Soms heb ik wel eens last van Schizofrenie, een gespleten persoonlijkheid. Als ik weer aan het klimmen en klauteren ben of een paar gemene schurken in elkaar trap, betrappen mijn vrienden me steeds vaker hierop. Ik weet ook niet precies wat ik hiertegen kan doen. Moet ik toegeven aan mijn andere ik? Of zal ik ertegen proberen te vechten En wacht Ik heb dit al eens eerder meegemaakt Mijn reis begon, zoals al eerder, samen met Kaileena op de boot richting Babylon. Ikzelf had alle vertrouwen in onze terugkomst, maar Kaileena was er niet echt gerust over. Bij aankomst in Babylon stond de stad in vuur en vlam
Een déjà vu misschien? Ik had dit gevecht namelijk al eens eerder gezien. Nu beleef ik het echter op de PlayStation Portable, maar echt veel verschil is er niet. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Prince of Persie: Rival Swords is een regelrechte port van The Two Thrones die op verschillende consoles te spelen is. Voor een diepere uitleg van het verhaal, verwijs ik ook liever naar de recensie van The Two Thrones. Alles in de game is namelijk precies hetzelfde.
Ik zal mijn verhaal vervolgen. Net als op de consoles, ben ik ook op de PSP zeer behendig. In het beklimmen van gebouwen ben ik nog steeds zeer bekwaam en ook het bevechten van mijn vijanden gaat me goed af. Alhoewel… Ik merk wel dat het allemaal wat stroever gaat. Alsof ik moeilijker kan bewegen door een soort onzichtbare barrière. De camera in het spel werkt namelijk niet altijd even lekker mee. Waar je op de console de beschikking hebt over twee analoge sticks, heb je er op de PSP maar één. Als ik de L-knop ingedrukt houd, kan ik met de ene analoge stick de camera weer goed zetten. Dit neemt echter dusdanig veel tijd in beslag, dat mijn bewegingen trager zijn en ik mijn vijanden minder goed kan verassen. Een missertje in mijn ogen.
Het ontdekken van nieuwe gebieden gaat mij wel redelijk snel genoeg af. Waar de PSP bij vele spellen onnodig lang moet laden op saaie gebieden, worden de mooie locaties in PoP: Rival Swords met een redelijke snelheid geladen. Ook als ik weer eens in het diepe ben gevallen, hoef ik niet ontzettend lang te wachten of ik kan het nogmaals proberen. Naast de mooie locaties die ik tegenkom, zie ik er zelf ook wel goed uit, al zeg ik het zelf. Vooral tijdens de ‘cutscenes’ komen mijn bruine lokken mooi uit de verf.
Ik had het eerder al over mijn tweede ‘ik’. Ook in de PSP-versie komt mijn tweede ‘ik’ regelmatig bovendrijven, iets wat ik wel plezierig vond. Het vechten gaat me dan namelijk gewoon wat makkelijker af en ik krijg de ‘dagger tail’ waarmee ik mijn vijanden aan elkaar kan rijgen. Ook kan ik hiermee over grotere afstanden springen. Wel voelde ik me tijdens deze transformaties wat zwakker. Het leek wel alsof mijn gezondheid afnam en een paar keer leidde dit zelfs tot mijn dood.
Naast het alleen spelen kon ik dit keer echter ook met andere samen spelen. Ik kan namelijk tegen iemand anders racen met paard en wagen door drie verschillende gebieden. De beschadigde stad, het ondergronds riool en de woestijn beschikten echter wel over een grote hoeveelheid obstakels, waardoor het voor mij en mijn tegenstander niet gemakkelijk was.
Conclusie
Al met al was mijn avontuur redelijk geslaagd. Ik had wat probleempjes met mijn positionering, maar na enige gewenning was dit ook geen groot probleem meer. Ook al heb ik dit avontuur al eerder meegemaakt, kon het me toch weer boeien en was het me weer een genoegen om slim te puzzelen en om als tussendoortje een aantal boefjes in elkaar te slaan.
Conclusie