Iedereen heeft wel iemand in zijn of haar omgeving die er altijd met de eer vandoor gaat. Iemand die altijd aan het langste eind trekt en aan het eind van de rit de grootste glimlach op zijn of haar gezicht heeft. Onze vriend Donald Duck heeft het daarin misschien wel het zwaarst van allemaal, omdat zijn neef Guus Geluk werkelijk alles voor zijn neus kan wegkapen. Dit doet Guus niet met een kapitaal vermogen, maar met een dosis geluk. Het kapitale vermogen van Electronic Arts (de Guus Geluk in dit verhaal), zorgt er wel voor dat PES (Donald Duck) telkens weer met een bittere nasmaak zit. Alhoewel, wellicht is die nasmaak inmiddels al vervangen door een permanente zure bek.
Oh, wat verlangt Konami weer naar de hoogtijdagen, zo’n decennia geleden. Waarin gameplay hoogtij vierde en de licenties nog redelijk van de partij waren. De altijd gretige achterban produceerde binnen no-time option files die alle licenties weer tevoorschijn toverde. De slimmeriken onder ons wisten die option files dan op hun game toe te passen, maar de doorsnee gamer was niet eens op de hoogte van de mogelijkheid in zijn geheel.
Inmiddels zijn we een flink aantal jaartjes verder. Qua licenties wist PES jarenlang te pronken met de UEFA Europa League en UEFA Champions League, maar dat is voorbij. Suikeroom Electronic Arts heeft ook deze licenties met een grote zak geld binnengehengeld. Dit na onder andere een langdurige deal met de Premier League van Engeland. Konami werd in het nauw gedreven en besloot simpelweg zoveel mogelijk licenties van andere landen binnen te harken, maar dit zijn over het algemeen licenties waar niemand iets om geeft. Denk aan de competities van Australië en Denemarken. Grote competities als Duitsland, Engeland en Spanje zijn niet gelicenseerd. De Duitse competitie ontbreekt zelfs nagenoeg in zijn geheel. Een zorgwekkende ontwikkeling, die PES wat dat betreft dan ook aan de rand van de afgrond brengt.
Overleven op gameplay
Het forceert Konami met PES 2019 om dat te doen wat ze eigenlijk al jaren doen: overleven door fantastische gameplay te bieden. Dit jaar nog meer dan anders. Want de licenties zijn, zoals gezegd, eigenlijk niet om over naar huis te schrijven. Onder andere de technologie Visible Fatique moet een frisse wind opleveren, waarnaast de passing, het schot en alle andere aspecten vanzelfsprekend weer zijn gefinetuned. Visible Fatique toont de vermoeidheid van spelers, waardoor wisselen belangrijker is dan ooit. Niet wisselen vergroot de kans op blessures aanzienlijk, en dat wil je, zeker in de Master League, ten alle tijden voorkomen.
Het moet dan ook gezegd worden dat de kleine aanpassingen in de gameplay wederom goed uitpakken. De alinea over gameplay in een recensie van PES draait altijd weer uit op dezelfde conclusie: het is steengoed. Elk jaar weer leg ik dezelfde bewering op tafel: qua gameplay is PES echt de grote broer van FIFA. Waar FIFA al vrij snel scripted aanvoelt, daar doe je er bij PES aanzienlijk langer over om alle geprogrammeerde spelsituaties te herkennen. Het gevoel van ‘’oh, dit heb ik eerder exact hetzelfde gezien’’, is bij FIFA snel aanwezig, terwijl dit bij PES doorgaans even op zich laat wachten. Wat dat betreft is het antwoord op de vraag of PES een aanschaf waard is onveranderd: alleen als je gameplay boven álles zet.
Blijven hangen in de gloriedagen
Want naast gameplay weet FIFA op alle gebieden PES te kijk te zetten. De Master League biedt weinig tot niets bijzonders ten opzichte van de carrièremodus van FIFA. De menu’s van PES 2019 voelen zeer gedateerd aan, ondanks de toch altijd weer goede soundtrack. Qua modi weet PES 2019 niet te verrassen, sterker nog, er is niets nieuws aan de zon. Online weet PES al jaren qua verbinding stabiel te presteren, maar matchmaking kent de nodige problemen. Zo ben je nagenoeg verplicht om een topteam te kiezen, want wanneer je een middelmatig team kiest om online te gaan, zul je niet aan een middelmatig team worden gekoppeld. Geen enkele keer wist ik een gelijkwaardig team te vinden. Elke keer speelde ik met mijn bescheiden elftal tegen kanshebbers voor de Champions League. Mocht dit een keer niet zo zijn, dan kwam ik een MyClub-team tegen (tegenhanger van FIFA Ultimate Team), wat doorgaans nog sterker was dan de doorsnee topploeg van Europa. Nee, eerlijk is de matchmaking in PES 2019 zeker niet.
Conclusie
PES 2019 weet maar op één gebied echt te imponeren: de gameplay. Op het gebied van presentatie scoort het spel ver onder de maat. Niet de gameplay, maar de algehele presentatie van het spel heeft een serieuze make-over nodig, en die blijft uit. Omdat Pro Evolution Soccer 2019 in de kern nog steeds een degelijk spel is en met vrienden zeer vermakelijk kan zijn, is het spel geen onvoldoende waard. Konami moet wel bij zichzelf te rade gaan wat het met PES 2020 gaat doen, want deze weg vervolgen is een weg naar de afgrond.