Sinds de launch van de Nintendo Switch en het overweldigende succes van The Legend of Zelda: Breath of the Wild, schreeuwen spelers al om een soortgelijke ervaring in Pokémon. De serie van Game Freak draait om avontuur en verkenning en zou zich, althans in theorie, perfect moeten lenen voor een open wereld-formule. En dat werd bevestigd met de Wild Area van Sword & Shield en in de uitbreidingen voor dat spel.
Dat de eerste echte open wereld-Pokémon desondanks niet een main line entry zou worden, is niet verwonderlijk. Game Freak is altijd veel avontuurlijker geweest in de spin-off-spellen, zodat het niet de kans loopt bestaande spelers van de hoofdserie af te stoten. En dat is prima. Het gaf ons fantastische games zoals de eerste Pokémon Snap en Mystery Dungeon. Maar kan Pokémon Legends: Arceus zich in dat rijtje scharen?
Isekai’d
De opzet van de jongste telg van de Pokémon-familie is in ieder geval al heel anders dan dat we gewend zijn. Je bent ditmaal geen pre-puber die met zijn eerste Pokémon op reis gaat, maar een reguliere tiener die naar de wereld van Pokémon wordt gezogen. Dankzij series als Re: Zero, The Rise of the Shield Hero en That Time I Reincarnated as a Slime is het zogenaamde isekai-principe al bijna een cliché geworden, maar voor een Pokémon-spel voelt het als een redelijke frisse wind. Het is immers het perfecte excuus om je elk facet uit te leggen, met tutorials die in de reguliere spellen vaak out of place voelen.
De Pokémon-wereld waar je je plotseling bevindt, is die van de vierde generatie: Sinnoh. Al speelt het zich wel honderden jaren voor Diamond & Pearl af en heet de regio dan nog Hisui. Pokémon en mensen leven nog niet zij aan zij en Pokémon trainers, gyms en de Elite Four zijn termen die de bevolking vreemd zijn. Voor hen zijn Pokémon wezens om te eren of te vrezen, daar ze als wilde dieren schade aan hun nederzettingen berokkenen en mensen aanvallen.
Fascinatie
Deze serieuzere, ietwat duistere, kijk op de wereld van Pokémon is er een die ik persoonlijk enorm kan waarderen. Pokémon is al sinds mijn begindagen als gamer een integraal deel van mijn tijdverdrijf, maar in recente jaren kon ik mij steeds minder vinden in de spellen, waardoor ze steeds korter in mijn console verbleven. Arceus slaagde erin het gevoel van verwondering terug te brengen naar mijn Pokémon-ervaring, waardoor ik uren en uren in het eerste gebied ben blijven hangen om elke centimeter uit te kammen. Precies zoals een open wereld-game hoort te zijn.
In die wereld doe je niet door het gras lopen om willekeurige Pokémon tegen te komen. Vergelijkbaar met de Wild Area en de uitbreidingen van Sword & Shield, lopen Pokémon hier gewoon in de wereld rond. Je kunt je eigen Pokémon op ze afsturen om te vechten en ze hopelijk te vangen, maar dat is verre van de enige manier om monstertjes aan jouw collectie toe te voegen. Je kunt het hoge gras bijvoorbeeld ook gebruiken om een Pokémon te besluipen en een goed gemikte Pokéball naar hun harses te gooien voor ze doorhebben wat er gebeurd is. Dit maakt het vangen van Pokémon een stukje sneller, hetgeen een zegen is als je wil proberen de Pokédex te vullen. Want ook die werkt een beetje anders dit keer.
De Pokédex die jij vult, bevat geen informatie over de wezens. In plaats daarvan bevat het onderzoeksdoelen om informatie te verzamelen voor wat uiteindelijk de eerste traditionele Pokédex zal gaan worden en welke jij vervult voor Team Galaxy in ruil voor voedsel en onderdak. Deze zijn standaard vang X-aantal exemplaren van deze Pokémon en versla het een zeker aantal keer, maar ook bijvoorbeeld neem waar hoe het eet, zie het een bepaalde aanval gebruiken of gebruik voorwerpen om een bepaalde reactie uit te lokken. Je bent ditmaal echt meer wetenschapper dan trainer en dat geeft een andere dynamiek.
Zelfvoorzienend
Omdat Pokémon houden en trainen nog geen normale activiteit is, is ondersteuning voor Team Galaxy beperkt. Een winkel in hun nederzetting verkoopt een paar simpele voorwerpen, maar doorgaans zal je als wetenschapper op expeditie zelfvoorzienend moeten zijn. Met steen en apricot maak je zelf Pokéballs, terwijl zekere planten revives en potions kunnen maken. Je moet hierbij wel letten op ruimte, want je knapzak kan maar een beperkt aantal voorwerpen meedragen, waardoor je soms moeilijke keuzes zal moeten maken of een expeditie af zal moet breken om spullen veilig te stellen.
Eerder in dit artikel werd al aangehaald dat de dynamiek tussen mens en Pokémon heel anders is in Hisui en nergens zie je dit beter dan in de open wereld. Pokémon hebben hun eigen gedragspatroon en sommige van hun zullen agressief reageren als ze zien dat je hun territorium hebt betreden. Met name Alpha Pokémon, versterkte en grotere versies van de reguliere monsters, dulden geen vreemdelingen en zullen direct de achtervolging inzetten. Je kunt natuurlijk jouw Pokémon gebruiken om je op zo’n moment te verdedigen, maar Alpha’s zijn niet zelden tientallen levels hoger dan andere wezens in het gebied. Tot overmaat van ramp is het niet zo dat je automatisch jouw monster erop afstuurt als je gespot wordt. Wilde Pokémon vallen immers jou aan, niet jouw team. Dus tenzij je zelf jouw monster erop afstuurt, is jouw karakter degene die de klappen vangt en in het ergste geval zijn bewustzijn en een aanzienlijk deel van zijn loot verliest. Het enige wat je dan kunt doen, is hopen dat een andere speler het oppakt zodat je het terugkrijgt via het enige online aspect van het spel.
Hoewel deze opzet in theorie fantastisch klinkt, heeft het wel enkele verbeterpunten. De grootste hiervan is dat elke Pokémon van een soort, met uitzondering van de Alpha’s, zich hetzelfde gedraagt. Elke Shinx of Buizel zal je direct aanvallen, terwijl elke Ponyta of Starly vlucht zodra die je spot. Natuurlijk hebben diersoorten enkele inherente trekjes, maar ze hebben ook een eigen persoonlijkheid. En het was leuk geweest als het spel daar iets mee gedaan had, zodat je opeens geschopt wordt door de normaal zo angstige Buneary of als een malle achter een vluchtende Scyther aan moet. Aanvaringen werden in de huidige opzet al snel voorspelbaar, waardoor de verwondering op den duur plaats maakte voor de sleur waar de hoofdserie al jaren onder gebukt gaat.
Different place, same story
Dat ik niet aan de sleur zou ontsnappen, ontdekte ik eens ik naar hartenlust het eerste gebied van Pokémon Legends: Arceus had verkend. Mijn Pokédex was al aardig gevuld en mijn team was enorm overleveld voor wat zou komen. Vol goede moed trok ik zo het tweede gebied in, waarna mijn enthousiasme rap daalde. Want hoewel het er anders uitzag en de Pokémon verschilden, was het grotendeels hetzelfde riedeltje. De hoofdspellen hebben gyms, dan wel een variatie hierop, en Arceus heeft Nobles. Elk gebied heeft er twee, waarvan er een je helpt om je te verplaatsen in de wereld en de ander lijdt aan een fenomeen genaamd frenzy, waarvan enkel jij ze kan redden in speciale boss fights waarin je ze bekogeld met eten terwijl je hun aanvallen ontwijkt. En allen zijn ze regionale versies van bestaande Pokémon, dan wel nieuwe evoluties van bestaande Pokémon.
Het dik twintig uur durende verhaal wat hier omheen zit, is eveneens weinig bijzonders. De Diamond en Pearl clans, die respectievelijk Palkia en Dialga vereren, zouden voor een interessant subplot kunnen zorgen. Maar net als Team Galaxy accepteren ze al snel de vreemdeling van een andere wereld en is daarmee de kous af tot de slotakte. Het is een teleurstellend vervolg op een best wel sterk begin, dat enkel wordt gered door een handjevol sidequests die duiken in de lore van Pokémon. Maar juist in dit spel, waarin jij de ontdekker van sommige van deze dingen zou kunnen zijn, wordt daar heel weinig mee gedaan. Niet enkel verhaalgewijs, maar ook in de open wereld, waar buiten nieuwe monstertjes om te vangen en materialen om mee te craften om maar weinig te beleven valt. De wereld was al grafisch teleurstellend en gaat gebukt onder bizarre framerate issues, vooral wetende dat een spel als Skyrim prima kan draaien op de Switch, maar pas als het besef komt dat je zoektocht weinig zal opleveren voelt die leeg aan. En dan is de verwondering echt verdwenen.
Conclusie
Een spel met een open-wereld moet het hebben van de tocht van de speler. Maar buiten Pokémon en crafting-spullen, ga je niets bijzonders vinden in het Sinnoh van vroeger. Dit zorgt ervoor dat de open wereld, die op het eerste gezicht nog zo overweldigend interessant is voor nieuwe spelers, al snel zijn glans verliest. Game Freak houdt van zijn formules en hoewel het die voor Arceus heeft omgegooid, valt het binnen dit ene spel alweer in herhaling, waardoor de sleur waar de franchise al zolang onder gebukt gaat binnen de kortste keren terugkeert. Tel daarbij op dat het verhaal teleurstellend kindvriendelijk blijft en de game visueel en technisch gezien ondermaats is en het enige legendarische aan deze titel is hoeveel potentie het onbenut heeft gelaten.