Als er één game was die ik persé wou reviewen dan was het Patapon wel. Hoofdredacteuren Sebastiaan en Maxime zullen het geweten hebben, want zij waren het slachtoffer van mijn onophoudelijk gekniel. Als een kind dat zijn knuffelbeer wou gedroeg ik mij. En terecht want Patapon is meer dan een knuffelbeer, het is een kleerkast vol met plushen diertjes.
Het best kan je Patapon vergelijken met Locoroco: het meest innovatieve spel voor de PlayStation Portable. Door de schouderknoppen naar beneden te drukken, leidde je de knotsgekke personages naar hun eindbestemming. De makers komen nu op de proppen met een minstens even vernieuwende game en behouden het concept van verslavende deuntjes, uitgebreide gameplay en een speelduur van ongeveer honderd jaar.
De games verschillen echter op verschillende vlakken. In Patapon kruip je in de huid van een oorlogsgod, die een compact legertje levend door slagvelden dient te loodsen. Door verscheidende knoppencombinaties in te drukken, voert je leger de betreffende commando's uit. Meestal bestaan deze uit vier knoppen: Pata, Pon, Chaka en Don. De eerste twee laten je leger vooruit lopen, een combinatie met de derde en vierde drum zorgen voor een defensieve en regenachtige uitvoering. De combinaties verklap ik liever niet want nu blijft het verrassingselement grotendeels bewaard. Na tien perfect uitgevoerde combo's, geraak je in de zogenaamde 'Fever-mode' en ben je tijdelijk onverslaanbaar. Ook je aanvallen doen een pak meer damage. In Patapon maken we kennis met drie typen soldaten. De boogschutters die vanop verre afstand de vijand binnen de kortste keren tegen de grond werken, de speerwerpers en de echte warriors. Deze laatste gaan de creaturen te lijf met een zwaard of bijl en zorgen voor het meeste schade.
Je hebt drie soorten gevechten. De eerste zijn de jachtmissies, waarin je dieren dient neer te halen om deze vervolgens te offeren om je leger uit te breiden met extra manschappen, maar hierover later meer. De boss missies spreken voor zich en de normale gevechten vragen je om het vijandelijke gebied te doorkruisen. Hieronder verstaan we gebouwen, torens en uiteraard honderden soldaten die je het leven zuur willen maken. Onderweg pik je heel wat voorwerpen op om je Patapon mee te tweaken. Zwaarden, schilden, noem maar op. Naar mate de game vordert worden deze voorwerpen unieker, sterker en mooier. Naar einde toe heb je dan ook een compleet circus tot je beschikking. Na een missie gaat de originaliteit gewoon verder en heb je een hele hoop zaken te doen. Speel minigames om exclusieve voorwerpen te verdienen, rekruteer nieuwe manschappen of kleed je Patapon aan met een grote verscheidenheid aan mogelijhkeden
Nu zijn we misschien aan de grootse pluspunten van de game gekomen: graphics en geluid. Als je dacht dat de muziek en kleurrijke omgevingen uit Locoroco nooit meer uit je gedachten zouden verdwijnen, dan heb je het mis. Patapon is audiovisueel een absoluut meesterwerk en dan heb ik nog niets eens overdreven. De deuntjes die je zelf veroorzaakt zinderen uren na het spelen nog steeds door je gehoorgang, wat wil je nog meer? Ook grafisch is dit misschien wel de meest verzorgde game die we ooit op een handheld hebben zien verschijnen. Getekende kleine poppetjes huppelen door sprookjesachtige omgevingen en ontmoeten een grote variatie aan karakters.
Misschien is Patapon wel de perfecte game? Of toch niet. Na maximaal twee uurtjes buttonbashen heb ik wel eventjes gehad en grijp ik bewust naar een game waar ik iets meer controle over mijn personoges heb … Ach, wat lul ik nou, Patapon is gewoon een draak van een game en een must-have voor iedereen met een PSP.
Ik had wel een beetje verwacht dat dit spel één van de beste PSP-titels ging worden. Anders had ik natuurlijk niet mijn sympathie en volwassenheid op het spel gezet bij het hoofd van de redactie. Patapon brengt vernieuwing, verslaving en een ellenlange speelduur. Wat willen we nog meer?
Conclusie