Vanwege mijn hobby’s en interesses heb ik veel contact met liefhebbers van alles uit Japan en Japanners zelf. Deze liefde stamt af van mijn liefde voor de Final Fantasy-games, met name de oude welteverstaan. Het viel mij dan ook slecht toen mij meermaals werd verteld dat de Persona-reeks de nieuwe Final Fantasy zou moeten zijn. Ik was dan ook kritischer dan ooit bij het recenseren van Persona 4: Golden.
De game begint vrij duf. Als naam- en stemloze hoofdpersoon kom je aan in het duffe dorpje Inaba. Vanwege het drukke werkschema van je ouders word je hier voor een jaar bij je oom en nichtje gedumpt. Zo ontmoet je deze aan het begin van de game en praat je wat over koetjes en kalfjes terwijl je je intrek maakt in huize Dojima. De game krabbelt langzaam voort naar je eerste schooldag terwijl jouw enige input het kiezen van je antwoord in gesprekken is.
De dorpsbewoners zijn vriendelijk en al snel word je in een groep opgenomen. Het is in deze groep dat je van het mysterieuze Midnight Channel hoort. Je schrijft het af als het zoveelste fabeltje, maar uit pure nieuwsgierigheid tuur je toch in het midden van de nacht naar het zwarte beeld van een TV die uit staat. Je wordt met stomheid geslagen wanneer er plotseling een jonge vrouw op het scherm verschijnt. In een opwelling reik je uit naar de TV, waarna je hand erin verdwijnt. Het is dan dat de game in een stroomversnelling raakt.
De jonge vrouw wordt dood gevonden, hangend aan een schotelantenne. De oorzaak van haar dood blijft in nevelen gehuld en de politie is met stomheid geslagen. Bij jou en je vrienden knaagt het echter. Dit knagende gevoel versterkt wanneer blijkt dat je nu altijd in de TV kan. Wanneer je onbedoeld een kijkje gaat nemen blijkt de beeldbuis een geheime wereld te herbergen, waar niets is wat het lijkt.
Na de dood van een tweede vrouw en gesprekken met Teddy, een mysterieus wezen in de TV, wordt besloten om dit tot op de bodem uit te zoeken. Jouw karakter ontwaakt dan de speciale kracht waar de game zijn naam aan ontleent: Persona. Deze fysieke manifestaties van de emoties van mensen zijn de enige die weerstand blijken te kunnen bieden aan de Shadows die mensen in de TV van kant maken.
Op deze manier los je je door de game heen het mysterie van de mysterieuze moorden op en red je slachtoffers in de TV-wereld voor de Shadows ze te pakken krijgen. Met je vrienden die een voor een hun Persona’s ontwaken aan je zijde ontpopt Perona 4: Golden zich als een degelijke turn-based JRPG. Ondanks dat was het juist dit gedeelte van de game dat mij kan minst kon schelen. Niet dat er iets mis is met de gevechten, welke op de hoge moeilijkheidsgraad soms een hele kluif konden zijn. Ook niets mis met de karakters, want vooral jouw karakter dat tussen Persona’s kan wisselen houdt het geheel interessant. Het is enkel dat hoewel dit gedeelte sterk is, het niet zo magnifiek is als de delen in de echte wereld.
In de echte wereld probeer je zoveel mogelijk de schijn op te houden een normale scholier te zijn. Je gaat naar je lessen, hebt tentamens, hangt rond met vrienden of neem deel aan clubs. Alles wat je doet heeft echter een gevolg, meestal in de vorm van Social Links. De banden met karakters zijn bepalend voor hun corresponderende Arcana.
Arcana’s zijn een deel van een Tarrot-set en tevens de elementen waarin de honderden Persona’s die je je eigen kunt maken onderverdeeld worden. Een sterkere Social Link zorgt voor bonussen bij het fuseren van Persona’s in The Velvet Room, een fysieke manifestatie van je eigen hart, en is de enige manier om bepaalde zeldzame en uiterst sterke Persona’s aan je arsenaal toe te voegen.
Je vrienden, familie en kennissen zullen zich bovendien anders gaan opstellen tegenover jou naarmate hun Social Link stijgt, hetgeen kan leiden tot hele innige vriendschappen met vrouwelijke karakters, if you know what i mean.
Om het hele gebeuren levendig te houden introduceert Atlus regelmatig nieuwe spelelementen en speciale eenmalige evenementen die het verhaal op gang te blijven houden en jou als speler op het puntje van je stoel te houden, precies zoals Persona 4 op de PS2 al deed. Toch is er zelfs voor veteranen van dit deel genoeg te beleven, want er zijn nieuwe Persona’s, Arcana’s, evenementen, Social Links en zelfs een nieuw einde toegevoegd. Ook dit deel zal dus door deze groep als zoete koek verzwolgen worden.
Ik kan je echter enkel aanraden om af en toe even een pauze te nemen en rustig om je heen te kijken. Inaba mag dan wel een dorpje zijn, hij die zoekt zal voldoende dingen vinden die hij kan doen. Of het nu koken, basketballen, vissen of winkelen is, alles heeft zijn doel en zijn nut. En mocht je even geen zin hebben wat te doen, leg je Vita dan neer zonder af te sluiten en geniet van de soundtrack van de game.
Als laatste tip wil ik meegeven om altijd goed op te letten bij het spelen van de game. Het kleinste detail kan immers later van heel groot belang bij het oplossen van het mysterie. Vooral om het ware einde vrij te spelen is een scherpe geest, of walkthrough, een vereiste. Met dat neem ik afscheid voor vandaag, zoals ik dat ook deed van Persona 4 toen het onvermijdelijke einde na 200 uur veel te snel kwam.
Conclusie
Bij het trage begin had ik nog twijfels, maar ondertussen ben ik om. Persona 4 kan inderdaad op hetzelfde voetstuk geplaatst worden als de Final Fantasy’s van weleer en, afhankelijk van je smaak, misschien zelfs erboven. Het minste deel van de game zijn de gevechten, welke ik degelijk en sterk noemde. Ik hoop dat dit benadrukt hoever deze game boven zijn genregenoten staat.