De eerste Ninja Gaiden, die enkele jaren terug ontwikkeld werd door Team Ninja onder leiding van Itagaki, stond vooral bekend om zijn moeilijkheidsgraad. Games schenen steeds makkelijker te worden en de echte hardcore-gamer prees Ninja Gaiden de hemel in omdat hij even moeilijk, of misschien wel moeilijker, was dan de eerste generatie spellen. Het tweede deel heeft nu dus de zware taak om zijn voorganger te overtreffen, en het is maar de vraag of dat gelukt is. De game kun je namelijk onderverdelen in twee stukken: de harde feiten en de wispelturige mening.
Laten we met de feiten beginnen, want die staan in ieder geval vast. In de game speel je wederom met de ninja Ryu Hayabusa. Het is de bedoeling dat je met hem de wereld van de ondergang redt en ondertussen ook eventjes jouw clan wreekt. Zoals je wel ziet is dit niet het meest diepgaande verhaal, maar het dient dan ook slechts als drijfveer om van de ene naar de andere locatie te gaan, ondertussen alles en iedereen afslachtend. Dat was uiteraard ook de kracht van het eerste deel, dus heel veel problemen heb ik er niet mee, hoewel het best meeslepend had kúnnen worden. Aan de andere kant: nu word je niet afgeleid door emoties en kun je onnadenkend een dodelijke furie loslaten op jouw vijanden.
Hoewel, zonder na te denken kom je waarschijnlijk niet erg ver in de game. Door simpelweg te gaan ‘button bashen’ sterft Ryu al snel een wisse dood en zul je het in het vervolg anders aanpakken. Zo zul je regelmatig moeten verdedigen, rondhuppelen om aanvallen te ontwijken en het belangrijkste: combo’s maken. Naarmate je verder in de game komt, zal Ryu meerdere combo’s leren. Wanneer je na enkele uren getraind bent, vlieg je als een echte ninja tussen je vijanden door, her en der aanvallend en als dan alle vijanden op de grond in een plas bloed liggen, dan kun je trots op jezelf zijn. Overigens is dit in het tweede deel nog net wat vetter gemaakt dan in het eerste; tijdens de gevechten kun je ledematen van jouw vijanden afhakken. Hierna blijven ze echter nog wel gewoon aanvallen totdat jij met een druk op de knop een gruwelijke ‘finishing move’ uitvoert.
Eerlijk is eerlijk: het vecht-systeem werkt gewoon ontzettend goed. Het is uitgebreid met vele combo’s en verscheidene wapens. Daarom is het des te meer jammer dat er enkele technische foutjes in de game zitten. De grootste daarvan is de camera, deze is in sommige situaties zo hinderlijk dat je erdoor het loodje zult leggen. Deel één kampte ook al met dit probleem en het is dan ook dom (of is het onkunde?) van de ontwikkelaar om er niets aan te veranderen. Verder heeft de game af en toe last van frame drops als er teveel vijanden tegelijk op het scherm komen, iets wat eigenlijk niet meer bij deze tijd hoort. Dat geldt ook voor laadtijden midden in een gevecht en de vele onzichtbare muren in de game, waardoor het allemaal wat lineair aanvoelt. Daarbij is het visueel gezien nog niet eens zo denderend, maar mijn punt is wel duidelijk: technisch gezien is het gewoon niet erg goed uitgevoerd.
Dan komen we nu bij het tweede deel van de game, namelijk die van de mening. Het moet gezegd worden: deze game is niet geschikt voor ieder type gamer. Voor Ninja Gaiden II moet je simpelweg volhardend zijn en een beetje tegen frustratie kunnen, want zoals vermeld heeft de game een hoge moeilijkheidsgraad. Daarbij wil het ook nog wel eens voorkomen dat het niet “eerlijk moeilijk” is, maar meer “flauw moeilijk”. Bij eerlijk moeilijk heb je gewoon jouw vaardigheden nodig om het van een vijand te winnen, daar heb ik geen problemen mee, je haalt er dan ook veel voldoening uit als je die ene lastige eindbaas hebt weten te verslaan. Maar met flauw moeilijk heb ik wel problemen: wanneer ik bijvoorbeeld om het hoekje loop, waar de camera niet kan kijken, en ik word opeens aangevallen van drie kanten, dan is dat simpelweg frustrerend, vooral omdat ik er niets aan kunt doen. Dit is slechts een klein voorbeeldje met weinig nare gevolgen, maar als je dan na tig keer proberen een eindbaas verslagen hebt en dán overkomt je zoiets. Gruwelijk.
Conclusie
Technisch gezien is dit niet een al te beste game om te spelen; het kent frame drops, laadtijden midden in gevechten, veel onzichtbare muren en een bij vlagen vreselijke camera. Gelukkig houdt de ijzersterke gameplay de titel omhoog, maar feit blijft dat hij minder is dan hij had kunnen zijn. Daarbij komt nog dat je een echte doorzetter moet zijn wil je van deze game genieten door de hoge moeilijkheidsgraad. Ik heb er persoonlijk absoluut geen plezier aan gehad, wat gedeeltelijk komt door het steeds opnieuw moeten doen van eindbazen, en gedeeltelijk door het flauw moeilijke gedeelte. Toch is dit voor de echte hardcore-gamers een aanrader; je kúnt erg veel voldoening halen uit het voltooien van zon game.