Update: Nu Crown Tundra verschenen is, wordt dit gereflecteerd in het artikel. Het cijfer is aangepast en er is extra tekst toegevoegd.
Met uitzondering van de zesde generatie, kreeg elk duo aan Pokémon-games verbeterde versies. Dit begon met Pokémon: Yellow en werd vervolgd met Pokémon: Crystal, Emerald, Platinum, Black 2 & White 2 en tenslotte Ultra Sun & Ultra Moon. Na de onthulling van Pokémon: Sword & Shield werd daarom al snel aangenomen dat een Pokémon: Gun (of iets vergelijkbaars) in enkele jaren zou volgen. Maar dat is niet hoe het gelopen is.
In plaats van een verbeterde versie, heeft Game Freak DLC gemaakt die ons twee nieuwe gebieden brengt en een hoop Pokémon van de oude games terughaalt. Helaas verschijnen die twee uitbreidingen echter niet tegelijk, terwijl je ze wel verplicht samen moet kopen. Dit is dan ook onze eerste review-in-progress, waarbij het cijfer zal nog zal veranderen als alle content beschikbaar is. Met die informatie paraat, is hier ons voorlopige oordeel over de Pokémon: Sword & Shield Expansion Pass.
Isle of Armor
Om bij het begin te beginnen, is het belangrijk om te weten dat je geen kampioen van de Galar-regio hoeft te zijn om aan de slag te kunnen gaan met Isle of Armor. Vanaf het moment dat je Motostoke hebt verlaten staat deze bestemming tot je beschikking, mét al diens nieuwe Pokémon. Om te verzekeren dat spelers een prettige ervaring krijgen, ongeacht wanneer ze aan de uitbreiding beginnen, wordt daarom aan level scaling gedaan, waarbij het level van Pokémon en trainers wordt aangepast aan die van jouw team. Dat is althans wat Nintendo had beloofd. Ik arriveerde echter op het eiland met Pokémon van rond level 85 en werd begroet door tegenstanders van tussen level zestig en zeventig. Het level van het Isle of Armor lijkt dan ook gebonden te zijn aan het aantal badges, zoals ook meerdere andere outlets reeds hebben vastgesteld. Verwacht dus niet met een team van level 100 veel plezier te halen uit deze ervaring.
Eens aanbelandt op het Isle of Armor heb je de keuze om die vrij te verkennen, iets waar ondergetekende gretig gebruik van maakte. Een open-wereld setup kennen we natuurlijk al dankzij de Wild Area, maar komt op dit eiland veel beter uit de verf, daar het overal verborgen paden en grotten heeft, uit uiteenlopende biomen bestaat en bezaaid is met collectibles en indrukwekkende aangezichten. Zo staat een van de scènes die ik als eerste zag op mijn netvlies gebrand: een strand bezaaid met Kingler en Galarian Slowpoke met aan de horizon een gigantische Wailord…die je daadwerkelijk kunt bezoeken terwijl je belaagd wordt door agressieve Sharpedo.
Back on track
Indrukwekkend of niet; Isle of Armor is geen Fallout of Skyrim en heb je binnen een uurtje wel volledig verkend. En dat is het moment om naar de Master Dojo te gaan om het verhaal te vorderen. Als de (onbedoelde) nieuwe student leer jij hier meer over Pokémon en gevechten middels korte opdrachten. De details hiervan zal ik niet onthullen, maar ze zijn een leuke afwisseling van de loep die we normaliter van Pokémon-games gewend zijn, al is het wel erg snel voorbij. Je kunt namelijk het verhaal voltooien binnen twee uur tijd als je candies uit mystery gift of raids hebt opgespaard en niet je nieuwe legendary zestig levels hoeft te trainen om de laatste uitdaging te voltooien.
En als je net als ik een groot Pokémon-fan bent, waarop de kans relatief groot is als je bereid bent deze uitbreiding te kopen, heb je daarna niet veel meer te doen. Want als je gewoon je oude mons kan overzetten, valt er verdomd weinig te halen op het Isle of Armor. Ja je hebt nieuwe Galarian-vormen (twee om precies te zijn) en nieuwe Pokémon (dat zijn er drie), maar de bulk van het eiland wordt gevuld met oudere monsters die eerder nog geschrapt waren.
Mede door bovengenoemd probleem, voelt Isle of Armor niet zo zeer als een uitbreiding op Sword & Shield, maar als een betaalde fix ervoor. Een manier voor Game Freak om zichzelf tijd te gunnen om alsnog de oude mons toe te voegen, terwijl het toch al in 2019 centjes voor de games kon innen. Een gevoel dat wordt versterkt doordat Isle of Armor twee grote kritiekpunten van die games adresseert: de typische voortrekking van Charmander als de eerste generatie starter en het feit dat je een goed getrainde mon niet kan Gigantamaxen omdat die niet op de juiste manier gevangen is.
Daar zijn we weer!
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik een beetje triest wordt als ik de tekst hierboven teruglees. Op het moment dat ik deze woorden typ, zijn vier maanden gepasseerd sinds ik de sectie over het Isle of Armor schreef. Toen had ik hoop dat The Crown Tundra, met zijn nadruk op legendarische wezens, de klapper zou worden om de magere endgame en de al net zo magere Expansion Pass te voeden.
Daar je Isle of Armor al in bezit en waarschijnlijk voltooid hebt eens je The Crown Tundra kunt bezoeken, had ik goede hoop dat het een degelijke kluif zou zijn voor zij die het spel al een jaar geleden hadden overmeesterd. Maar al snel blijkt dat dat wel meevalt. Net als Isle of Armor hoef je niet veel sterkere tegenstanders te verwachten dan level zeventig, waarmee enige uitdaging weg zal zijn voor je sterrenteam. Gelukkig spelen gevechten echter maar een kleine rol in je avontuur op deze bevroren vlaktes. De focus ligt namelijk meer op exploratie.
In de wildernis
Net als Isle of Armor is The Crown Tundra op een kleine nederzetting na één grote Wild Area waarin je kunt rondrennen. Het excuus om dat ditmaal te doen is dat je je niet door één, maar door drie verschillende personen voor het karretje hebt laten spannen. Voor een vader met een serieus leeg-nest-syndroom zoek je uit wat waar is over de legendes die bestaan over The Crown Tundra, terwijl je voor Sonia stad en land afrent om bewijs te verzamelen voor haar onderzoek. Beide verhaaltjes zijn niet bijster interessant of diepgaand en zouden hooguit volstaan als een sidequest in het hoofdverhaal. Het derde verhaal, waar ik niet te veel over wil zeggen, is dan iets toffer, maar is binnen een uur te voltooien en heeft zeker niet genoeg vlees op de botten om de honger naar content te stillen. Bovendien zijn al deze verhalen feitelijk niets meer dan grote fetch quests waarin je Pokémon, voetstappen of voorwerpen verzamelt. Grappig, maar niets spectaculairs.
Wie trailers voor The Crown Tundra heeft gezien, weet dat er een groot ding is wat ik nog niet heb aangestipt: de Max Lair. Maar zo spectaculair als dat het werd neergezet, zo slaapverwekkend is het in de praktijk. Je vecht je simpelweg door een paar gevechten heen met een geleende Pokémon, waarbij je tussendoor kan wisselen van monster. En aan het eind van de rit krijg je de kans een van de vele legendarische Pokémon te vangen, welke je vervolgens mee kan nemen naar de andere toevoeging: het Galarian Star Tournament, hetzelfde als het reguliere Champions toernooi, maar nu vecht je met een AI-partner samen tegen twee vijanden.
Knagend gevoel
Het gevoel dat ik had bij het recenseren van Sword en Shield, en werd versterkt in Isle of Armor, is voor mij nu definitief bevestigd: de Expansion Pass is een schaamteloze tijdrekker. Niet voor de gamer die meer Pokémon wil, maar voor Game Freak die zijn beoogde deadline niet kon halen als het alle wezens toe moest voegen. Immers bleken de ‘’verbeterde graphics’’ bij release best wel mee te vallen en haalt de toevoeging van al deze legendarische monsters de focus op het balanceren van de Pokémon ook wel onderuit. Je kunt ook zonder de Expansion Pass nu je monsters overzetten vanuit Pokémon Home, maar daar die software ook niet gratis is moet je linksom of rechtsom betalen voor iets dat inherent is aan wat ooit de appeal van Pokémon was. En nog steeds kan je ze niet allemaal vangen…
Conclusie
Ondanks deze kritiekpunten heb ik mij goed vermaakt de Expansion Pass van Sword & Shield. Maar niet goed genoeg om het prijskaartje van € 29,99 te kunnen verantwoorden. Daarvoor heeft het simpelweg te weinig om het lijf als je niet oude mons hoeft na te jagen. De lengte is te gering en richt zich vreemd genoeg niet op de hardcore-spelers die juist deze uitbreiding zullen kopen. Bovendien voelt het gewoon als een grote betaalde pleister voor verwondingen die door Game Freak zelf zijn aangebracht.