Met de re-release van Persona 3: Portable op nieuwe platformen heb ik echter het perfecte excuus gevonden om het afstrepen van een van de belangrijkste games op mijn backlog te combineren met reviewen. Het leven kan zo mooi zijn!
Met de neus in de boter
Dit is vermoedelijk niet wat de hoofdpersoon van Persona 3 denkt wanneer ons avontuur begint. Hij stapt met goede moed uit een trein om intrek te nemen in zijn nieuwe kamer nabij zijn nieuwe school. Maar in plaats van de drukte die je zou verwachten op een Japans treinstation, wordt hij begroet door een doodse stilte, een stroomstoring en grafkisten die de straten vullen.
Persona 4 en 5 zijn wel eens bekritiseerd vanwege hun langzame start, maar Persona 3 neemt het andere uiterste. Je hebt nog niet goed en wel kennis gemaakt met de cast voor je in aanraking komt met bovennatuurlijke verschijningen. Nog geen half uur later roep je voor het eerste keer het magische woord: Persona!
Twee zijden van één social link
Wie bekend is met Persona, zal weten dat de game zich laat opsplitsen in twee delen: dungeon crawling en socializen. Dat klinkt als twee ongerelateerde zaken, maar deze komen samen door diezelfde Persona. Persona zijn een fysieke manifestatie van de psyché van de mens en worden sterker als de gebruiker als persoon groeit. In de meeste gevallen heeft één persoon één Persona, welke hooguit transformeert en daarmee een nieuwe naam krijgt. De uitzondering hierop zijn de zogenaamde Wild Cards, waar onze hoofdpersoon er een van is. Zij kunnen naast hun eigen Persona ook gebruik maken van generieke Persona’s, deze met elkaar combineren en zo sterkere nieuwe Persona tot hun beschikking krijgen. De sterkste zitten echter achter slot en grendel tot je als persoon voldoende gegroeid bent door om te gaan met personen in jouw omgeving. Dit is het socializen.
In de praktijk resulteert zich dit in het praten tegen jouw social links op momenten dat ze beschikbaar zijn. Je kunt bijvoorbeeld enkel op zondag een zieke jongeman vinden en enkel op schooldagen je klasgenoten aanspreken. Daarnaast vereisen sommige links dat je charmant, slim of dapper genoeg bent voor je ze kunt starten, maar deze stats vergaren kost net zo goed tijd, waardoor je echt moet gaan puzzelen en plannen als je alles wil zien wat de game te bieden heeft. Niet dat dit in één playthrough kan overigens, want de twee hoofdpersonen waar je uit kunt kiezen hebben ieder unieke social links en verschillende dialogen. In deze review wordt de MC telkens aangesproken met een mannelijk voornaamwoord, daar dat het geslacht is waar ik mee gespeeld heb en daar dit ook het canon-geslacht is, maar dit maakt de unieke inzage die je krijgt door de game nogmaals als vrouw te beleven niet minder relevant.
Was ik hier niet al eerder?
Met je vriendschappen als wapen trekken onze held en zijn vrienden Tartarus in. Deze mysterieuze toren verschijnt in de wereld gedurende het Dark Hour, het met doodskisten gevulde moment van het begin van het spel, en is gevuld met wezens die mensen aanvallen. Slachtoffers sterven niet, maar worden compleet levenloos en gaan als ademende zombies door de dag heen. Enkel zij met de potentie om Persona’s te gebruiken kunnen dit uur na middernacht waarnemen en dus is het aan deze groep tieners om levens te redden.
Tartarus is niet de enige dungeon die je zult verkennen in Persona 3: Portable, maar wel de voornaamste. Deze monstruositeit is honderden vloeren hoog en verandert iedere keer dat je het betreedt van lay-out, met uitzondering van zekere vloeren waarop boss fights plaatsvinden of waar gebieden in elkaar overlopen. Het leeuwendeel van jouw avontuur zul je hier doorbrengen, met name wanneer je op Normal of Hard speelt. P3 is geen titel die vereist dat je uren gaat grinden om vijanden het hoofd te kunnen bieden, maar het rekent er wel op dat je elke vloer grondig verkent en daarbij de nodige confrontaties triggert. En daar mag je tientallen uren voor uittrekken.
Ik heb mede hierom de moeilijkheidsgraad verlaagd richting het einde, al was het voornamelijk omdat de eentonigheid van Tartarus me de keel uit ging hangen. Want zelfs met een veranderende lay-out en af en toe nieuwe omgevingen, was het toch wel echt een grote eenheidsworst. De mogelijkheid om hier sneller doorheen te komen, was dan ook een welkome. In eerdere versies van de game zat je immers eens gekozen vast aan een moeilijkheidsgraad, maar voor deze re-release is gekozen om je op elk moment de optie te geven om deze te wijzigen. Dat is echter ook de enige noemenswaardige verandering die is doorgevoerd. Grafisch is de game ook opgevijzeld, maar je ziet op elk front dat een PlayStation 2-titel is die al meerdere nieuwe likjes verf heeft gekregen. Dus wie hoopt op de finesse van Persona 5, kan beter rechtsomkeert maken.
Onbegrijpelijk
Nu vind ik het sowieso moeilijk om Persona 3: Portable aan te bevelen aan zij die vanuit Persona 5 of zelfs 4 binnenkomen. De fundering van die titels is zeker aanwezig in dit derde deel, maar je merkt wel dat de formule pas bij het vierde deel echt tot zijn recht kwam. Daarnaast is de Portable-versie flink aangepast om portable te kunnen zijn. Van locatie naar locatie gaan is hier bijvoorbeeld een kwestie van een cursor bewegen over het scherm in plaats van een karakter in omgevingen rond te laten lopen en ook locaties zelf zijn weinig meer dan statische afbeeldingen. Ongeacht welke versie van Persona 3, hebben social links hiernaast een stuk minder diepgang, al gebiedt eerlijkheid mij wel te zeggen dat ze een stuk gewaagder zijn dan in latere delen. Sterfelijkheid, machtmisbruik en het verlies van een geliefde zijn doodnormale onderwerpen in deze verhaallijnen.
Dat alles is dan ook niet mijn grootste euvel. Ja, het is een stap terug ten opzichte van vervolgen, maar dat kon je verwachten. En het is ook niet alsof men er opnieuw € 59,99 voor vraagt. Je hebt het spel immers al voor € 19,99 in huis. Nee, waar ik me het meeste aan stoor, is dat ze niet eindelijk de versies van het spel hebben samengetrokken. Portable heeft de vrouwelijke hoofdpersoon en dat is heel leuk, maar het heeft niet de epiloog van FES. Dat is geen cutscene van een paar minuten na de credits, maar een volledig extra verhaal van maar liefst dertig uur! Een epiloog die bovendien canon is en waar latere games in de tijdlijn ook naar refereren. Leuk dat men de oudere games in de franchise beter beschikbaar wil maken nu de crews ervan elkaars pad steeds vaker kruisen, maar zorg dan wel voor enige consistentie! En die omgevingen die ik zojuist noemde? Die zaten wel gewoon in de originele versie en FES, maar moesten, net als de cutscenes, worden getrimd om op de PSP te werken. Waarom breng je die niet terug voor deze re-release? Ik had gehoopt eindelijk een ultieme versie van Persona 3 te kunnen spelen, maar dit voelt als de onzin van Royal all over again.
Conclusie:
Persona 3: Portable is een game die op een hele hoop fronten gedateerd voelt. Deels komt dit doordat Persona 4 en 5 dermate grote sprongen vooruit waren, dat het moeilijk is om hier tegenop te boksen. De funderingen van die titels zijn echter hier ook reeds duidelijk aanwezig, zelfs als ze een stuk minder gepolijst voelen. Wat de game echt gedateerd laat voelen, is de versie die gekozen is voor deze port. Portable mag dan wel de tweede hoofdpersoon hebben, maar mist de cutscenes, 3D-omgevingen en epiloog van de andere versies. Dat de versie Portable heet, gaf dit eigenlijk al weg. Maar toch voelt het als een goedkope uitweg voor ATLUS.