Hoe zou het zijn als je de toekomst kon zien? Als je kon handelen met voorkennis, om zo je eigen geluk te waarborgen of verschrikkelijke gebeurtenissen af te wenden? Wat als je precies wist welke gevolg elk van jouw keuzes zou hebben? Spearhead Games verkende het antwoord op deze vragen al eens met een game genaamd Stories: The Path of Destinies; een spel dat ondergetekende twee jaar geleden met een mooi cijfer beloonde. En met Omensight probeert men dat nog even dunnetjes over te doen.
In Omensight is de bevolking van Urralia verweven in een grootschalige oorlog. De vogels-, hond- en katstammen hebben zich verenigd tot het Pygerian Empire en zijn begonnen aan een opmars om het volledige land onder hun controle te krijgen, een missie waar ze bijna in geslaagd zijn wanneer ons verhaal begint. Enkel Rodentia, het koninkrijk der knaagdieren, en de beren verzetten zich nog tegen hun indringers, maar worden steeds verder teruggedrongen, waardoor hun thuis in een bloedbad dreigt te veranderen. Maar wat ze niet weten is dat ze een nog veel erger lot beschoren is.
Het kwaad zelve
De oorlog tussen Rodentia en Pygeria is niet de eerste ramp die Urralia tot aan de rand van de afgrond drijft. Lang voor ons verhaal begint, dreigde het land prooi te vallen aan Voden, een gigantische slang die rechtstreeks uit de hel leek te komen. Na een lang gevecht kon het wezen een halt toe worden geroepen en worden opgesloten in een magische gevangenis, die sindsdien in stand werd gehouden door de Godless Priestess. In de chaos van de oorlog bracht iemand haar echter om het leven en nu dreigt Voden het land wederom in een vlammenzee te veranderen. Maar niet alle hoop is verloren.
Legendes van Urralia vertellen dat wanneer de wereld in gevaar is, de Harbinger verschijnt. Dit mythische wezen is een soort laatste verdedigingslinie en probeert de destructie van de wereld koste wat het kost af te wenden. Ik laat je drie keer raden als wie jij mag spelen…
Opnieuw!
Als de Harbinger sla je de handen in elkaar met een krachtige heks om het mysterie van de Godless Priestess haar dood op te lossen en de wederopstanding van Voden te voorkomen. Door je te verbinden met de zielen van prominente figuren, kan je terug in de tijd reizen om aan hun zijde informatie te verzamelen. Hierbij heb je keuze uit generaal Draga en keizer Indrink van het Pygerian Empire en Rodentia-leider Ratika en beer Ludomir. Die laten echter niet alles vallen om je bij te staan in je zoektocht naar de waarheid. Althans, niet direct.
Door telkens opnieuw de dag voor Vodens terugkomst te herleven, krijg je een alsmaar beter beeld van wat zich allemaal heeft afgespeeld en kom je tot belangrijke inzichten, die de vorm van visioenen aannemen. Deze visioenen kun je delen, maar enkel met zij wiens ziel je aan de jouwe hebt verbonden. Zo lok je andere reacties uit en kun je het verloop van je dag met een karakter beïnvloeden om de informatie die je nodig hebt boven water te halen. Hiernaast moet je ook nog zo keuzes maken, die soms een enorm verschil kunnen maken. Je zult die ene dag dus heel vaak moeten gaan beleven.
En opnieuw!
Het probleem bij een opzet als deze, is dat de game al snel repetitief wordt. Spearhead Games heeft gelukkig het nodige gedaan om dit tegen te gaan. Zo kun je eerder gespeelde delen van een dag overslaan, duurt een dag vaak slechts een kwartier en zijn de magere vier stages voorzien van meerdere paden die je enkel ziet als je bepaalde keuzes maakt. Op die manier kan die tempel die je voor de vierde keer bezoekt toch weer iets nieuws herbergen bij je vijfde trip. Verder wordt de tegenstand die je tegenkomt elke keer verder opgeschroefd en ontgrendel je gaandeweg nieuwe krachten die je toegang geven tot nieuwe gebieden. Het been-there-done-that-gevoel wordt er niet mee goedgemaakt, maar het biedt tenminste wat tegenwicht dat het verhaal niet weet te leveren.
Als het doel maar interessant genoeg is, kan je immers heel wat narigheid tijdens je reis slikken. Een paar herhalende levels zijn dan de minste van je problemen. Omensights vertelsel is echter niet zó goed, mede dankzij de behoorlijk zwakke voice acting van met name Ratika en de generieke soldaten. Het heeft enkele leuke momenten, dat zeker, maar dit pakweg vijf uur lange verhaal kan niet opboksen tegen vele andere games in zijn genre of zelfs zijn eigen spirituele voorganger. En dat terwijl het dat zo overduidelijk probeert te zijn.
Niet enkel de themathiek, de wereld en de mechanieken van Omensight doen namelijk denken aan Stories, maar ook het combat-systeem kan hooguit een variatie erop worden genoemd. Je vecht met een zwaard, waarmee je met een beweging van de analoge stick van vijand naar vijand vliegt, terwijl je op precies het juiste moment probeert te ontwijken om slow-motion te activeren. Verder heb je een grapple-aanval, een ranged aanval en kun je tijd heel even stilzetten om op adem te komen. Je hebt dus een heel uitgebreid arsenaal tot je beschikking, wat in theorie van gevechten spectaculaire aangelegenheden zou moeten maken. Zoals je wel voelt aankomen is het dat echter niet. De Harbinger voelt log aan en reageert lang niet zo rap als dat je zou willen. Stroperig is misschien nog wel de beste manier om het soms te beschrijven, al volstaat zelfs dit niet wanneer de game weer eens een spectaculaire duik in de framerate laat zien. En hoewel Omensight niet lelijk is, is het toch echt niet indrukwekkend genoeg – op wat voor gebied dan ook – om daarmee weg te komen. Ik snap daarom ook niet waarom het spel desondanks langere laadtijden heeft dan menig open-wereld avontuur. Wat ik echter wel weet, is dat je geen voorspellende gave nodig hebt om te zien waarom het spel een enigszins teleurstellend cijfer krijgt.
Conclusie
Voor iemand als ik, die Stores: The Path of Destinies volledig heeft uitgespeeld, voelt Omensight als een vreemd soort déjà vu. De mechanieken, manier waarop het verhaal zich ontvouwt, de karakters en de combat doen allen denken aan de eerdere creatie van Spearhead Games, maar laten vooral zien dat de ontwikkelaar beter kan dan dit. Het verhaal heeft slechts enkele leuke momenten, maar is over het algemeen vrij mediocré, terwijl de stroperige gevechten, frameratedrops en repetitiviteit het geheel naar onder halen. Je doet er dan ook beter aan om Omensights grotere broer in huis te halen.