Dat ik een game met een titel als deze recenseer, mag überhaupt al bijzonder worden genoemd. Ik heb immers recent nog meermaals geschreven over dat erotische videogames met dwang en marteling erin niet in mijn straatje passen. Dat dit in een game genaamd Nightmare x Onmyoji zou gaan zitten, was echter een inkoppertje. De reden dat ik de game toch onder handen heb genomen, is simpel: Eternal Torment. Deze dark fantasy-titel past in hetzelfde straatje en liet me diep verontrust achter toen ik het speelde. Tegelijkertijd was het echter ook een memorabele ervaring, bij gebrek aan een beter woord. En mij werd verzekerd dat deze game hetzelfde zou kunnen doen.
Those bastards lied to me
In zekere zin hebben ze gelijk gekregen. Paradox of Forbiddance liet mij inderdaad ontdaan achter, maar niet op dezelfde wijze als dat Eternal Torment dat deed. Hier kwam na de credits geen mengeling van verontrusting en walging, die me deed nadenken hoe ziek de menselijke geest kan zijn. Hier kwam na de credits een gevoel van leegte, net zoals het gapende passieloze gat dat deze game is.
Dit begint al bij het verhaal, als je het zo al kan noemen. Het is een tien minuten durende introductie van de karakters voordat seksscène na seksscène ermee aan elkaar wordt gebonden door middel van een rode draad die zo dun is, dat het aan een vishengel bevestigd kan worden. Een drietal meisjes wordt gevangen genomen door een cult, die ze gebruikt als fokmachines voor demonen. Dit biedt ruimte aan een enorm scala aan vreemde taferelen, vooral als Japanese monsters om de hoek komen kijken. Maar wat volgt is zes uur aan gang rape na gang rape, af en toe afgewisseld door een gang rape van demonen, een zwangere buik of nymph play.
Echo…cho…ho
Ik ben overduidelijk niet het publiek voor dergelijke kinks en kwam naar Nightmare x Onmyoji: Paradox of Forbiddance om een goed verhaal te beleven. Maar in alle eerlijkheid? Zelfs al is dit wel jouw ding op papier, dan nog kan ik me niet voorstellen dat het je in de praktijk iets zal doen. Als je de eerste naaktscène van het spel hebt gezien, heb je namelijk eigenlijk alles wel gezien. Er zit wat variatie in de scènes, maar dit komt vooral doordat ze in verschillende posities worden vastgebonden. Fysiek zijn de dames identiek onder de nek en de scènes zelf volgen steeds hetzelfde verloop. Hierdoor werd de game na het eerste uur al een enorme eenheidsworst, geprepareerd door een slager zonder passie.
Dit gebrek aan enige moeite voel je overigens in de hele game. Art is vaak matig – vrijwel alle mannen ogen hetzelfde en zelfs demonen zijn identiek op een blauwe huidskleur na –, de voice acting herhaalt voice lines, geluidseffecten zijn bizar slecht en animaties ogen niet beter als wat we jaren geleden zagen in Flash games. Op de webshop van MangaGamer, die tevens optreedt als uitgever, wordt de game verkocht voor $29.99, maar als ik het vergelijk met de andere eroge die ik door de jaren heen gerecenseerd heb, hoort het eerder thuis in het segment tot maximaal € 15,-. En zelfs dan is het op zijn best een middenmoter.
Conclusie:
Een product gemaakt zonder passie, zonder een originele pixel in het geheel en die niet weet te ontroeren, opwinden of verontrusten. Dat is Nightmare x Onmyoji: Paradox of Forbiddance in een notendop. Er is werkelijk niets aan de game wat op enig moment aanspreekt en zowel de lengte als de kwaliteit van de titel liggen niet in lijn met het prijssegment, waardoor diens gebreken enkel benadrukt worden.