Poképark…de naam tovert automatisch een glimlach op mijn gezicht. Het was de eerste game waar ik een recensie van schreef en heeft mij voor het balletje aan het rollen gebracht. Ik prees de game voor zijn kinderlijke onschuld die me meesleurde in de magische wereld van Pokémon en mij daar uren gekluisterd hielden om elk hoekje te verkennen en elke minigame van voor tot achter uit te spelen. Ik kon mijn geluk dan ook niet toen Poképark 2: Wonders Beyond aangekondigd werd en sprong bijna een gat in mijn dak toen ik hem mocht recenseren. Toen brak het magische uur aan, ik stopte de disc in mijn Wii, en een naar voorgevoel bekroop me.
Poképark 2: Wonders Beyond begint namelijk met een gesprek tussen de legendarische Pokémon Reshiram en Zekrom. Het einde der tijden is aangebroken en slechts een klein lichtpuntje geeft nog hoop. Wat is dit! Dit zware gezwets wil ik niet, dit is Poképark for crying out loud! Hierna mag je je avontuur beginnen in de huid van Pikachu. Opeens lijkt alles weer zo vertrouwd. De kinderlijke onschuld, de aaibaarheid van de Pokémon, misschien komt het toch nog goed.
Maar dan kom je op het eerste deel van Poképark en gelijk vallen drie dingen op. Als eerste ligt de nadruk enorm op Pokémon van de vijfde generatie, maar ja dat was te verwachten. Ten tweede lijkt Poképark 2 grafisch inferieur te zijn aan zijn voorganger. Maar het ergste, er komt weer gelijk zo’n zwaar verhaal op je dak.
Pokémon uit Poképark verdwijnen een voor een. Volgens geruchten komt dit door een plaats genaamd Wish Park, die altijd als een legende werd beschouwd. Pikachu raakt bij toeval verzeild in Wish Park en in een poging te vluchten, blijft boezemvriend Piplup er gevangen. Het is dus nu aan jou Piplup te bevrijden en Poképark van de ondergang te redden. Hier sta je niet alleen voor, want gaandeweg krijg je hulp van Tepig, Oshawott en Snivy. Vier helden in plaats van een, dat is in ieder geval al een verbetering. Na wat verkenning kom ik tot een andere prettige conclusie. Poképark 2 is veel gevarieerder dan zijn voorganger en herbergt vele geheimen. Helaas gaat het vanaf daar bergafwaarts.
Ik kan niet anders vaststellen dan dat Poképark 2 een liefdeloos snel gemaakt product is. Een andere excuus is er nietvoor de vele gebreken en gebrek aan sfeer die de game kent, die overigens wel allemaal goed zaten in het originele spel. Zo zijn de omgevingen beduidend kleiner geworden. Zonder te overdrijven durf ik te zeggen dat de gehele game net ietsjes groter is dan de grote zones in deel 1. Verder is het aantal minigames ook flink teruggeschroefd naar het karige aantal van vier. Van deze vier zijn er overigens drie totaal inspiratieloos. Op taarten schieten door naar het scherm te richten heb ik al zo vaak gedaan, hetzelfde geldt voor dansen met de Wiimote of op het juiste moment zwiepen. De enige leuke is de ruimterace die ook niet bijster origineel is. Nog pijnlijker is dat je deze minigames niet langer kan spelen met een ruime selectie Pokémon die je tijdens je avontuur in je Pal Pad hebt mogen toevoegen, maar slechts met de vier Pokémon die je zelf onder je hoede kunt nemen.
Na een kleine zes uur zul je de eindcredits voorbij zien rollen. Hierna kun je Poképark opnieuw doorkruisen om alle 194 Pokémon die erin zitten aan je Pal Pad toe te voegen, of je kunt je met vrienden in de multiplayer varianten van de minigames storten. Maar dan is het feest toch ook wel echt voorbij, en geen seconde te vroeg.
Conclusie
Poképark 2: Wonders Beyond laat zich in een woord samenvatten: teleurstellend. Het bezit alle elementen die de originele game zo memorabel maakte, op het belangrijkste, de Pokémon-magie na. Bovendien zijn al deze elementen beduidend minder uitgewerkt dan voorheen. Of je het nu over de graphics, content of minigames hebt. Poképark 2’s enige redding is de enorme variatie in de spelwereld, maar dit kan niet verhullen dat dit een zielloze game is geworden.