Als het op vervolgen aankomt, is OT2 namelijk meer Final Fantasy dan Kingdom Hearts. Daarmee bedoel ik te zeggen dat hetgeen wat de serie met elkaar verbindt niet de gebeurtenissen zijn, maar de thematiek en de mechanics. Net als de originele Octopath Traveler beleef je in dit deel acht verhalen dwars door elkaar heen nadat je kiest met welke van de karakters jouw avontuur begint. Verhalenderwijs mis je niets door deze keuze, daar je de eerste hoofdstukken van de andere zeven karakters, welke hun motivaties toelichten, optioneel alsnog kunt spelen. De enige impact die jouw startpunt heeft, is welk karakter je permanent verankert in jouw party. Dus denk daar goed over na, want dat kan combat stukken lastiger maken, voornamelijk in het begin.
Waarom in het begin?
De reden dat deze impact gaandeweg verkleind wordt, is dat Octopath Traveler II teruggrijpt naar welbekende systemen om jouw karakters vorm te geven. Denk hierbij aan secundaire Job Classes die de inherente skills van jouw party complementeren en welke je kunt combineren met hun originele klasse. Zo kun je bijvoorbeeld de Knight laten healen of de Dancer gevaarlijk maken met een staf. De mogelijkheden zijn talloos en ermee experimenteren is een belangrijk deel van de ervaring. Tegelijkertijd is het ook een goede manier om het grootste nadeel van het spel het hoofd te bieden: de grind.
Wat Octopath Traveler goed doet, is dat het elke upgrade substantieel laat voelen. Een level-up of beter wapen voelt in veel RPG’s als tegen een betonnen muur aanslaan met een gummyknuppel in plaats van een opblaasknuppel. Het is feitelijk beter, maar het merkbare verschil is verwaarloosbaar. Niet hier. Als je in level stijgt of nieuwe uitrusting koopt, merkt je direct dat dit impact heeft. Enerzijds is dit positief, daar het enorm motiveert om net dat stapje extra te zetten. De andere kant is echter dat een paar levels lager zijn dan wordt aanbevolen voor een gebied je effectief buitenspel zet tot je de nodige uren investeert in het verbeteren van jouw groepje flierefluiters.
Heb jij enorm veel tijd gestoken in games als DragonQuest VII of Bravely Default om de perfecte build te maken? Dan is dit vermoedelijk geen enkel obstakel voor jouw game-plezier. Maar de meer modern ingestelde gamer die niet in een zen mindset komt van XP farmen, zal hoogstwaarschijnlijk al snel het gevoel hebben dat die tegen een muur oploopt die progressie in het verhaal afbakent. Dat is jammer, want met acht ontzettend uiteenlopende verhaallijnen wil je vooral zien wat er verder gebeurt.
Achillespees
Wat de grind iets dragelijker maakt, is dat de combat meer is dan het om de beurt elkaar prikken met een spits stuk ijzer waar veel oude JRPG’s op neerkomen. Dit is wel een deel, maar de focus ligt op het uitbuiten van zwakke plekken. Net als in de eerste game kun je vijanden breken door ze te raken met hetgeen waar ze slecht tegen zijn. Hierdoor raken ze uit hun doen en missen ze beurten. Bovendien worden ze extra kwetsbaar, wat dit het ideale moment maakt om boostpoints in te zetten.
BP is een mechanic waarbij je gaandeweg punten bij elkaar sprokkelt, welke je kunt inzetten om een skill te versterken of extra klappen uit te mogen delen. Zie het als peper in de reet van jouw party, precies op het moment dat ze even vaart moeten maken om een lastig gevecht tot een goed eind te brengen. En geloof me maar als ik zeg dat je er daarvan een hoop zult hebben, zelfs als je de aanbevolen levels volgt. Net als zijn voorganger is dit een behoorlijk uitdagend avontuur.
Over die voorganger
Het constant vergelijken van Octopath Traveler II met zijn oudere broer, is een zeer bewuste keuze. Doorgaans probeer je dit als reviewer waar mogelijk te voorkomen, daar er geen garantie is dat jij als lezer die voorganger hebt gespeeld. In dit specifieke geval maakt dat echter geen hol uit. In de inleiding stelde ik vragen over wat een vervolg een vervolg maakt en als jij vindt dat het antwoord op de eerste twee vragen ‘’ja’’ moet zijn, dan is Octopath Traveler II misschien niet voor jou. Het staat volledig los van het eerste deel en speelt nagenoeg identiek. De screenshots in deze review zullen bovendien reeds duidelijk hebben gemaakt dat ook grafisch weinig is veranderd. Het tweede pad van acht wegen is dan ook vooral meer van de eerste Octopath Traveler voor zij die vonden dat dat naar meer smaakte. En dan is een simpele twee misschien ook gewoon wel voldoende.
Conclusie:
Als je na het beleven van de Octopath Traveler graag meer van dat wil beleven, is het kopen van dit vervolg een inkoppertje. Want dat is wat het feitelijk is: meer Octopath. Dezelfde diepgaande mechanics, dezelfde onvergefelijke combat en hetzelfde idee met acht verhalen die door elkaar lopen. En helaas ook dezelfde grind waar het eerste deel onder te lijden had.