Als het aankomt op Pokémon spin-offs, zijn er twee series die al tijden op mijn gedeelde eerste plek staan: Pokémon: Snap en Pokémon: Mystery Dungeon. Maar waar ik al jaren wacht op een vervolg van de eerste, word ik verdrietiger van elk nieuw deel van de tweede. Immers zijn die, althans in mijn beleving, na de eerste games alsmaar verder bergafwaarts gegaan. Gaat een remake van de originele games deze neerwaartse spiraal doorbreken? Ik zocht het uit.
Op het visuele aspect na, begint Rescue Team DX precies zoals de games die ik veertien jaar geleden kapot heb gespeeld. Na een korte quiz verander je in een Pokémon en mag je een partner kiezen uit een select groepje Pocket monsters. Het enige verschil is dat je ditmaal bezwaar kunt maken tegen de uitkomst, zodat je altijd op pad kunt met je favoriet van de zestien beschikbare keuzes, bestaande uit de starters van de eerste drie generaties, Pikachu, Meowth, Skitty, Machop, Cubone, Psyduck en Eevee.
Wie ben ik?
Eens je jouw nieuwe lichaam hebt gekozen, word je ontwaakt door de Pokémon die je als vriend hebt uitgezocht. Je lag midden in het bos te slapen en dat baarde je nieuwe kameraad de nodige zorgen. Zorgen die overigens enkel verergeren wanneer je hem vertelt dat je: A) een mens bent die opeens in een Pokémon is veranderd en B) je niets meer kunt herinneren behalve dat. Veel tijd om erover te malen hebben jullie echter niet, want wanneer mama Butterfree overstuur roept dat haar baby in een grot is gevallen, schiet dit kersverse duo te hulp.
Dit korte avontuur in Tiny Dungeon dient als de tutorial voor de game. Je leert hoe je aan moet vallen, bewegen en hoe Mystery Dungeons werken. Kinderspel voor eenieder die games als Shiren the Wanderer, Etrian: Mystery Dungeon of een van de vele andere PMD-games heeft gespeeld, maar daar Red en Blue Rescue Team destijds voor velen de eerste aanraking waren met het genre, is het tevens een beetje nostalgisch. Maar of je nu een veteraan of nieuwkomer bent, in maximaal tien minuten sta je toch wel echt buiten met Caterpie in touw.
Waar ben ik?
Met deze goede daad gedaan besluiten jij en je maatje dat jullie voor dit werk in de wieg zijn gelegd en besluiten jullie een Rescue Team op te richten. Dit is een erkende groep Pokémon, die afreist naar de gevaarlijke mystery dungeons om andere Pokémon te redden of begeleiden, of verloren voorwerpen te zoeken. Wat deze dungeons zo gevaarlijk maakt, is dat ze tjokvol zitten met Pokémon die abnormaal gedrag vertonen voor deze wereld. Ze vallen namelijk elke buitenstaander direct aan. En alsof dat nog niet erg genoeg was, zorgen mysterieuze krachten ervoor dat deze kerkers ook nog eens voortdurend qua lay-out veranderen, waardoor je nooit weet wat je kunt verwachten. Geen onderneming waar je zomaar aan begint zou je denken, maar zoals wel vaker is het tegendeel waar. Na een korte registratie mogen jullie jezelf namelijk officieel een rescue team noemen.
Als een rescue team is jullie taak om opdrachten zoals hierboven beschreven aan te nemen en succesvol te voltooien om zo beloningen op te strijken en jullie rang te verhogen. Doorgaans worden deze taken willekeurig gegenereerd, maar zo nu en dan krijg je een verzoek binnen dat is bedoeld om het verhaal te vorderen. Het is natuurlijk verleidelijk om deze snel aan te pakken, maar zonder te spoilen wil ik adviseren om hier behoedzaam mee om te gaan, daar een sectie van het verhaal je anders diep in de nesten kan brengen.
Wie ben jij?
Op dit korte segment van het verhaal na, is Pokémon: Mystery Dungeon – Rescue Team DX overigens niet bijzonder uitdagend, hetgeen enkel versterkt wordt door verschillende verbeteringen die zijn doorgevoerd voor deze remake. Zo kun je nu bijvoorbeeld speciale skills ontgrendelen naast de abilities van je Pokémon, welke er bijvoorbeeld voor zorgen dat je gehele team een grotere kans heeft om een aanval te ontwijken of die je kans om nieuwe Pokémon te rekruteren drastisch verhoogd. En vooral dat tweede is handig, daar je team van maximaal vier monsters in dit spel is uitgebreid tot acht. Drie van jouw rescue team en maximaal vijf rekruten per dungeon.
Het idee dat je nu de mogelijkheid hebt om maar liefst vijf Pokémon per reis aan je verzameling toe te voegen, is er een die ongetwijfeld goed zal vallen bij spelers van de originele spellen. Want, laten we even eerlijk zijn, met ruim vierhonderd monstertjes om te verzamelen, was dat echt een hels karwei anno 2006. En dat wordt het nu nog meer, daar de (pre-)evoluties van Pokémon uit de eerste drie generaties, zoals Sylveon, Magmortar, Happiny en Frosslass, nu ook aan het spel zijn toegevoegd, evenals een handjevol shiny Pokémon die je onder specifieke omstandigheden kunt verzamelen. Na het hoofdverhaal van ongeveer twintig uur heb je daardoor meer te doen dan ooit tevoren; en het is in deze endgame dat spelers pas echt uitgedaagd zullen worden, al halen sommige verbeteringen wel het scherpe randje daarvan af. Zo is de hunger meter normaliter een van je grootste vijanden in lange dungeons, daar een lege meter betekent dat elke stap HP kost. Maar daar je nu met een druk op de knop van leader kunt wisselen, heb je feitelijk maar liefst drie metertjes om uit te buiten.
Over lange dungeons gesproken! Die worden ditmaal een stuk aangenamer om te doorlopen. De AI van je kompanen, een hekelpunt van de originele games, is namelijk drastisch verbeterd, zelfs voor je het gaat finetunen in de menu’s. Ze vluchten weg van confrontaties die ze dreigen te verliezen, maken goed gebruik van afstandsaanvallen en grijpen bruikbare items die je mogelijk hebt gemist. En als ze het toch een keer verkloten, kun je ze met een druk op de knop overnemen om de situatie in eigen hand te nemen.
Wat doe ik hier?
Dus! Verbeteringen die grotendeels exact doen wat de naam impliceert bovenop een game die ondergetekende reeds hoog in het vaandel had staan. Klinkt als een match made in heaven toch? Helaas niet. Je moet een uitspraak als deze namelijk wel in context zien. Red en Blue Rescue Team waren voor velen de introductie aan het Mystery Dungeon-genre en de ontwikkelaars moesten daarbij roeien met de riemen van de Gameboy Advance en Nintendo DS. Dat DX de sprite art van die originele games grafisch overtreft is dan ook absoluut geen uitdaging, noch is het eerlijke vergelijking. DX is immers te krijgen op de Switch, waar games als Breath of the Wild, Xenoblade Chronicles 2 en Super Mario: Odyssey reeds hebben laten zien wat er mogelijk is. Die lat wordt echter niet eens gehaald als de game op zijn spreekwoordelijke tenen zou staan, terwijl de charme van pixel art er wel plaats voor heeft moeten maken. Het spel valt hierdoor op het gebied van presentatie ergens tussen wal en schip. De graphics zijn niet nostalgisch retro, noch enigszins in de buurt van de hedendaagse standaard. Maar dat is niet het grootste probleem.
Het grootste probleem – nooit gedacht dat ik dit zou zeggen – is dat het spel té trouw is aan het bronmateriaal. Beperkingen die oude hardware met zich meebrachten, zoals vrij kale en repetitieve dungeons, zijn meegenomen naar DX, vermoedelijk met het oog op authenticiteit. Maar het gevolg is een wereld die ietwat leeg en saai oogt. Behalve de gebieden waarin je partners verblijven en waar je kan opzoeken overigens! Want die zijn, tot mijn persoonlijke frustratie, vervangen door een still image van het gebied met de sprites van de bewoner in een menu. Dan ga ik toch liever terug naar mijn DS…
Conclusie
Ondanks alle verbeteringen, is Rescue Team DX té trouw gebleven aan de originele games waar het op gebaseerd is. Het resultaat is een game dat nog steeds een prima opzet en verhaal heeft, maar gebukt gaat onder de beperkingen van oude hardware. Bovendien zorgen de verbeteringen er in veel gevallen voor dat de game wel erg makkelijk wordt gemaakt voor zij die terugkeren vanuit diezelfde spellen of latere delen in de serie. Het gevolg is een game die minpunten heeft voor zowel nieuwkomers als veteranen, maar die wel voor beide groepen verschillend zijn.