Voortborduren op een succesvolle formule is iets wat niet veel ontwikkelaars onbekend is. Denk aan games als Far Cry, Grand Theft Auto en Assassin’s Creed. Iets dat goed is, heeft misschien ook niet altijd grote veranderingen nodig. Uiteraard moeten er subtiele aanpassingen worden gedaan om de game weer wat aantrekkelijker te maken, maar het wiel hoeft niet telkens opnieuw uitgevonden te worden. Ontwikkelaar Level-5 is het daar duidelijk niet mee eens en gooide het voor Ni Nu Kuni 2: Revenant Kingdom lekker over een andere boeg.
Het is alweer vijf jaar geleden dat Ni No Kuni: Wrath of the White Witch vanuit het niets vele harten wist te veroveren. De JRPG wist wegens het audiovisuele spektakel en de pokémon-achtige ‘familiars’ hoge ogen te gooien, iets wat niet veel mensen van tevoren hadden zien aankomen. Met de verzamelde faam was het natuurlijk makkelijk te verwachten dat Ni No Kuni 2: Revenant Kingdom hetzelfde kunstje zou doen, maar zoals de inleiding al vertelde gaat die vlieger niet op. De schattige familiars werden zonder pardon aan de kant geschoven en turn-based combat werd de das om gedaan. Tijd voor een hele frisse wind.
Geen Oliver, maar Evan de adellijke
Waar in het eerste deel Oliver nog de lakens uitdeelde, is het nu aan Evan Pettiwhisker om de wereld van het kwaad te bevrijden. Evan heeft blauw bloed door de aderen stromen, maar zijn vader wordt vermoord en zijn koninkrijk ontnomen. Daarom besluit Evan met Roland (een president die van de ‘echte’ wereld naar Ding Dong Dell wordt geteleporteerd) een eigen koninkrijk te stichten. Dit koninkrijk heeft inwoners nodig en moet onderhouden worden. Hierin vind je één van de nieuwe features van Ni No Kuni terug. Er komen namelijk wat managementvaardigheden kijken bij het runnen van een koninkrijk. Wat moeten gebouwen ontwikkelen en produceren? En wie past het beste bij welke baan? Je struint de wereld af naar waardige bewoners die bepaalde kwaliteiten hebben, zoals het ontwikkelen van spreuken en het koken van de meest verrukkelijke gerechten. Deze overtuig je middels side-quests om naar jouw koninkrijk af te reizen om daar de rest van hun dagen te slijten. Het opbouwen van het koninkrijk is geen diepgaande bedoening, maar wel leuk om af en toe mee te rommelen.
Naast het afstruinen van de wereld op zoek naar inwoners, is er ook gedacht aan compagnons in gevechten. De familiars mogen dan niet meer van de partij zijn, maar de zogeheten ‘Higgledies’ doen daarmee hun intrede. Deze kleurrijke wezentjes ondersteunen je tijdens gevechten en kunnen, eenmaal goed ontwikkelt, zeker een bijdrage leveren in jouw gevechten. De charme van de familiars wordt echter niet geëvenaard, omdat het de wezentjes iets aan karakter ontbreekt. Wat dat betreft is het jammer dat de familiars niet meer terug te zien zijn. 
Real-time gevechten: een vloek of een zege?
Zoals gezegd strijd je samen met de Higgledies en twee reisgenoten tegen al het gespuis dat je op de wereldkaart tegenkomt. Bij grote afstanden schakelt de game over naar een wereldkaart waar je wezens op ziet rondlopen. Eenmaal in contact gekomen schakelt de game weer door naar een dome waarin je het gevecht voltooid. In sommige gebieden zie je de vijanden direct lopen en wordt er niet geschakeld naar een gevechtsscène.
De eerste uren van de game gaan alle gevechten je zeer gemakkelijk af. Wezens die meer dan tien levels hoger zijn moet je niet aanvallen, want de game geeft geen enkele kans om dat te winnen. Je doet simpelweg te weinig schade aan daarvoor. Gevechten met vijanden van jouw niveau zijn een peulenschil en voorbij voordat je ‘u’ kunt zeggen. Dit blijft nagenoeg de gehele game standhouden, wat wel iets van de spanning wegneemt. Zonde, want het eerste deel had geen last van dit mankement. Of dat een offer is van het switchen naar een real-time gevechtssysteem is niet met zekerheid te zeggen, maar er zou een verband mee kunnen zijn.
Audiovisueel? Top! Meeslepend? Nee!
Wie de trailers al heeft gezien of Ni Nu Kuni II: Revenant Kingdom opstart, kan betovert raken door het audiovisuele spektakel. Het ziet er allemaal haarscherp en kleurrijk uit, wat erg uitnodigend overkomt. Je bent benieuwd wat voor nieuwe locaties er in de wereld te ontdekken zijn en wilt op onderzoek uitgaan. Er zou echter ook een motivatie moeten zijn omwille van de verhaallijn. Die motivatie is helaas gebrekkig. Dit heeft met name te maken met het feit dat (naar onze schatting) meer dan 80% van de dialogen niet is ingesproken. Het continu lezen van teksten houd je wel op de hoogte van het hoe en wat, maar het slurpt je niet op om je vervolgens nooit meer los te laten. Het gekuch, gekreun of gelach van het personage tijdens het lezen van een dialoog is niet voldoende, mede omdat je na een paar uur die geluidjes wel kent en behoefte hebt aan een stem die je aan de personages kunt koppelen. Natuurlijk is het inspreken van een JRPG veel werk en komt het in het genre weinig voor, maar het had de game zeker goed gedaan.
Conclusie
Ni No Kuni II: Revenant Kingdom had te kampen met hoge verwachtingen door het uitstekende eerste deel, en lijkt daar door designkeuzes niet aan te kunnen voldoen. Het inruilen van het turn-based gevechtssyteem en de familiairs roepen bij ons de nodige vraagtekens op, waarbij ook het ontbreken van voice-over werk de game niet ten goede komt. Daartegenover staat wel een (qua gameplay) diepgaand en audiovisueel spektakel dat je minstens tussen de dertig en veertig uur zal vermaken. Ni No Kuni II: Revenant Kingdom gaat de boeken in als een vermakelijk vervolg, maar niet een mijlpaal in het JRPG-genre.