Toen Need for Speed: Hot Pursuit Remastered op onze aanvraaglijst voorbijkwam, heb ik even getwijfeld. Ja, het zou fijn zijn om eens een racegame te recenseren. Daarbij was het origineel in zijn tijd echt fantastisch. Maar aan de andere kant vroeg ik mij af of deze game het raceplezier wel echt kon overbrengen op de Switch en of het origineel geen onrecht aan werd gedaan. De race-markt is immers inmiddels veel verder geëvolueerd en kent genoeg alternatieven. Laat ik het zo stellen: ik ben enorm blij dat ik mijn naam heb ingevuld op dat lege plekje achter deze titel.
Er zijn weinig racegames waarbij het rempedaal zo weinig gebruikt hoeft te worden als in deze iteratie van de Need for Speed-franchise. Het gaat volledig om snelheid, het ontwijken van obstakels op de weg en je liefde voor de handrem. Wellicht dat de game daarom ook zo goed uit de verf kan komen op de Switch, toch een console die niet de beschikking heeft over analoge triggers. Dit houdt in dat je op Switch vol het gaspedaal intrapt, of je voet daar volledig vanaf haalt. Een tussenweg is niet mogelijk. Precies de twee standen waarin deze game floreert.
Gaspedaal
Net als in het origineel bestaat deze game uit een gesloten open wereld. Laat mij dit je uitleggen. Seacrest County, de plaats waar je avonturen zich afspelen, wordt in kaartvorm weergegeven. Op deze kaart worden de activiteiten middels lijstjes weergegeven. Een race open je vanuit die lijsten en brengen je rechtstreeks naar het parcours. Geen open wereld dus? Jawel, want ergens verscholen en onaangekondigd bevindt zich wel degelijk een freeride-modus. Deze voegt weinig toe, anders dan het testrijden van je bolides maar toont wel een aaneengesloten wereld waarin je de plaatsen uit de verschillende activiteiten herkent. Een wereld vol lange wegen, een kustlijn, een imposante dam en grote bossen waar asfalt doorheen is gelegd.
In de game liggen er twee carrières voor je klaar, één als racer en één als lid van de SCPD (Seacrest County Police Department). Aan beide kanten verdien je punten voor je vorderingen. Hiermee kan je weer snellere en betere wagens ontgrendelen. Hiervoor geldt doorgaans dat de laatst ontgrendelde wagen ook de beste keuze is. De game bevat veel wagens maar is niet gebouwd op je strategische inzicht als het aankomt op baan- en wagenkeuze. Snelheid telt. En met die snelheid zit het ook wel goed. Het is enorm knap om te zien dat er weinig veranderd hoeft te worden aan het origineel om deze nog steeds modern te laten aanvoelen. De game is en ademt in alles het over-de-top arcadegevoel uit. Meermaals heb ik verzucht dat ik nog even één race wilde rijden voor ik naar bed zou gaan. Nou vooruit, nog één. Het gevoel dat hoort bij het driftend door de bochten gaan klopt en de omgevingen daarbij doen wat ze moeten doen: je ooghoeken pleasen zonder visueel te afleidend te zijn.
Need for Speed: Hot Pursuit Remastered is in de kern volledig gelijk aan het origineel inclusief de destijds uitgebrachte downloadable content. Er zijn meer voorwerpen toegevoegd aan de zijpaden, gebouwen zijn verbeterd en het geheel is voldoende opgepoetst zodat het visueel nog prima te verteren is. Er ontbreken grote verbeteringen waardoor deze editie niet veel meerwaarde biedt op de klassieker uit 2010. Een klassieker met hoofdletter K, want ik kan zo geen game opnoemen die het kat-en-muis spel tussen agent en racer beter heeft uitgevoerd dan Hot Pursuit.
Gadgets
Ongeacht aan welke zijde je start (racer of agent) krijg je doorgaans de beschikking over enkele gadgets/mogelijkheden die je tijdens de race kan inzetten. Als racer kan je politiesystemen jammen, een spijkerstrip achter je laten droppen en een elektromagnetische puls richting je concurrent of agent sturen. Aan de zijde van de agent beschik je naast diezelfde spijkerstrip en EMP ook over de mogelijkheid om een wegversperring op te roepen of een helikopter aan je zijde te krijgen. Dit zorgt ervoor dat, wie je ook bent, je voorbereid moet zijn op obstakels die de andere zijde op kan roepen. Een concept wat samen met de levensbalk van je bolide veel spanning op kan leveren en races kan optillen tot spektakelstukken van plusminus vijf minuten.
Dit is nog niet alles. Ook in deze versie is autolog weer inbegrepen. Door je EA-account te koppelen aan je Nintendo Account (mocht je deze net als ik op de Switch spelen) kun je te allen tijde zien hoe jij presteert ten opzichte van je vrienden. Daarnaast biedt de game cross-platform multiplayer aan met verschillende modi. Hierdoor ben je snel op weg. Het jammerlijke is wel dat in de multiplayer-sessies die ik speelde, matchmaking ontbrak. Hierdoor eindigde ik regelmatig in de achterzijde van de rankings, terwijl ik in de singleplayer toch echt wel het idee kreeg dat ik het spel enigszins in de vingers had. Dit neemt niet weg dat de multiplayer een aangenaam verzet is en wellicht voor sommigen zelfs de modus waar ze het meeste tijd zullen doorbrengen.
Elastiek
De grootste verademing van de online-component is dat de multiplayer de plek is waar rubberbanding geen rol speelt. Het principe dat de AI jou altijd weet bij te benen, hoe goed je als speler ook bent, is een kleine ergernis in de singleplayer. Een aanzienlijke voorsprong opbouwen waardoor je jezelf in de laatste meters een fout kan veroorloven zit er niet in. Bij een vergissing of een crash wordt je regelmatig direct ingehaald door je tegenstanders. Positief puntje daarbij is wel dat het principe ook andersom werkt. Door de laatste kilometer foutloos te rijden, lukt het vaak om nog wat plekken op de lijst te stijgen.
Het echte hoogtepunt van deze game zijn wat mij betreft de evenementen waarbij je als agent een race moet beëindigen. De snelheid mengt zich hier met brute actie als je één voor één de bestuurders van de weg afbeukt of laat verongelukken door het tijdig uitwerpen van je spijkerstrips. De scènes die gerenderd worden op zo’n moment zijn de handtekening van Criterion en de dikste knipoog die Burnout-fans zich kunnen wensen. Deze crash-scènes zitten door het hele spel maar weten tijdens deze takedowns het adrenalinegevoel maximaal te laten stijgen. Iets wat Burnout Paradise in zijn remaster minder voor elkaar kreeg.
Conclusie
Ja, ik ben zeer enthousiast over Need for Speed Hot Pursuit: Remastered. De snelheid, actie en crashes voelen nog heel eigentijds aan. Dit neemt niet weg dat de game op veel andere vlakken inmiddels is ingehaald. Aangezien de Switch niet veel concurrentie heeft op dit vlak, kan ik dit spel voor dat platform ten zeerste aanraden. Voor de overige platformen mag je gerust een halve punt aftrekken van mijn eindoordeel.