De game waar ik op uitkwam, zal geen verrassing zijn; het is de recensie die je nu leest. Monster Tribe vertelt over de Ateyan, mythische wezens wiens krachten een verdord land tot leven brachten, zodat de mensheid erop kon ontstaan en floreren. De mensheid vereerde de Ateyan als goden voor deze giften, maar zoals we van ons soort gewend zijn, begonnen we het al snel vanzelfsprekend te vinden.
Op het randje van de afgrond
Dit speelt zich allemaal in het verre verleden af. Vandaag de dag zijn Ateyan weinig meer dan wezens van legende. De oude sages die de balans met de Ateyan waarborgden, zijn nog slechts een schim van zichzelf en zijn nu meer mediators geworden voor de verschillende belangen van de mensen die het eiland Akama hun thuis noemen. Zo ook onze hoofdpersoon, een jonge Sage die bij zijn inwijdingsceremonie ontdekt dat hij het zeldzame talent heeft om Ateyan te zien en ermee te communiceren. Dat is echter niet alles wat hij ontdekt.
Omdat de mens de balans ernstig heeft verstoord, staat Akama op het randje van de afgrond. Aardbevingen en instortingen zijn aan de orde van de dag, maar slechts de voorbode van wat gaat komen. Enkel door de natuur, de mens en de Ateyan weer op één lijn te krijgen kan dit scenario worden voorkomen.
Diggy diggy hole
Door een behulpzaam wezen, leer je dat de beste plek om te beginnen de zes torens van extreem sterke Ateyan zijn. En zo vertrek je na een korte tutorial en het verkrijgen van je eerste Ateyan vol goede moed richting je eerste objective…waar je de komende uren nog niet zult komen.
Monster Tribe pakt het verzamelen van wezens compleet anders aan dan andere games die ik in dit genre gewend ben. De Ateyan die je aanvallen kun je niet vangen, maar moet je verslaan. Met een beetje geluk laten ze dan grondstoffen achter. Dit kan bijvoorbeeld DNA zijn, een core of plantaardige materie, welke je moet combineren met hout en steen om je eigen Ateyan te bouwen bij daarvoor bedoelde altaars.
Als deze uitleg je plots doet denken aan games als ARK: Survival Evolved of Valheim, zit je er niet ver naast. In de uren die ik heb gespendeerd met Monster Tribe, was ik veel meer bezig met het omhakken van bomen, plukken van bessen, worstelen met de nogal nukkige controls en verbrijzelen van stenen dan met het krijgen van en vechten met Ateyan. Dat moet ook wel, want je hebt voortdurend grondstoffen nodig. Niet enkel om je team te versterken, maar ook om huizen te bouwen, bruggen te repareren en je tools beter te maken zodat je ook daadwerkelijk iets kunt doen. Het is het standaard survival-riedeltje en er is geen bal aan!
Grindfest
Wat je in survival games motiveert om te blijven sprokkelen, zijn de dingen die je kunt bouwen. In ARK had ik een kleine prehistorische boerderij gebouwd voor al mijn dieren, terwijl ik de meest imposante creaties heb mogen aanschouwen in Minecraft. Zoiets dergelijk vind je hier niet. Het is puur spul verzamelen om een checklist af te werken, opdat je weer verder kunt.
Dit gevoel bleef ook sterk overheersen in de main storyline. De eerste toren die ik bezocht, hield de deuren voor mij gesloten. De Ateyan die het zijn thuis noemt, wilde me pas doorlaten eens ik de grotendeels lege overworld had doorgezocht om twintig specifieke objecten te vinden. Een stuk of drie was een ding geweest, maar een twintigdelige fetch quest die bovendien een hoop gepuzzel en verzamelen vereist om te voltooien, voelt niet als goed game-design maar als bezigheidstherapie. Net als het survivalen dus.
Mijn god
Een creature collector draait natuurlijk om zijn wezens en zelfs met bovenstaande kritiek kun je hoop hebben voor de game. Noem Monster Tribe echter maar Sinbad, want die moet je laten varen. Niet enkel zijn de minder dan tachtig wezens die je kunt krijgen zo generiek als de pest, maar de ‘’tactische combat mechanics’’ waar mee gepronkt werd zijn bijna lachwekkend oppervlakkig.
Gevechten tussen Ateyan spelen zich af op een grid van drie bij vier. De linker zes vlakken zijn van jou en die aan de rechterzijde zijn van de tegenstanders. Waar jij staat, bepaalt welke vakken je kunt raken met je aanvallen. Ook kan een tegel een specifiek effect hebben, zowel positief als negatief. Leuk en aardig, maar daar elk monster elke beurt kan schuiven naast aanvallen heeft het nauwelijks meerwaarde. Je offert niets (zoals een beurt) om jezelf opnieuw te positioneren. Daarnaast voelen ook weer hier de controls erg stroef en ouderwets, waardoor ik regelmatig per abuis een leeg vak aanviel. Niet handig als je een gevecht snel wil afronden, maar ook nog tijdrovend gezien aanvallen MP kosten en je moet rusten om dit te herstellen. Het is een concept dat we recentelijk steeds vaker zien in games als deze, maar hoe het is hier gebalanceerd is, is zo bar miserabel dat ik denk dat ik een permanente pauze van Monster Tribe heb ingelast.
Conclusie:
Het schrijven van deze conclusie is allicht het moeilijkste deel van deze review. Want dat betekent ook dat ik een score aan de game moet hangen. Ik heb me nauwelijks vermaakt met alles wat Monster Tribe te bieden heeft, maar er is functioneel niets mis mee dus een diepe onvoldoende zou niet passen. Tegelijkertijd zijn de designs van de Ateyan matig, de gameplay langdradig en is de combat clunky, waardoor een voldoende ook niet goed voelt. Na lang beraad heb ik daarom besloten de gulden middenweg te pakken met een score die precies op het randje zit.