Toen One Piece: World Seeker werd aangekondigd, liep mijn gamershartje over van vreugde. Niet enkel draag ik de serie van Eiichiro Oda een ontzettend warm hart toe, maar de manier waarop je in de trailers door de wereld kon bewegen deed sterk denken aan Koei Tecmo’s Attack on Titan 2, welke ik ervoor adoreer. Ik kon dan ook niet wachten om eindelijk met World Seeker aan de slag te mogen.
Voor eenieder die overweegt om World Seeker op te pakken omdat het er leuk uit ziet, maar niet bekend is met de originele anime en / of manga; niet doen! De game begint op een punt in de serie waarop we al honderden afleveringen en / of hoofdstukken achter de rug hebben en gaat er vanuit dat diens speler een trouwe fan is die het op de voet volgt. En dat type speler wilt ongetwijfeld weten waar het originele verhaal van World Seeker ergens in de tijdlijn staat. Helaas lopen we daar echter al tegen het eerste probleem van het spel aan. De game heeft namelijk serieuze continuïteitsproblemen.
Hoe? Wie? Wat?
Wanneer we de opening cinematic van World Seeker bekijken, ontdekken we dat de crew van Monkey D. Luffy zich bevindt op Jail Island om een grote schat te stelen. Helaas blijkt dit echter een val en dus zetten ze het op een lopen. Tijdens deze gebeurtenissen leren we dat Trafalgar D. Water Law zich aan boord van het schip van de Straw Hats bevindt. Dit zou betekenen dat het spel zich zou moeten afspelen tussen Punk Hazard en Zunisha. Dat is echter niet mogelijk, daar op dit punt in het verhaal Luffy’s crew zich heeft opgesplitst na het arriveren op Dressrosa. En dat terwijl, zoals je al zag aankomen, het hele team in deze game vertegenwoordigd is. Natuurlijk kan het spel zich dan wel afspelen vóór Dressrosa, maar dan had ook Ceasar Clown aan boord moet zijn, iets wat niet het geval is.
Een andere mogelijkheid is dat World Seeker enigszins voorbarig is en zich afspeelt na de gebeurtenissen van de huidige arc in de manga (daar de anime populairder is zal ik niets vertellen over gebeurtenissen die komen na de laatste aflevering die is vertaald). Maar ook dat wordt onderuitgehaald. Want hoewel dit logisch zou lijken, daar Luffy bekend is met de Vinsmoke-familie, heeft hij nog steeds een bounty van 500.000.000 Beli, een cijfer dat na de gebeurtenissen op Whole Cake Island enorm gestegen is.
Problemen in de continuïteit zijn natuurlijk niets nieuws bij licentiegames. Maar bij een serie als One Piece, waarbij de fanbase alles analyseert om de hints van Oda op te vangen, is het behoorlijk problematisch als de game letterlijk bol staat van dergelijke fouten, vooral als diezelfde Oda rechtstreeks betrokken was bij het verhaal. Het toont immers dat de makers niet goed begrijpen wat hun publiek wilt. En dat bewijst ook de gameplay.
Sneaky?
Een van de eerste dingen die One Piece: World Seeker je leert is hoe je als Luffy moet sluipen om stilletjes de vijand uit te schakelen. Bij elke serieuze One Piece-fan zullen nu direct de alarmbellen gaan rinkelen. Luffy is roekeloos, impulsief en kan zich zelden aan plannen houden. Stilletjes en methodisch te werk gaan past dan ook totaal niet bij het karakter zoals die al sinds de negentiger jaren wordt neergezet. Hij is zo omdat hij enerzijds behoorlijk dom is, maar vooral ook omdat hij de kracht heeft om deze persoonlijkheid te matchen. Dat zou je echter niet zeggen als je dit spel speelt.
Luffy is verre van de sterkste piraat in de New World, maar hij is desondanks een powerhouse die normale mariniers met bosjes tegelijk uitschakelt. Ook die vlieger gaat nu niet op. Luffy kan moeiteloos worden uitgeschakeld door vrijwel elke marinier, zelfs als ze hamers gebruiken (iets waar hij als rubberman ongevoelig voor is) of schieten op hem met vuurwapens. De game gooit het op sea stone-kogels, terwijl dit herhaaldelijk is neergezet als een zeer zeldzaam mineraal, maar zelfs dan zijn er problemen. Want zelfs in Gear Second of zelfs Gear Third mét Haki-versterking, heb je op de reguliere moeilijkheidsgraad minimaal drie aanvallen nodig om zelfs de laagst rankende soldaten te verslaan. Dit is niet geloofwaardig binnen dit universum en zorgt er bovendien voor dat gevechten lange, eentonig bedoeningen worden. Het gevechtssysteem bestaat namelijk uit het rammen op één knop, speciale aanvallen activeren eens een van je balkjes vol is, wisselen tussen observation en arnament haki en voor een enkele vijand een ranged attack gebruiken. Er zijn geen veelvoud aan combo’s om jouw speelstijl te complementeren en er zijn nauwelijks extra moves te ontgrendelen om de boel te verbeteren. Niet noodzakelijke gevechten die ik tijdens het verkennen van Jail Island tegenkwam, sloeg ik dan ook al snel over.
De grootste fout
Het verkennen van Jail Island had feitelijk hét verkooppunt moeten zijn van World Seeker. Een grote open wereld waarin je met onze favoriete rubberman lol kan trappen, klonk als een match made in heaven. Helaas bleek echter maar weer eens dat dingen die te goed lijken om waar te zijn, dat meestal ook zijn.
Dit begint al met de wereld zelf, die nauwelijks interessant genoeg is om te willen verkennen. Het hele eiland oogt bijna hetzelfde en op een handjevol schatkisten die je in elk gebied kunt vinden na, valt er maar heel weinig te doen buiten het voltooien van de hoofd- en zijmissies (lees fetch quests). Op zich zou dat geen ramp zijn, zolang als dat je maar lol kunt maken met het doorkruisen van de wereld. Maar ook hier wringt de schoen. Met je rubberkrachten kun je inderdaad jezelf lanceren en reizen zonder ooit de grond te raken, maar wel met enkele enorme beperkingen. Zo is de game bijvoorbeeld duidelijk gemaakt voor besturing met een muis en daardoor voelt besturing met de DualShock 4 onlogisch. Maar daar valt aan te wennen.
Waar je niet aan zult wennen, is dat Luffy zich niet kan vastpakken aan zaken als een stenen wand, klifrand of zekere stenen objecten en in steden voortdurend uit de lucht wordt geschoten door snipers aan wiens snelheid en precisie Usopp een puntje kan zuigen. Hierdoor moet je vaak enorm omreizen tijdens het spelen van de game, want heel frustrerend kan worden. Op de vijanden die her en der verspreid zijn na, zal je immers weinig te doen hebben wanneer je van locatie naar locatie gaat. Ik kan er daarom met mijn verstand niet bij mij waarom ontwikkelaar Ganbarion dacht dat het een goed idee was om de game op te vullen met niet één, niet twee, maar drie hoofdmissies die je het hele eiland laten afreizen, behalve als een middel om het nogal voorspelbare verhaal op te rekken. Want zelfs al gebruik je fast travel, dan nog zorgen de absurde laadtijden er wel voor dat je nog steeds behoorlijk lang bezig bent met arriveren op locatie.
Lichtpuntje
Natuurlijk is World Seeker niet helemaal teleurstellend. Gelukkig zijn games waar niets positiefs over te zeggen valt immers zeldzaam. En in het geval van dit spel, is het audiovisuele aspect het lichtpuntje in de duisternis. Ganbarion heeft al de nodige One Piece-games gemaakt en weet de karakters daarom heel lijkend na te maken in ons favoriete medium, hetgeen verder wordt versterkt door het feit dat de originele voice actors hun rollen vertolken. Het trekt de game zeker niet naar een voldoende, maar het is de airbag voor de spreekwoordelijke veertien uur durende crash die World Seeker uiteindelijk geworden is.
Conclusie
Wat One Piece: World Seeker is, is een glimp van wat had kunnen zijn. Een hoop potentie die nooit wordt benut ten faveure van de implementatie van een niet passende focus op stealth, hoop vulling om de levensduur op te rekken en een open wereld die doder is dan Ace. Zelfs iets simpels als het reizen is ondanks de krachten van de Gomu Gomu No Mi niet leuk, dankzij vervelende snipers en belachelijke beperkingen in de mechanics. Je kunt als een fan dan ook beter een van de Pirate Warriors-games oppikken.