“Gates To Infinity zal geen wereldschokkende vernieuwingen in de formule doorvoeren. Verwacht een nieuw avontuur in een nieuwe regio, met nieuwe Pokémon en voor het eerst 3D-graphics.’’ dat was de conlusie van mijn preview van Pokémon Mystery Dungeon: Gates To Infinity. Wie had gedacht dat ik er zo ver naast zou zitten, terwijl ik er toch zo dichtbij zat?
Je ‘raison d'être‘ in Gates To Infinity behoeft eigenlijk geen uitleg. Zoals in alle eerdere delen ben je een mens, verander je in een Pokémon, richt je samen met je partner een Rescue Squad op en red je vervolgens de Pokémon-wereld, deze keer volledig in 3D. 
Maar waar Pokémon Mystery Dungeon Red & Blue en diens vervolgen: Explorers of Time, Darkness en Sky een avontuur boden waar Ash alleen in de films van kan dromen, is het verhaal van Gates To Infinity hele andere koek. Door de storyline heen wordt het mierzoete vriendschapsthema zo diep in je strot geramd, dat de koek die Pokémon Mystery Dungeon: Gates To Infinity heet wordt bedekt met een laag glazuur dat je tanden spontaan laat wegrotten.
Begrijp me niet verkeerd, ook ik hou van een beetje melodramatisch gedoe op zijn tijd. Maar wanneer je als game in een half uur meer zoetsappige praatjes voorbij laat komen dan in een gemiddelde chickflick, ligt het er toch echt te dik op.
Gelukkig is Gates To Infinity meer dan ellenlange cutscenes. De kern van de gameplay is natuurlijk het verkennen van de vele kerkers die de game rijk is. Met je stoet van maximaal vier Pokémon, waarvan er twee altijd jij en je partner zijn, duik je deze kerkers in op zoek naar schatten, verdwaalde Pokémon en Pokémon die rotzooi trappen. De twist is dat de kerkers elke keer dat je ze betreedt veranderen. Er is dus geen pad om uit je hoofd te leren. Jammer hieraan is wel dat de stukken waaruit de vloeren worden opgebouwd vrij beperkt zijn, waardoor je toch snel een déjà vu gevoel hebt.
Kerkers zitten bezaaid met Pokémon, die het niet op prijs stellen dat jij hun thuis binnenvalt. Wanneer jouw entourage stuit op een andere Pokémon is het dan ook snel vechten geblazen. Met de vier actieknoppen kun je een van de vier aanvallen doen die je Pokémon kent. De aanvallen en hun effecten zijn identiek aan die van de hoofdserie, al komt hier wel het element van bereik bij.
Eens een Pokémon verslagen is, heb je kans dat deze zich bij jou wilt aansluiten. Op deze manier kun je de leden van je rescue squad uitbreiden. Pokémon in je squad delen XP, dus wanneer je een Pokémon meeneemt in een dungeon nadat je hem een tijd niet gebruikt heb, is het mogelijk dat hij plotsklaps twinitg levels stijgt. Het zorgt ervoor dat je moeiteloos kunt wisselen van team, al haalt het wel het plezier van het trainen weg.
Na 25 tot 30 uur heb je het einde bereikt en rollen de credits van je scherm. Normaal zou het plezier nu pas moeten beginnen. Bij de Mystery Dungeon-franchises kwamen de beste dungeons en beste Pokémon pas tevoorschijn op het moment dat je je het verhaal eigen had gemaakt. Maar hier valt Gates To Infinity keihard door de mand. Buiten een karig bonus verhaaltje heeft de eindgame content namelijk maar weinig op de kous. Slechts een handjevol van de honderden Pokémon zijn aanwezig in Gates To Infinity, waardoor het Gotta Catch Ém All-principe van de baan is. Bovendien is er geen spoor te bekennen van de dungeons met 99 vloeren, gevuld met de sterkste Pokémon. Zelfs de dungeons die je via de magnagate minigame vrijspeelt, voelen wat karig aan. Dat mag nooit gebeuren bij een dungeon crawler!
Conclusie
Het enige echte pluspunt van Gates To Infinity is dat we eindelijk eindelijk een Pokémon in 3D op de handheld krijgen (nee die speelgoeddingen tellen niet mee). Het verhaaltje is leuk bedacht, maar doordat er zo op gehamerd wordt, vallen de gebreken en vooral de irritante delen ervan veel te veel op. Gebundeld met matige eindgame content, krijgen we een magere Mystery Dungeon. Ik speel de DS-delen wel weer.