel, waardoor je niet te lang op één vloer kan blijven hangen. Sterker nog: dat heeft weinig zin, want ingrediënten bederven en dat doen ze veel sneller dan je lief is.

Het dutje na de maaltijd

Het idee hiervan is prima: een voortdurende wisselwerking tussen honger/dorst en veiligheid moeten je aansporen om risico’s af te wegen. Je zult hierbij natuurlijk fouten maken, maar daar leer je van voor de volgende pogingen. Er is echter één probleem: Monster Menu is amper boeiend genoeg voor één playthrough, laat staan meerdere.

Dit heeft voornamelijk te maken met de vloeren, die gewoon saai en leeg ogen. Je krijgt na elke tien vloeren een nieuwe biome voor je kiezen, maar ook daar heb je na één vloer wel alles gezien wat het te bieden heeft. Daar je met één biome al snel een uur bezig bent, wordt dat een heel saai schouwspel.

Combat is bovendien niet beter. De game oogt en speelt in de basis als een spin-off van Disgaea, maar dan zonder de charme, het verhaal of de diepgaande combat mechanics. Enkel de basale aanvallen en een handjevol skills houden je bezig en moeten je vermaken terwijl je dezelfde drie of vier soorten vijanden per biome omlegt. Daar gaat mij de honger wel van over.

All you must eat

De thematiek van deze review zal het reeds benadrukt hebben, maar alles in deze game draait om eten. Niet enkel om in leven te blijven, maar ook om buffs te geven die gedurende de run blijven hangen, vijanden te vergiftigen en skills te bemachtigen. Het is in essentie een best slim bedacht systeem, echter laat de game het vrijwel volledig na om je er iets over uit te leggen. In plaats daarvan krijg je een aantal basisrecepten en moet je voor de rest vooral gaan experimenteren. Niet iets wat je wil doen in een roguelike, waar één fout het verschil tussen leven en dood maakt.

Conclusie:

Buiten een interessant concept is er maar weinig goeds te melden over Monster Menu. De combat is niet prikkelend, de wereld saai en repetitief en de mechanics worden niet goed uitgelegd, waardoor ik zelfs na het voltooien van het spel niet het idee heb dat ik er echt grip op had. Als je een TRPG in deze visuele stijl wil, pak je beter Disgaea. Wil je graag flink survivalen, speel dan ARK of een soortgelijke game. En als je honger hebt, ga dan naar de keuken. Het kost meer moeite maar het is een stuk bevredigender dan de credits van deze titel zien.