De preview build van Pokémon: Sword & Shield die ik twee maanden geleden mocht spelen, wist mij er niet van te overtuigen dat deze games de grote nieuwe stap zouden zijn die de serie al enige jaren nodig heeft. Want hoewel de visuals verbeterd waren, leek het er niet op dat de games an sich drastisch veel verbeterd waren ten opzichte van de voorgangers. Mijn resulterende artikel was als gevolg overwegend kritisch en mijn verwachting was dat de uiteindelijke review niet anders zou zijn. Toen de review key binnenkwam werd ik echter aangenaam verrast.
Die verrassingen kwamen al in het begin van de game. Pokémon games zijn met elke generatie meer verhalend geworden en de achtste generatie zet deze trend vrolijk voort. Dat betekent dat je al gauw een half uur bezig bent met spelen alvorens je eindelijk je eerste Pokémon mag vangen. In die periode maak je kennis met je rivaal en jeugdvriend Hop, zijn broer en de regerend kampioen Lee en de legendarische Pokémon die prijkt op de voorkant van je game.
Ik zie je!
Of de vorig jaar verschenen Pokémon: Let’s Go Pikachu en Eevee nu tot de zevende of achtste generatie videogames moeten worden gerekend, daar zijn de meningen over verdeeld. Er was echter één onderdeel van die games dat zich duidelijk onderscheidde van de spellen op de 3DS: het afstappen van random encounters. Pokémon vlogen, renden en zwommen rond in de wereld, zodat je precies wist wat je tegen ging komen. En in Sword & Shield is dat niet anders. Je kunt dus met volle teugen genieten van vrolijke kuierende Wooloo’s in het dorp waar je begint. Maar waar dit pas echt schijnt, is in de Wild Area.
De Wild Area is een grote open vlakte die enkele belangrijke hubs van de Galar Region met elkaar verbindt. Hierin lopen allerlei soorten Pokémon vrij rond, welke je kunt bevechten en vangen. Maar omdat het een open wereld is, is dit niet geschaald naar je level. Dit betekent dat je de kans hebt om een Pokémon tegen het lijf te lopen die vele malen sterker is dan jouw team, hetgeen veel geloofwaardiger is in de context van een wereld die niet volledig om jouw karakter draait.
Waar je deze Pokémon ook tegenkomt, is in Raid Battles. Deze begin je door naar een den te lopen waar een felle rode straal uitkomt, waarna je het met maximaal drie vrienden of NPC’s opneemt tegen een gigantische Pokémon met verhoogde stats die extreem krachtige aanvallen gebruikt. Helaas krimpt die wel als je hem vangt, maar ondanks dat is dit de enige manier om menig Pokémon in het spel te krijgen, evenals een uitstekende manier om items en experience te farmen. Verwacht echter niet dat je op deze manier een paar sterke Pokémon kunt vangen om vervolgens door de game heen te schieten. Je bent namelijk beperkt door het aantal badges dat je bij je draagt. Persoonlijk vind ik dit een dom idee, vooral omdat er al een alternatief voor handen was. In eerdere games luisterden je beestjes immers gewoon niet als je je niet bewezen had. Dat had hier ook prima gewerkt.
Eredivisie
Mocht jij zo iemand zijn die liever de verhaallijn doorspeelt, dan heb je gelukkig ook de optie om in razendsnel tempo door de Wild Area heen te reizen om van locatie naar locatie te gaan. Zoals in de meeste voorgangers, moet je in Sword & Shield acht badges verzamelen, zodat je vervolgens kan deelnemen aan de Pokémon League. Toch zijn er de nodige dingen gewijzigd aan deze routine.
Laten we beginnen met de gyms zelf: daar krijg je namelijk missies die je moet voltooien voordat je de Gym Leader uit mag dagen. Dit kunnen puzzels en een quiz zijn zoals we ze al vaker zagen, maar ook een Pokémon vangwedstrijd. Er is zelfs een minigame waarin je een soort gigantische flipperbal wordt, welke ik graag opnieuw had gespeeld. De trainer gevechten met Pokémon van verschillende typen, zoals we die zagen in de preview build, bleken echter niet representatief te zijn voor het finale product spijtig genoeg. Dus in je water gym krijg je alleen water Pokémon tegenover je. Jammer!
Eens je de missie voltooid hebt en daadwerkelijk oog in oog staat met de Gym Leader, zal je niet veel nieuws zien, daar op het gebied van gevechten niet bijster veel veranderd is. Dezelfde turn-based combat met dezelfde steen-papier-schaar-dynamieken die we al kennen van de serie, keren nagenoeg ongewijzigd terug in Sword en Shield. En daar is niets mis mee. Immers is dit wat fans van de serie willen en verwachten. Waar ze níét om vroegen, is dynamaxing.
Dynamaxing is een nieuwe mechanic, die enkel in een handjevol gevechten kan worden gebruikt om één Pokémon per gevecht voor drie beurten te veranderen in een gigant zoals je die tegenkomt in de Raid Battles. Bij een handjevol Pokémon gaat dit gepaard met een vormverandering en extra statveranderingen, maar aan het idee achter dynamaxing verandert feitelijk niets noemenswaardigs hierdoor.
Dynamaxing was een van de dingen waar ik het meest kritisch over was in mijn preview. Ik noemde het destijds een domme gimmick en een verkapte Mega Evolution en Z-moves hybride zonder meerwaarde. Achter beide uitspraken sta ik nog steeds grotendeels. Enkel het stukje over dat het geen meerwaarde heeft moet ik bijstellen, want na ruim veertig uur met het spel doorgebracht te hebben, ben ik van mening dat het actief afbreuk doet aan de ervaring. Dynamaxing breekt de flow van een gevecht veel te veel op en omdat NPC’s altijd dezelfde Pokémon dynamaxen, hoef je totaal geen rekening ermee te houden, daar je je er simpelweg op kunt voorbereiden. Online en in competities is dit niet zo, maar zelfs daar voelde het alsof de balans tijdelijk uit het raam werd gegooid eens de monstertjes hun groeispurt kregen. Het is niet héél erg storend, maar ik zou het geen seconde missen als het werd afgeschaft.
Dexit
Over afschaffen gesproken! Een recensie van Pokémon: Sword & Shield is natuurlijk niet compleet zonder dat we het even hebben over de Dexit. In de maanden voor release was een aanzienlijk en bijzonder vocaal deel van de Pokémon community compleet over de zeik omdat Game Freak liet weten dat met ingang van de achtste generatie de National Dex wordt afgeschaft. Dit betekent dat je niet langer al je monstertjes van eerdere games kunt overzetten, maar beperkt bent tot de exemplaren waarvan Game Freak heeft besloten dat ze ditmaal van de partij mogen. Maar liefst 52% moest voor nu afscheid nemen, wat hard aankwam bij veel fans van het eerste uur.
Dat Game Freak vroeg of laat het besluit zou nemen om niet alle Pokémon meer te ondersteunen, daar kon je van tevoren op tellen. Voor Sword & Shield zaten we al op ruim achthonderd beestjes en daar de ontwikkelaar de geldkraan echt niet dicht gaat draaien, zal dit aantal met rap tempo blijven toenemen met een nieuwe release elk najaar. Dat is praktisch gezien onhoudbaar op de lange termijn en met de overstap naar nieuwe hardware was volgens Junichi Masuda de grens van wat realistisch kan echt bereikt. En daar heb ik oprecht begrip voor. Ik wil het echter ook even van de andere kant bekijken.
Door de jaren heen heeft Game Freak heel wat concepten geïntroduceerd in de Pokémon-serie en ze ook weer geschrapt. De secret bases uit generatie drie waren geliefd, maar verdwenen desondanks. Rotation battles, sky battles, triple battles, Z-moves en Mega Evolutions kwamen in een of twee generaties voorbij, maar vertrokken vervolgens met de noorderzon. De ondergrondse graafspelletjes en de wedstrijden waarbij je Pokémon een publiek moest imponeren werden eveneens geschrapt ondanks positieve reacties. Dit waren allen beslissingen die menig fan van de serie teleurstelde. En hoewel er wel wat gemor was, was er ook begrip. Immers hadden ze hun handen vol met ál die monstertjes en het maken van nieuwe verrassingen, waardoor men geneigd was dit soort beslissingen te accepteren of tenminste te tolereren. Het is dezelfde reden dat de graphics, die al sinds generatie vier achter de feiten aanhollen, als voldoende werden gezien. Nu ze niet langer dit excuus hebben, verwacht de community alsnog terecht dat de lat wordt gehaald.
Game Freak liet weten dat het schrappen van veel Pokémon nodig was vanwege de vele characters models en animaties die van de grond af aan gemaakt moesten worden voor Sword & Shield. Maar na het spelen van de game kan ik hier enkel cynisch om lachen. Ja, de models ogen beter dan op de 3DS en sommige animaties mogen er best zijn, maar als geheel genomen haalt Sword & Shield bij lange na niet de standaard die door games als Breath of the Wild en Super Mario: Odyssey is gezet. Textures in de overworld ogen hopeloos outdated als je dichtbij komt en in handheld mode hebben sommige karakters behoorlijk ruwe kartelrandjes. Bovendien oogt het geheel wat flets en zijn veel animaties houterig als je ze vergelijkt met andere triple A-titels op de Switch. Al met al is de visuele presentatie dus teleurstellend en zeker niet de enorme stap die je zou verwachten als je hoort dat er honderden Pokémon voor moesten worden opgeofferd, zelfs niet als je ze combineert met de nieuwe gyms, dynamaxing en de Wild Area.
Maar toch
Is Dexit een kwalijk iets en heeft Game Freak de kantjes ervan af gelopen met Sword & Shield? Ja, dat is mijn ogen de enige juiste manier om het te beschrijven. Ondanks dat kan ik ze geen slecht cijfer geven. Want zelfs met alle deze gebreken en teleurstellingen zijn Sword & Shield objectief goede games. Het zijn enkel geen geweldige games.
Sword & Shield wisten te verrassen door niet enkel wederom zwaar in te zetten op het verhaal, maar ook door met tradities te breken die de serie al sinds de negentiger jaren in hun grip hielden. Het ‘’slechte’’ team wilt bijvoorbeeld niets groots doen, maar is gebaseerd op Britse voetbalhooligans die veel te ver gaan om hun team te steunen. Op een soortgelijke manier hebben alle karakters wat meer persoonlijkheid gekregen, waardoor ze hun stereotypes kunnen ontgroeien. Ze hebben hun eigen leven, waar jij zo nu en dan een glimp van opvangt. Jij bent echter niet de spil van dat leven, die elk probleem moet oplossen. Zelfs bij naamloze NPC’s zijn verbeteringen doorgevoerd, door ze actief te laten reageren op gebeurtenissen. Dit is natuurlijk simpel scriptwerk, maar het geeft je avontuur net dat beetje extra.
Meet the cast
Maar genoeg over de mensen en over hun verhaal. De belangrijkste karakters van elke nieuwe Pokémon game zijn immers de nieuwe Pokémon. En nu Game Freak een aanzienlijk deel van de oude cast de deur heeft gewezen, staan die meer in de spotlights dan ooit. Met 81 nieuwe Pokémon, evenals een handjevol Galarian-vormen, is de uitbreiding redelijk groot, maar zeker niet fenomenaal. Maar daar waar S&S tekortschieten op het gebied van kwantiteit, worden ze geholpen door de kwaliteit.
Voorbeelden hiervan zijn Galarian Weezing, die met zijn schoorsteen / hoge hoed en smogsnor duidelijk geïnspireerd is op Victoriaans Engeland, en Cinderace, die wederom het door Engelsen zeer geliefde voetbal erbij betrekt. Andere hoogvliegers zijn 007-kameleon Inteleon, de uiterst schattige Wooloo en Yamper, punkbandlid Obstagoon en Stonehenge Pokémon Stonjouner. Natuurlijk zijn er ook echte stinkers bij, zoals de vier fossielen, Applin en Blipbug, maar die zijn er elke generatie geweest. Zelfs als een fan van het eerste uur kan ik immers niet zeggen dat Voltorb enige creativiteit heeft gevergd. Laat die paar rotte Applins je dus niet voor de gek houden: Sword & Shield introduceren tientallen uitstekende Pokémon om avonturen mee te beleven in twee goede games. Helaas zijn ze echter niet geweldig…
Conclusie
Objectief gezien zijn Pokémon: Sword & Shield uitstekende videogames, die als gevolg een uitstekend cijfer krijgen. De wereld is levendig en boeiend, het verhaal weer wat beter en de nieuwe Pokémon behoren tot de betere generaties. Desondanks kan het gat dat honderden verdwenen Pokémon achterlaat niet zomaar worden gevuld door onzin als dynamaxing, graphics die onderdoen voor andere games uit Nintendo’s stal en Raid Battles. Geen van deze dingen zijn op zichzelf reden genoeg om de game af te schieten, maar tezamen zorgen ze er wel voor dat het de grens van 90% niet doorbroken wordt om de gouden standaard van de tweede generatie te halen. Daarvoor had Game Freak zichzelf wat meer tijd moeten gunnen om meer content toe te voegen of de bestaande content verder op te poetsen. Jammer.