Al zolang als dat de mens zich bewust is van het feit dat diens leven ooit eindigt, is het gefascineerd door de dood. Christenen, Moslims en Joden zijn ervan overtuigd dat het leven een test is en dat zij die ervoor slagen eeuwig voortleven in het paradijs, terwijl oudere pantheons ieder hun eigen kijk hadden op het hiernamaals. Aziatische religies, zoals Boeddhisme en Hindoeïsme geloven dan weer in reïncarnatie, waarbij een leven als een cyclus is. En dat concept staat centraal in ONINAKI.
In de wereld van ONINAKI is reïncarnatie echter meer dan een levensovertuiging. Het is een feit. Dat blijkt uit het bestaan van de Watchers. Deze elite krijgers bezitten immers de gave om de wereld tussen leven en dood te bezoeken. Hier verblijven de Lost, zielen die niet kunnen reïncarneren omdat ze hier worden gehouden door verdriet, woede, angst of een andere sterke emotie. En het is de taak van de Watchers om ze te bevrijden van deze ketenen en ze voort te zetten in de cyclus van wedergeboorte, opdat hun zielen niet muteren en veranderen in Fallen.
Zielig
Fallen zijn monsters die de wereld van ONINAKI bevolken en zowel de levenden als de Lost teisteren. Het is om deze reden dat een Watcher niet enkel moet kunnen reizen tussen werelden, maar ook begaafd moet zijn op het slagveld. Toch is vaardigheid met wapens niet voldoende om de Fallen het hoofd te bieden. Daarom gebruiken Watchers Daemon.
Daemon zijn bijzondere Lost die hun verleden zijn vergeten, maar door emoties die ergens diep in hun hart schuilen toch niet opnieuw geboren kunnen worden. En doordat ze in hun leven krachtige strijders waren, kunnen ze zelfs als zielen weerstand bieden aan de Fallen. Waar een Daemon zich echter het meest mee onderscheidt van reguliere Lost, is dat ze zich kunnen binden aan Watchers om hun kracht met ze te delen.
Hakkie
Met je wapen en Daemon in de aanslag kruip je in de huid van de semi-chibi ogende Kagachi; een Watcher in dienst van de Sovereign. Net als alle andere Watchers reis je vervolgens naar locaties waar Lost zijn waargenomen om hun ziel vrij te zetten en de levenswijze van de mensheid te beschermen. In het begin staan deze missies los van elkaar, maar eens je tegen je zin in kennis maakt met de Night Devil, ontvouwt zich een overkoepelend plot.
De Night Devil is een wezen uit legendes en was ooit verantwoordelijk voor vele doden in het koninkrijk. Zijn terugkeer zou dan ook desastreus zijn. Kagachi besluit daarom samen te werken met een meisje dat hij Linne noemt en dat op de een of andere manier met de Night Devil verbonden is, in de hoop zo het mysterie rond hem te ontrafelen en ook hem een nieuw leven te gunnen.
Is dit alles?
Terwijl je bezig bent met het ontrafelen van dit raadsel, zal je natuurlijk ook gewoon je baan als Watcher uit moeten voeren, hetgeen betekent dat er heel wat gevochten moet worden. ONINAKI ontpopt zich als een action RPG, waarbij de focus grotendeels op de tweede helft ligt. Ongeacht welke Daemon je gebruikt, heeft Kagachi slechts één combo tot zijn beschikking, aangevuld door vier skills en een unieke defensieve move als een sprong of dash. Dat is an sich geen probleem, ware het niet dat vijanden in ONINAKI met grote groepen of je afkomen en dat je amper een halve meter kunt lopen voor de volgende lading opduikt. De kers op de taart vind je echter wanneer je voor puzzeldoeleindes tussen werelden moet reizen, want dan keren die groepen ook nog eens terug! Je spendeert het leeuwendeel van de game hierdoor met de vrij oppervlakkige en eerlijk gezegd eentonige combat.
Natuurlijk meen ik als reviewer niet dat ik een betere game kan maken dan een ontwikkelteam dat ervoor geleerd heeft. Maar ik denk oprecht dat ONINAKI veel beter uit de bus was gekomen als de combat iets sneller was geweest en meer diepgang, zoals verschillende soorten aanvallen en combo’s, had gehad. Een soort hack’n’slash game met RPG-elementen om het zo te zeggen. Want de huidige gimmick, waarbij je on the fly tussen Daemon en vechtstijlen kan wisselen, is verwaarloosbaar.
Daemon levelen apart van Kagachi en hebben hun eigen skills points in de vorm van stones. Hiermee kun je zowel active als passive skills vrijspelen, welke gebonden zijn aan die specifieke Daemon. Het wisselen tussen je eenheden verdeelt dus enkel de ervaring die je krijgt, waardoor je jezelf langer ontziet van de beste vaardigheden. Ik heb om die exacte reden dan ook enkel van Daemon gewisseld om de nieuw verkregen unit te testen, waarna ik al snel terugkeerde naar degene waar ik het spel mee begonnen ben. Waarom ook niet? Op de reguliere moeilijkheidsgraad vloog ik immers met haar door het verhaal heen, waardoor ik niet de nood voelde om te wisselen van strategie. Het is om diezelfde reden dat ik mechanics als possession (een soort super mode) en het customizen van wapens met zogenaamde Shadestones grotendeels links liet liggen.
Gedesensibiliseerd
Meer dan de gameplay, was het het verhaal van ONINAKI dat teleurstelde. De meeste gamers die een RPG spelen, spelen immers voor het verhaal, hetgeen juist een studio van Square Enix zou moeten weten. Maar Tokyo RPG Factory weet op geen enkel moment verhalend te imponeren.
In een vertelsel dat draait om de dood, is het natuurlijk logisch dat er mensen gaan sterven. Maar in ONINAKI zijn (hulp bij) zelfdoding en moord schering en inslag, waardoor de impact al snel verloren gaat. Zelfs belangrijke karakters die het loodje leggen hebben nauwelijks genoeg schermtijd gehad om dat echt een gemis te maken, waardoor de dood van een mens al net zo’n indruk achterlaat als die van de vele monsters die je over de klif jaagt. Tel hierbij op dat je grote plot twists van mijlenver ziet aankomen en dat het voelt alsof het twintig uur durende spel regelmatig voorzien is van vulling om het langer te maken en het resultaat is een spel dat op alle fronten door zichzelf wordt beperkt.
Conclusie
Met graphics die doen denken aan Bravely Default of The Alliance Alive, een plot over de dood en de mogelijkheid om tussen vechtstijlen te wisselen, heeft ONINAKI alles in huis om een hele degelijke action RPG te zijn. Maar op geen enkel front weet het zich te onderscheiden van de massa, waardoor het in het kort gezegd mediocre is. Niets is ontzettend slecht uitgevoerd, maar ook niets laat een positieve indruk achter.